આખરી ચીસ !!

શિલા જ્યારે હોસ્પિટલમાં છેલ્લા શ્વાસ લઈ રહી હતી ત્યારે તેણીના છેલ્લા શબ્દોઃ

” મનીષ, મારા હૈયાનો ટુકડો તારી પાસે છોડી જાવ છું. આપણી દીકરી ટીનાનું તું ધ્યાન….”

વાક્ય પુરું થાય એ પહેલાંજ આખરી શ્વાસ લઈ પોતાના માર્ગે મને એકલો અધુરો, સાથે એક સ્વપ્ન પાછળ છોડી જતી રહી. ટીના માત્ર એક વર્ષનીજ હતી, “મા…મ”શબ્દ બોલવાની શરુઆત હતી. એક ડ્ર્ન્ક ડ્રાવરે મારી અર્ધાંગીનીની જિંદગી છીનવી લીધી.શિકાગોની ઠંડીથી કંટાળી, ટેક્ષાસ મુવ થયા અને માત્ર છ મહિનામાંજ વેદનાભારી ઘટના બની ગઈ..

ટીના,એજ મારું લક્ષ, શિલાના અધુરા સ્વપ્નને સાકાર કરવાનું. ટીના આજ નવ વર્ષની થઈ ગઈ.એક માઁ ની પણ ફરજ મારે બજાવવાની. ટીનાને ડૉનટ્સ અને સ્વીટ ખાવાનો બહુંજ શોખ અને મેં કદી કોઈ વસ્તુંમાં ના નથી કહી, શરીર થોડું હેવી થઈ ગયેલ એથી હું લાડકોડમાં “મોટી” કહેતો. હા એ ભણવામાં બહુંજ હોશિયાર હતી..ત્રીજા ગ્રેડમાં હતી પણ દરેક સબ્જેકટમાં “ઍ” આવતાં એનો મને આનંદ હતો. બપોરે સ્કુલ પુરી થતાં સ્કુલબસમાંથી ઉતરી એ બેબી સિટરને ત્યાં ત્રણ કલાક રહેતી હું છવાગે ટીનાને પીક-અપ કરી ઘેર લાવતો..મને રસોઈમાં હેલ્પ કરતી.અને સુતા પહેલા હોમવર્ક કરી અમારા ફેમિલી ડોગ ‘મીત” સાથે અમો બન્ને મસ્તી કરતાં.એ અમારો ફેમિલી મેમ્બર બની ગયો હતો. માત્ર અમારા ત્રણ જણાંની દુનિયા,વિશાળ બ્રહ્માંડ સમી હતી.બહુંજ આનંદથી રહેતા હતાં.

શિલાના ઘણાંજ ગુણ ટીનામાં હતી બહુંજ ચાલાક અને હોશિંયાર હતી.એક વખત કઈ પણ શિખવાડું , તેણીને યાદ રહી જાતું. દરવર્ષે સ્કુલમાંથી રમત-ગમત થી માંડી એકેડેમિક સ્કિલમાં એવૉર્ડસ લઈ આવે.

“ડેડ, મારે ડાયેટ કરવું છે”. ‘કેમ…? ડેડ તમેજ મને મોટી કહો છો અને સ્કુલમાં મારી બહેનપણીઓ..ચબી..ટીના કહી મશ્કરી કરે છે. તો પછી આજથી ડોનટ્સ,સ્વીટ ઘરમાં લાવવાના બંધ..ઘરના બજેટમાં ખર્ચ ઓછો. ‘ડેડી…’.

આવી મીઠી વાતો કરે છતાં મારી લાડકીની સ્વીટ બંધ નથી થઈ.. થોડી મજાક-મસ્તી અમારા વચ્ચે ચાલતી.

“ડેડી, હું હવે મોટી થઈ ગઈ, કાલથી હું હવે મારી રૂમમાં સુઈશ.””
“ઑકે…” પણ મને ખબર છે કે અર્ધ રાત્રીએ… “Dad, I can not sleep. can I sleep in you room? ((પપ્પા, મને ઊંઘ નથી આવતી, તમારા રુમમાં સુઈ શકું? જેવો માથે હાથ ફેરવું તુરત ઘસ-ઘસાટ સુઈ જાય…અને હું પણ નસીબદાર ડેડ, તુરત મારી નાની-પરીના પ્રેમ-આલિંગનમા નિદ્રાદેવીને આધિન થઈ જાવ.આજ અમારો નાનો સુખી સંસાર! ઘરની વાડીના ફૂલના વખાણ કોણ કરે? ઘરનો માલિક…હા મારી લાડકવાય દીકરી છેજ એવી..મને કોઈ પણ જાતની ઉણપ લાગવા દેતી નથી. એક બે વખત મને મજાકમાં કહ્યું ..

.’.ડેડ તમે બીજા મેરેજ કરીલો ને…મને સારી મમ્મી પણ મળી જાય……હું પણ એને કહેતો મમ્મી જો સારી ના નિકળી તો? અને તને કોઈ નારાજ કરે તો મારો તો ભવ બગડી જાય.તારી આંખમાં મારે દુઃખના આંસુ નથી જોવા..મોટી..”.

શુક્રવારની સાંજ હતી, શુક્રવારે ડીનરમાં”પીઝા”,સલાડ અને ગાર્લિક બ્રેડ જમતા હતાં ,સાથે સાથે ટીવી પણ નિહાળી રહ્યા હતાં. ઈમરજન્સી સમાચાર આવ્યા..”Warning:Heavy storm and tornedo in Harris county..Becareful…stay in side your house or find shelter near you”.( ચેતવણીઃ હરીસ કાઉન્ટી એરિયામાં ભારે તુફાન સાથે વર્ષાદની આગાહી…ઘરમાં રહેજો અથવા કોઈ નજીકના એરિયા આસરો મળે ત્યાં જતાં રહો).
જલ્દી જલ્દી ડીનર પતાવી મેં અને ટીનાએ મીણબતી. ટૉર્ચલાઈટ,વિગેરે શોધી લીધા. ટીનાને પણ ખબર છે કે ટૉરનેડો હીટ થાય તો ઘરમાં બાથરુમ અથવા ઘરના ક્લોઝેટમાં જતું રહેવાનું( જે સેઈફ ગણી શકાય)..

અડ્ધી કલાકમાં જોર શોરથી પવન ફૂંકાવા લાગ્યો, ટીના મારી સાથે સોફામાં બેઠી હતી..મેં કહ્યું બેટી, લાગે છે કે ટૉરનેડો આપણાં એરિયા હીટ થાય. પવનની સ્પીડ બહુંજ છે જાણે…હું વાક્ય પુરું કરું પહેલાં બહાર મોટો ધડાકો થયો જાણેકે વિજળી અમારા યાર્ડમાં પડી!

ડેડ…કહી ટીના મને બાઝી પડી..અમો બન્ને બાથરૂમમાં આસરો લેવા જતાં હતાં અને ટીનાને યાદ આવી ગયું, બોલી

” ડેડ.. મીત!! ક્યાં છે ઘરમાં નથી લાગતો….બહાર યાર્ડમાં લાગેછે…હું લઈ આવું.. એ બીકમાંને બીકમાં મરી જશે!! હું ના પાડૂં એ પહેલા બેકયાર્ડનું ડૉર ખોલી..બેકયાર્ડમાં ગઈ..ટોરનેડો અમારા બેકયાર્ડમાંથી પસાર થઈ રહ્યો હોય એવો ભાસ થયો. એની સ્પીડ ૧૫૦ માઈલ પર અવર્સની હોય જાણે કોઈ ફૂલ-સ્પીડમાં હેવી ટ્રેઈન પસાર થઈ રહી હોય !…..મેં ટીનાની જોસમાં ચીસ સાંભળી..”.ડેડ!”

પવનની એટલી સ્પીડ હતી કે હું બંધ થય ગયેલું બારણું ખુલ્લી ના શક્યો…મીત અમારો ડૉગ ગભરાયને બેડ નીચે જઈ સંતાય ગયેલો હતો..પાચ મિનિટમાં પવન થંભી ગયો હું બહાર દોડ્યો…ટીના….ટીના…કોણ સાંભળે…..????…પવનની સ્પીડના ઝપાટામાં સપાડયેલી મારી લાડકી…રોડ પર ફેંકાઈ ગઈ હતી!!!આજ એકલો અટુલો માત્ર ઘરમાં”ટીના…ટીના”ના પડઘા અને હું. જ્યારે જ્યારે ઝડપથી પવન ફૂંકાય છે ત્યારે ત્યારે..એક નાના બાળકની જેમ ગભરાય જાવ છું..જાણે ડેવીલ વીન્ડ મને પણ ભરખવા આવી ગયો છે!!!

આપનો પ્રતિભાવ આપશોજી.

વિશ્વદીપ બારડ, યુ.એસ,એ.

“જિંદગીને જીવતા શીખીએ”

‘ડેડ, ક્યાં લગી આવું એકાંત જીવન જીવતા રહેશો? મારું કશું તમો માનતા જ નથી, કેટલી વાર તમને કહ્યું કે મારે ત્યાં રહેવા આવતા રહો પણ હમેંશા એકને એક કક્કો “ મને મારી રીતે જીવન જીવવા દે”.

‘બેટી તારો પ્રેમ અને લાગણી હું સમજી શકું છું. સાચું કહું મને કોઈના ઓશિયાળા થઈને રહેવું પસંદ નથી.

ડેડ, “ઓશિયાળા”…શું વાત કરોછો? દીકરીના ઘરે ઓશિયાળા!

‘હા બેટી સાચું કહું, ખોટું ના લગાડીશ, તારે બે ટીન-એઈજ બાળકો , તું અને રાકેશ બન્ને જોબ કરો છો. તમારા જીવન જીવવાની સ્ટાઈલ આખી જુદી છે.રોજ સવારે ૫.૩૦ ઉઠી જવાનું, બાળકોને સ્કુલ માટે લન્ચ તૈયાર કરવાનુ, રાત્રે ૯,૩૦ સુઈ જવાનું બધું ઘડિયાળના કાટે તમારું જીવન ચાલે, હું અહીં એકલો છું તો રાત્રીના બાર સુધી મારો ટી.વી ચાલતો હોય અને ઘણીવાર સાંજે ૮ વાગે કોઈ મારા મિત્રને બોલાવું તો વાતોના તડાકા મારતા રાત્રીના એક વાગી જાય અને કોઈ વાર મિત્ર મારે ત્યાં સુઈ પણ જાય..હું તારે રહેવા આવું એટલે દેખીતી વાત છે કે મારે તારી રહેવાની સ્ટાઈલથી રહેવું પડે. તારી બોસ્ટ્નની ઠંડી એટલે છ મહિના ઘરમાં બેસી રહેવાનું, મારાથી એ ઠંડી સહન ના થાય..હું મારી રીતે સ્વતંત્ર રીતે રહે ટેવાય ગયો છું. અહીં હ્યુસ્ટ્નમાં બાર મહિના વૉર્મ વેધરમાં ઘણી બધી પ્રવૃતી કરી મજા માણું છું.
‘ ડેડ, હું તમારી કન્ડીશન સમજી શકું છું,આપણી અગાઉ વાત થઈ તે ફરીવાર કહેવા માંગું છું.’

‘ હા હા મને ખબર છે કે તું શું કહેવાની છે…”ફરી લગ્ન કરી લો”. એજ ને?

‘ડેડી!!’

‘તારી મમ્મી સાથે અદભુત અને ભવ્ય સ્વર્ગ સમી જિંદગી જીવી, હવે એ નથી મને છોડી પ્રભુને પ્યારી થઈ ગઈ! તો શુ હું મારી જિગરજાન દોસ્ત સમી તારી મમ્મીને ભુલી જઈ કોઈ અન્ય સ્ત્રી સાથે શેષ જિંદગી કેવી રીતે ગાળી શકુ ? તેણીની યાદમાં ને યાદમાં તેની સાથે ગાળેલા ભવ્ય ભરતી સમા દિવસોને યાદ કરી હું હસતો હસતો જીવન જીવી રહ્યો છું, બેટી! મારે ૬૫ થયાં, અને આ ઉંમરે મારી કોઈ અજાણ્યા પાત્ર સાથે મેળ પાડવાનો?’

‘ એમાં શું થઈ ગયું ડેડી, તમારો મળતાવડો અને પ્રેમાળ સ્વાભાવમાં કોઈ પણ વ્યક્તી ઍડજસ્ટ થઈ શકે!!

‘બેટી , તને ખબર છે કે મારા બેડરુમમાં તારી મમ્મીના હસતા સુંદર ફોટા જોતા જોતાં થાકતો નથી..ઉંઘ પણ સારી આવી જાય છે, એ મારી આસપાસ છે એવો આભાસ કાયમ રહે છે. મને એકાંત લાગતુંજ નથી.’

ડેડી-દિકરી વચ્ચે આ સંવાદો નિયમિત ચાલ્યા કરતા હતાં. સમયનો પ્રવાહ સતત ચાલ્યા કરે છે અને ઘણીવાર સમય માનવીને પણ ફેરવતો રહે છે.

ઉમેશની ઉંમર ૬૫ અને શિકાગો રહેતી લત્તા ૬૫ની પણ ઉમેશ કરતા છ મહિના નાની, તેણીના જીવનમાં પણ તેણીનો પ્રેમાળ પતિ સુમન કાર એકસીડન્ટમાં અવસાન થયો.. બે વરસ સુધી એ એટલી ડ્રીપેસનમાં આવી ગઈ હતી કે કોઈની સાથે બોલે-ચાલે નહી, મેરીડ દીકરો ડોકટર હતો પણ એને ઘેર પણ રહેવા ના જાય.. ગાંડા જેવી બે-બાકળી બની ગઈ હતી. રોજ રોજ સુમન સાથે ગાળેલા દિવસો અને સાથ સાથ વેકેશનમાં ગાળેલા દિવસોમાં પાડેલ વિડિયો જોયા કરે. ૨૦ થી પચ્ચીસ પૉન્ડ વજન ગુમાવી બેઠી હતી.એક દિવસ લત્તાની બહેનપણી હંસાએ જીવનની સાચી ફિલોસોફી સમજાવી

” લત્તા, દરેક મેરીડ કપલના જીવનમાં બે માંથી એકનો તો એક દિવસ જવાનું છે અને એ સત્ય આપણે સ્વિકારવું પડશે. ગયેલ વ્યક્તિ કદી પાછી ફરવાની નથી. ગયેલ વ્યક્તિને યાદ કરી, જુરી જુરીને જીવવા કરતાં તેમની સાથે ગાળેલા દિવસો યાદ કરી જીવન પ્રફુલ્લિત બનાવી કેમ ના જીવી શકીએ ? ગયેલ વ્યક્તિના આત્માને પણ શાંતી મળે! જીવનને હરીયાળું બનાવી જીવીએ, રણ સમું નહી!!

લત્તાનુ જીવન બદલાયું. હંસા ઉમેશને પણ ઓળખતી હતી.મેળ પડી ગયો.

ઉમેશ અને લત્તાના કોર્ટમાં બહુંજ સાદાયથી અને નજીકના મિત્રોની હાજરીમાં ફરી લગ્ન થયાં

બન્ને માયાળું-પ્રેમાળ અને સ્નેહાળ પણ બહુંજ ઓછું બોલનારા છતાં એકબીજાની સતત કાળજી લેનારા જ્યાં જાય ત્યાં સાથે સાથે, ફરવાનો, મ્યુઝીકનો, ક્રૂઝનો અને પાર્ટીઓ કરવાનો. ઉમેશ અને લત્તાનું શેષ જીવન જાણે સંધ્યા સોળે કળાએ ખિલી ઊઠે અને મોર નાચી ઉઠે એવું સુંદર ભાસતું હતું !

ભાસતું હતુ! વાત સાચી..પરંતું જીવનની વાસ્ત્વિકતા અપનાવવી સહેલી તો નથી..અપનાવો તો પચાવવી સહેલી નથી! બહાર લાગતું સુંદર જીવન અંદરથી કેટલુ ડામાડોળ છે! એમાત્ર ઉમેશ અને લત્તા જાણતા હતાં. સુંદર જીવનમાં ભુતકાળનો પડછાયો એમનો સતત પીછો કરતો હતો તે હતી તેમની પાછલી જિંદગી! સ્વર્ગસ્થ જીવનસાથી!

બન્ને સાથ જમવા બેઠા હોય કે કોઈ ફરવા લાયક સ્થળે બેન્ચ પર બેઠાં હોય આનંદ માણતા હોય અને અચાનક ઉમેશની વાતોમાં પોતાની પત્નિની વાતો આવી જાય અને સાથો સાથે લત્તા પણ પોતાના પતિ કેટલા પ્રેમાળ હતાં એકે પળ એમને મારા વગર ચાલતું નહોતું એમ કહેતા કહેતાં આંખમાં આંસુ સરી પડે અને એજ રીતો ઉમેશ પણ સ્વર્ગસ્થ પત્નિ સાથે ગાળેલા દિવસો સતત વગોળતો! ભુતકાળની વાતોનું ભુત એમના વર્તમાન સુખને ડામડોળ બનાવી દેતું.

રાત્રીના સમયે પોતાનું દામ્પત્ય સુખ માણવાને બદલે બેડરુમમાં પોતાના ભુતકાળના જીવન સાથીના યાદને આહવાન આપી એમાં રચ્યા પચ્યા રહેતાં. અત્યારે બન્ને પતિ-પત્નિ છે એ ભુલી જઈ, ભુતકાળની વાતો વગોળતા વગોળતા આંસુ સારી સુઈ જતાં. બન્ને આ વિષયમાં ચર્ચા કરતાં કે આપણે આવું ના કરવું જોઈએ..છતાં વ્યસનની જેમ બન્નેનો મન પર કોઈ પણ પ્રકારનો કાબું નહોતો અને એજ વસ્તું એમના શેષ જીવનમાં નડતર રુપ બની. પ્રેમના વહેણમાં રુકાવટ આવી..ભુતકાળનો આ સતત તાપ પ્રેમના પ્રવાહને સુકવવા લાગ્યો!!

અંતે બન્ને સમજી નક્કી કર્યું .

“આપણે આપણાં ભુતાકાળના જીવનસાથીને ભુલી નથી શકતા,એ આપણી નબળાઈ છે અને એ મર્યાદામાંથી કોઈ હિસાબે બહાર આવી નથી શકતા. એ દિવાલ સતત કઠોર બનતી જાય છે, આપણાં જીવનની લીલીછમ વાડી સુશ્ક બનતી જાય છે. આપણે બન્ને લાગણીશીલ છીએ અને એજ લાગણીશીલતાના માર્ગમાં કોઈ નવું સ્વિકારવા તૈયારી છતાં મનની નબળાઈને લીધે સ્વિકારી ના શક્યા.બસ આપણે આપણાં વ્યક્તિગત માર્ગે પાછા ફરીએ એજ આપણાં જીવનનો સુખી માર્ગ છે.’

બન્ને રાજી-ખુશીથી ડિવોર્સના પેપર્સ ફાઈલ કર્યા. બન્નેનો વકીલ પણ એકજ હતો. બન્નેને એક પછી એક બોલાવ્યા સમજાવ્યા. લત્તાને કહ્યુંઃ “તમને તમારાઅ પતિ પાસેથી અડધી મિલકત, પૈસા મળી શકે.” લત્તાએ તુરતજ કહ્યું. એ પ્રશ્નજ અમારા વચ્ચે નથી.હું જે માંગું તે આપવા એ તૈયાર છે, એ બહુંજ દિલદાર છે. મારી પાસે પણ મારી પોતાની મિલકત અને પૈસા છે કે જે હું જીવું ત્યાં લગી ભોગવી શકું તેમ છું, ઉમેશે કદી મારી મિલકત કે પૈસા પર ખરાબ નજર કરી નથી. અમારા બન્ને વચ્ચે કોઈ ખટરાગ કે ઝગડા નથી. અમો બન્ને રાજી ખુશીથી ડિવોર્સ લેવા માંગીએ છીએ. વકીલને નવાઈની વાત એ લાગી કે લત્તાએ જે વાત કરી એજ વાત ઉમેશે કરી. વકીલને આ પહેલો ડિવોર્સનો કેસ હતો કે કોઈ મિલકત કે પૈસાનું સેટલમેન્ટ કરવાનું હતું જ નહી.

કોર્ટમાં ડિવોર્સ માટે આજની ડેઈટ હતી. બન્ને સવારે છ વાગે ઉઠી ગયાં . લત્તાએ સવારનો નાસ્તામાં ગરમ ગરમ થેપલા અને ચા . ટેબલ પર નાસ્તો કરતાં કરતાં ઉમેશ કહ્યુંઃ

‘લત્તા તારી પોતાની વસ્તું તે એક્ઠી કરી લીધી છે ને?
’
લત્તા હસતી હસતી બોલી.

’હા ઉમેશ, કોઈ વસ્તું ભુલી જાઉ તો ફરી આ ઘેર આવી શકું ને?

ઉમેશઃ ‘લત્તા, એ સવાલજ ઉભો નથી થતો તું ગમે ત્યારે આ ઘરે આવી શકે છે અને સાથે કોઈ વાર ચા-પાણી પણ પીશુ. આપણે કોઈ કોઈ સીરીયસ ઝગડો કે બોલા ચાલી થઈજ નથી. માત્ર જીવન-જીવવાના , વિચારવાના રસ્તા અલગ છે, માર્ગને એક બનાવવાની કોશિષ બન્નેએ કરી પણ સફળતા ના મળી એજ આપણી નબળાઈ! આપણે બે વર્ષ સારા મિત્રો જેવી સુંદર જિંદગી જીવ્યા.’

‘ઉમેશ, તમને કોઈ સારું પાત્ર મળી જાય…’

‘લત્તા! હવે આ ભવમાં કોઈ બીજા પાત્રને સ્થાનજ નથી. ૨૪ કલાક મારી સાથે પડછાયાની જેમ ફરતી મારી સ્વર્ગસ્થ પત્નિની યાદ મને શેષ જિંદગી જીવવામાં મદદરુપ થશે..’

‘પણ તને કોઈ..’ ‘ઉમેશ! મારે પણ તમારા જેવું જ છે જે પ્રીતની ચુંદડી ઓઢી હતી હવે તે ચુંદડી પર બીજો રંગ લાગાડવાની કોઈ ઈચ્છા નથી. જુઓને લગાડવાની કોશિષ કરી પણ નિષ્ફળ નિવડી.ઉમેશ! આપણાં જીવનમાં પણ સ્વર્ગસ્થ સાથીદારોના પ્રેમે આપણને નજદીક આવતા રોક્યા છે.

સરળ સ્વભાવના, સ્નેહાળ! શાંત, ઉગ્રતા કદી જેને અડકી ના શકે એવી આ સુંદર જોડીએ સાથે મળી માળો બાંધવાની કોશિષ કરી પણ જાણતાં છતાં અજાણ્યા ભેદી વાયુંના વટોળે એમને છુટા કરી દીધા..

બન્ને સાથે લેક્સસ કારમાં નિકળ્યા.

ઉમેશઃ ‘મારી કોઈ પણ ભુલ-ચુક હોય તો માફ કરી દેજો.’

‘શું વાત કરે છે લત્તા… આપણે કદી પણ ઝગડો કે બોલચાલી થઈ જ નથી માત્ર…’

ઉમેશ” આ તારી લેકસસમાં મારી છેલ્લી સફર સાથ સાથ.’

‘લત્તા! તને આ લેકસસ ગમતી હોય તો તું રાખ , હું બીજી લઈ લઈશ. ‘

‘થેન્ક્યુ..ઉમેશ..તમારા જેવા જેન્ટલમેન આ દુનિયામાં મળવા મુશ્કેલ છે.’

‘લત્તા, મને કઈક મુંઝાવણ જેવું થાય છે.’ કાર ચલાવતા ઉમેશ બોલ્યો.

‘તમે એમ કરો ઈમરજન્સી લાઈનમાં કાર લઈલો… માંડ માંડ કાર ઈમરજન્સી લાઈનમાં લીધી અને ઉમેશે ભાન ગુમાવ્યું.લત્તાએ તુરત ૯૧૧ને ફોન કર્યો, પોતે પણ ગભરાય ગઈ.પણ હિંમત રાખી. પાછળથી આવતી એક કાર રોકાયને પુછ્યું..હું મદદ કરી શકું? .એ એક ડોકટર હતો તેણે તાત્કાલિક સી.પી.આર આપવાની કોશિષ કરી અને થોડીજ વારમાં એમ્બ્યુલન્સ આવી ગઈ. નજીકની હોસ્પિટલમાં દાખલ કર્યા. હળવો હાર્ટ-એટેક હતો..તાત્કાલિક સારવારથી ઉમેશ બચી ગયો.
હોસ્પિટલમાં બીજા-ટેસ્ટ અને સારવાર માટે બે-ત્રણ દિવસ રહેવાનું હતું.

“લત્તા, ક્યાં જવાનું હતું અને ક્યાં આવી ગયો.?

‘ઉમેશ તમો અત્યારે આવું ના બોલો,આરામ કરો અને મેં દીકરી ઉમાને ફોન કરી દીધો છે એ આજની ફલાઈટમાં એર-પોર્ટથી , કાર રેન્ટ કરી સીધી હોસ્પિટલ આવે છે.

‘ઉમા, આવી પરિસ્થિતીમાં હવે મને અહી નહી રહેવા દે. મને એ બોસ્ટ્ન લઈ જશે. ઉમા મારી બહુંજ ચિંતા કરે છે.
‘તમે એ અત્યારે ના વિચારો..આરામ કરો.’
ઉમેશને ઘેનની દવાથી ઉંઘ આવી ગઈ.

‘જે વ્યક્તિ મારી સાથે નથી, અને કદી પાછી ફરવાની નથી એની એક યાદ રુપી લાશ લઈને ફરુ છું. આત્મા છે, મૌન છે, ખબર નથી ક્યાં છે? અને એનાજ વિચારોમાં મારું શેષ જીવન વ્યર્થ કરી રહી છું.એ અમારો પ્રેમ હતો અને એની યાદ જરુર રહેશે. આ ભવમાં મળેલો માનવ દેહ ફરી મળેશે કે કેમ ખબર નથી? ઉમેશમાં શું ખામી છે? એક સારા મિત્ર-સાથીદાર તરીકે કેમ જીવી ના શકીએ.? સુંદર મળેલી જિંદગી્ ભુતકાળના યાદોના ખંડેરની અંધારી કોટડીમાં પડ્યા પડ્યા શેષ જીવન સડી જશે. પ્રેમ શાસ્વત છે,પવિત્ર છે,અવિરત છે એને યાદના ખબોચીયામાં ડૂબાડી દેવો એ સાચો પ્રેમ છે? સુમન હતો એક લીલી વાડી સમો.એની ખુશ્બો સદા રહેશે. પણ પ્રેમની મહેંકને મહેંકતી રાખી મારી જિંદગી મારી રીતે જીવવી જોઈએ. ૬૫ પછી બીજા પાંસઠ કાઢવાના નથી..જે છે તેને વધાવી, ઉમેશ સાથે કેમ ખુશ ના રહી શકું?

હોસ્પિટલમાં ઉમેશના રુમમાં લતાના વિચારોનું ધમણ સતત ચાલું હતું.

ઉમેશને હોસ્પિટલમાંથી રજા આપી દીધી, લત્તા, ઉમા ઘેર આવ્યા.ડૉકટરની સલાહ પ્રમાણે બ્લડ પ્રેસર અને અન્ય દવા લેવાની હતી. ઉમાને ખબર હતી કે ડેડના ડિવૉર્સની ડેઈટ(તારીખ) જે દિવસે હતી એજ દિવસે આ ઈમજન્સી આવી ગઈ.

‘ડેડ, આ સમયે હું બહું ચર્ચા કરવાં નથી માંગતી , પણ મારી હવે એકજ રિક્વેસ્ટ છે કે તમો મારા ઘેરજ રહો..ડિવૉર્સ પછી અહીં તમારી સારવાર કોણ કરશે? ‘

ઉમેશ, શુન્ય નજરે લત્તા સામે જોઈ રહ્યો હતો..વિચારવા લાગ્યોઃ

“ઉમાની વાતમાં પણ તથ્ય છે, ડિવૉર્સ પછી..ફરી હું એકલો પડી જઈશ!! હું પણ કેવો વ્યક્તિ છું પત્નિના ગયા બાદ કોઈની સાથે ઍડ્જસ્ટ થઈ નથી શક્તો.. એજ મારી નબળાઈ કે મર્યાદા છે. લત્તામાં કોઈ ખામી નથી.મારો ભુતકાળ મને એની નજીક જતાં અટકાવે છે. લત્તા એક સમજું,સંસ્કારી સ્ત્રી છે.લત્તાની મર્યાદા એજ મારી મર્યાદા છે.એ મર્યાદા કેમ દૂર ના કરી શકાય?. લત્તા સાથે જે પ્રશ્ન છે એ બહું શાંતીથી ઉકેલી શકાય તેમ છે, અમો બન્ને અડધે રસ્તે મળી સમાધાનની શાકર ખાઈ ના શકીએ? જ્રુરુર. આ ઉંમરે દીકરી સાથે રહેવું એટલે એમના જીવનના ધોરણે મારે જીવવું પડે. આ ઉંમરે ? હું મારી રાતે જે જિંદગી જીવ્યો છું એને, બદલાવી એક નવા વાતાવરણમાં જીવવાનું?

મૌનમાં ચાલતાં વિચારો કોઈ સમજી શકે? હા..એની પણ ભાષા હોય છે. એક આંખ બીજી આંખની ભાષા બહુંજ સરળ અને ઉંડાણથી સમજી શકે!

‘ઉમા,મને અહીંજ રહે દે..મારે બોસ્ટન …. ‘

‘ ડેડ!… ‘

ઉમા આગળ બોલે તે પહેલાજ વચ્ચેજ લત્તા બોલી ઊઠી… “ઉમેશ! મને એક મોકો આપશો?

ઉમેશઃ
‘લત્તા જે સવાલ તું કરે છે એજ સવાલ હું તને કરી શકું? મને તારા સાથે રહેવાનો….’ વાકય પુરુ થાય એ પહેલાં. લત્તા ઉમેશની નજીક આવી ભેટી પડી.

-વિશ્વદીપ બારડ

વહાલનું વાવેતર!

કૉક-ટેઈલ અવર્સમાં જાત જાતના ડ્રીન્ક્સ,ભારતિય અને અમેરિકન વાનગીઓની મીક્સ મજા સૌ માણી રહ્યા હતાં. ઘણી અમેરિકન સ્ત્રીઓ પણ ભારતિય પહેરવેશ સાડી અને પંજાબી આઊટ-ફીટમાં સુંદર પરીઓ જેવી લાગતી હતી. અમેરિકન મિત્રો પણ ભારતિય રીત રિવાજ,ખાવા-પિવાની મજા માણી રહ્યાં હતાં. બન્ને અહીંજ જન્મેલા, ડૉ.ટીના અને ડૉ,મિહીર એક કલિનિકમાં ફેમિલી પ્રેકટીસ સાથે કરતાં હતાં. સાથેજ ભણેલા, વર્ષોનો સંગાથ અને મિત્રતા પ્રણયમાં પલટાઈ ગઈ અને જીવનસાથી બનવાનો નિર્ણય કર્યો.પ્રભુતામાં આજ પગલાં માંડવાની શુભ શરુઆત.

 

હિન્દુ વિધી પ્રમાણે લગ્ન થયાં પણ લગ્નમાં બહુંજ લીમીટેડ એવા ૧૦૦ અંગત મિત્ર મહેંમાનોનેજ આમંત્રિત કરેલ જેથી વિધી વખતે ક્રાઊડેડ ના બની જાય! અનુભવના ધોરણે વધારે મહેમાનો હોય તો લગ્ન વિધી સાંભળવા-માણવામાં લોકોને બહુંજ ઓછો રસ હોય છે. બાકી ગામ-ગપાટા અને સોસિયલ બનવામાં,નાસ્તા-પાણીમાંજ રસ હોય છે. સૌ મહેમાનોએ બે કલાક વિધિ શાંતીથી જોઈ અને માણી

લગ્નબાદ રિસિપ્સનમાં ૫૦૦ મહેમાનોને આમંત્રીત કરવામાં આવેલ..સૌ મહેમાનો ડબલ-ટ્રી હોટલના હૉલમાં સાંજે ૬.૩૦ કોક-ટેઈલ મજા સાથે સૌને મળી માણવા હાજર થઈ ગયાં હતાં. ડબલ-ટ્રી હોટેલમાં સૌ મહેમાનોને પ્રી-પેઈડ વેલે-પાર્કિંગની વ્યવસ્થા કરી હતી. કૉક-ટેઈલ હૉલમાં ત્રણ બાર-ટેબલ્સ પર બાર-ટેન્ડર્સ સૌને જાત જાતના ડ્રીન્કસ સર્વ કરી રહ્યા હતાં. હોલમાં સ્ટેડીંગ ટેબલ પર સૌ ડ્રીન્કસ સાથે જુદા જુદા એપેટાઈઝરનો આનંદ માણી રહ્યાં હતા. સાથો સાથ હોલ-વે બે-ટેબલ્સ પર બેઠેલ વૉલિન્ટયર્સ સૌ મહેમાનોને લાસ્ટ નામ પ્રમાણે રાખેલ કાર્ડ ગેસ્ટને આપી રહ્યાં હતાં, જેમાં સૌને ટેબલ નંબંર આપેલ હતાં. એક ટબલ પર ૧૦ મહેમાન બેસી શકે તેમજ રિસેપ્સન હૉલમાં બે સાઈડ હતી જેમાં ડાબી બાજું બ્રાઈડ-સાઈડના અને જમણી બાજું ગ્રુમ-સાઈડના મહેમાનોને બેસવાની સુંદર વ્યવસ્થા કરી હતી. દરેક ટેબલ્સ પર ફ્લૉટીંગ કેનડ્લ્સ અને વ્હાઈટ-રેડ ગુલાબનો ગુલ-દસ્તાનું સુંદર ડેકૉરેશન સાથે દરેક ફેમિલી માટે થેન્ક્યુ નોટ સાથે ગીફ્ટ-બોક્સ મુકવામાં આવેલ.

સમયસર સાંજે ૮ વાગે રિસિપ્સન હોલ ખોલવામાં આવ્યો અને સૌ મહેમાનો પોત પોતાનું ટેબલ શોધી બેસી જવા વિનંતી કરવામાં આવી ૮.૧૫ માસ્ટર ઑફ સેરીમની, મિસ્ટર જાદવે એનાઉન્સ કરી સૌ પ્રથમ ટીનાના પપ્પાને અને પછી મિહીરના પપ્પા-મમ્મી અને ૮.૩૦ ટીના-મિહીરની સુંદર જોડી હૉલમાં દાખલ થઈ. સૌ મહેમાનોએ ઉભા થઈ તાળીઓના ગડગડાટ સાથે એમનું સ્વાગત કર્યું..આવતાની સાથે પહેલો ડાન્સ…નવદંપતીએ કર્યો ત્યાદબાદ બન્નેના મિત્રોમાંથી બે-ત્રણ બૉલીવુડ ડાન્સ થયા. હૉલની અંદર પણ સૌ ડ્રીન્કસની મજા માણી રહ્યાં હતાં.મિહીરના ડેડી-મમ્મીને બે શબ્દો કહેવા વિનંતી કરવામાં આવી..નવદંપતીને આશિષ વચનો અને મહેમાનોને આ સુંદર પ્રસંગે હાજર રહેવા બદલ આભાર વ્યક્ત કર્યો. બાદ ટીનાના પપ્પાને વિનંતી કરવામાં આવી. કોર્ડ-લેસ માઈક લઈ રાજેશભાઈ હૉલ વચ્ચે આવી રહ્યા હતાં તેને જોતાજ ટેબલ નંબંર ૧૫ પર બેઠેલા મહેશભાઈ અને તેમની પત્નિ લીનાબેન ધીરેથી બોલ્યા. ‘આ રાજેશ-અંકલ ટીનાના રિયલ ડેડી નથી.’ બાજુંમાં બેઠેલાં રાજુ અને હંસાબેન પણ એક આંચકા અને અચંબા સાથે રાજેશભાઈને જોઈજ રહ્યાં. ટેબલ પર બીજા મહેમાનોને પોતે ટીનાના નિકટના સંબંધી છે તેવી ઈમ્પ્રેસ ઊભી કરવાં વાત માંડી.

‘ટીનાને અમો કોલેજમાં ભણતી હતી ત્યારથી ઓળખીએ છીએ. પાચ વર્ષ પહેલાં જ ટીનાના ડેડી-મમ્મી કાર એકસિડન્ટમાં ગુજરી ગયાં ટીનાની કમ્પ્લિટ લાઈફની અમોને ખબર છે..છોકરી અહીં જન્મી છે પણ બહુંજ માયાળું અને પ્રેમાળ છોકરી છે,ડૉકટર છે છતાં કોઈ જાતનું અભિમાન કે મોટપ નથી. જુઓને આ રાજેશ અંકલ અહી હ્યુસ્ટનનાજ છે. અમને તેણીના એક અગંતના માની બધીજ વાત ડિટેઈલમાં કરેલ. ટીના ઈન્ડિયા જતી હતી ત્યારે હ્યુસ્ટનથીજ રાજેશ અંકલ તેણીની સાથે એકજ પ્લેનમાં હતાં નસીબ જોગે બન્નેની સીટ બાજુંમાં હતી. એકાબીજાનો પરિચય થયો, મળતાવડી, માયાળું ટીનાએ પ્લેનમાંજ રાજેશ અંકલ સાથે આત્મિયતા બંધાય ગઈ. રાજેશ અંકલ ૭૫ વર્ષના હતાં તેમના દીકરા-વહુ અહીં હ્યુસ્ટનમાંજ રહે છે પણ ઘટના એવી બની કે અમદાવાદ એર-ઓર્ટ પરથી એમના મિત્ર રણછોડભાઈ અંકલને એમના ઘેર લઈ ગયાં અને થોડા દિવસ બાદ ખબર પડીકે તેમના દીકરાએ માત્ર વન-વે ટિકિટજ લીધી હતી અહીં અમેરિકા દિકરાને ફોન કરે પણ કોઈ ફોન ઉપાડેજ નહી. માંડ માંડ દીકરાની જોબ પર કોન્ટેક્ટ થયો પણ દીકરાએ તો ફોન પર જ રાજેશ અંકંલને કહી દીધું.

‘ હવે અમોને તમારી જરુર નથી તમો ત્યાં જ રહી બાકીની જિંદગી વિતાવો.’

રાજેશ અંકલે પોતાના મિત્રને કહ્યું ‘દોસ્ત મેં તો બધી મિલકત વેંચી અમેરિકા છેલ્લા ૧૫ વર્ષથી દીકરા સાથે રહી પૌત્ર-પૌત્રીઓને મોટા કર્યા મારી પાસે હવે કોઈ મિલકત કે પૈસા નથી હવે હું શું કરીશ?’ રાજેશ અંકલ દુઃખી દુઃખી થઈ ગયાં. શું કરવું કશું સુઝતું નહોંતું એ સમય દરમ્યાન નસીબજોગે ટીનાને આપેલ કોન્ટેકટ નંબંર પર ટીનાનો ફૉન આવ્યો.’અંકલ કેમ છો?’ અંકલે બધીજ હકિકત કહી રડી પડ્યા. ‘અંકલ તમો જરી પણ ચિંતા ના કરતાં.. તમે મને દીકરી માની છે આપણો સંગાથ પ્લેનમાં માત્ર ૨૦ કલાકનો હતો પણ એક પવિત્ર સંબંધ અને આપના મીઠા-મધુરા સ્વભાવે મને પિતા મળ્યાનો આનંદ આપ્યો છે જો આપને વાંધો ના હોય તો આપ મારી સાથેજ અમેરિકા પાછા આવો તમારી પાસે ગ્રીનકાર્ડ તો છેજ અને હું બે-વીકમાં પાછી જાઉ છું.’ ‘પણ બેટા મારી પાસે ટિકિટના…’ ‘અંકલ મને દીકરી કહી છે તો હવે ટિકિટની ચિંતા મારી પર છોડો. બસ હું પણ એકલી છું અને પિતા વાત્સ્લયની ભુખી છું ,મારે ઘેર રહી આપ આપનું શેષ જીવન આરામથી વિતાવો. વિરાન રણમાં ભર બપોરે એક તરસ્યા મુસાફરને કોઈ પ્યાલો પાણી આપે અને જીવમાં જાવ આવે તેઓ આનંદ રાજેશ અંકલને થયો..

‘સામે સ્ટેજ પર જુઓ’ બહેન થોડું ધીરે બોલોને બાજુંના ટેબલ પર બેઠેલા એક ભાઈએ ટકોર કરી. ‘ અંકલ કેટલી સુંદર કવિતા કહી રહ્યા છે…

“વહાલનું વાવેતર વાવી ધન્ય ધન્ય કરી દીધો મને દીકરી

ચાંદની બની ઉજાળી દીધી છે અંધારી રાત મારી દીકરી,

ગયા જન્મના લેણાં-દેણે બેટી! આપણે મળી ગયા

પ્રિતનું ૠણ તારું ભવ-ભવ સુધીનું છે મારી દીકરી..”

કહેતા કહેતાં અંકલના આંખમાં આંસુ ગંગા-જમના સમાન વહેવા લાગ્યા…ટીના એકદમ દોડીને રાજેશ અંકલને ભેટી પડી. “પપ્પા” કહી એ પણ ઢીલી થઈ ગઈ…

લીલાબેન અને ટેબલ પર બેઠેલા સૌની આંખમાં આંસુ સરી પડ્યા. “ધન્ય છે ટીના, લોહીની સગાઈ નહી આ તો પ્રિતની સગાઈ છે ભાઈ ,ધિક્કાર છે સ્વાર્થી એવા એમના દીકરા-વહુંને..’ લીલાબેનના મોમાંથી આવા આકરા શબ્દો સરી પડ્યા!

એ આગળ કંઈ બોલે એ પહેલાંજ એમના ટેબલ પર બેઠેલા રાજુ અને હંસાબેન ઉભા થઈ ટેબલ નંબંર ૧૫ છોડી  ચુપચાપ જતાં રહ્યાં. ટેબલ નંબંર-૧૫ પર બેઠેલા મહેમાનોને ક્યાં ખબર હતી કે રાજુ અને હંસાબેન જ રાજેશ અંકલના ત્રાસદાહી પુત્ર અને પુત્રવધુ હતા.

(આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ જરુરથી આપશોજી)

એ એવીતો વિફરી….

‘પૂર્વી, આ વ્યક્તિને સાણસામાં લેવો હોય તો એણે કરેલી કાયદાલક્ષી ભુલો તું શોધી કાઢ પછી જો મારી કમાલ, આ નકટી નટવરને  હું  જેલભેગી ના કરી દઉ તો મારું નામ લૉયર દામિની નહી.’

વિફરેલી પૂર્વીને આવીજ લેડી લૉયરજ જોઈતી હતી પૂર્વીને નટવર સાથે પૂરેપુરો બદલો લઈ બરબાદ કરી ધુળ ચાટતો કરવા જે પણ કાવાદાવા કરી શકાય તે કરવા તૈયાર હતી અને 20 વર્ષના લગ્ન જીવનમાં નટવરે ભુતકાળમાં   અમેરિકન કાયદા-કાનુનમાં કરેલા છબરડા બહાર લાવી જેલભેગો કરી દેવો. જિંદગીમાં ફરી “ડિવૉર્સ” શબ્દનું નામ ના લે.’

હું, પૂર્વી અને નટવરને વર્ષોથી જાણું છું બન્ને મારા દૂરના સગા અને નજીના દોસ્ત જેવા હતાં.

નટવરના પહેલા ડિવૉર્સ લગ્ન જીવનના 10 વર્ષ બાદ રચના સાથે થયાં.નટવર એક સારો કાબેલિયત બીઝનેસ-મેન હતો અને તેને બે કન્વિનયન્ટ સ્ટૉર્સ અને એક મોટેલ હતી.ત્રણ ઘર ભાડે આપેલ. લક્ષ્મીદેવી એની પર પ્રસન્ન હતી. રચનાને ડિવોર્સ આપતી વખતે પૈસાની એવી હેરાફેરા કરી કે રચનાને ડિવૉર્સબાદ ખાસ મિલકત મળી નહી. ચિકાગોમાં રહેતા ગુજરાતીઓ  નટવરને ઉસ્તાદો કે ઉસ્તાદ અને  કંજુસ તરીકે ઓળખે રચના સાથે ડિવૉર્સબાદ અમદાવાદ જઈ એનાથી 12 વર્ષ નાની પૂર્વી સાથે લગ્ન કર્યા.પૂર્વી ઘરમાં છ ભાઈ-બહેનોમાં વચલી અને ખાસ ભણેલી નહી તેમજ દેખાવે શ્યામ.હજું સુધી કોઈ જગ્યાએ તેનો મેળ પડતો નહોતો.નટવરમો મિત્ર ઘનશ્યામ પૂર્વીનો બનેવી થાય અને તેને લાકડે-માંકડુ વળગાડી દીધું. ઘનશ્યામ એટલો ચાલાક અને વાક છટામાં એવો હોશિયારકે ફ્રીઝમા પડેલ લેફ્ટ-ઓવર ફૂડ માઈક્રો ઑવનમાં ગરમ કરીને પિરસે કે ખાનાર ફુડ ફ્રેશ લાગે કે આંગળ ચાટ્તા રહી જાય.. પૂર્વીને સમજાવી કે તારી ઉંમર થતી જાય છે તેમજ તારું કોઈ જગ્યાએ ઠેકાણું પડતું નથી તો આ બીજવર નટવર એમ.બી.એ સુધી ભણેલો ગણેલો અને સુખ-સંપંતી બન્ને એની પાસે છે ,તારું જીવન ઘન્ય બની જશે, નટવરને કહ્યું કે મારી શાળી પૂર્વી દેખાવે ભલે શ્યામ છે પણ સંસ્કારમાં કોઈ એની તુલ્યે  ના આવે. નટવર બે વીક માટેજ ભારત આવેલ.તેની પાસે બહું સમય નહોંતો. એના મા-બાપ  તેણા ડિવૉર્સથી ખુશ નહોતા એટલે ફરી લગ્ન કરવામાં કોઈ જાતની મદદ ના કરી.ઘનશ્યામની મીઠી મધુરી વાતો કામઘેનું જેવું કામ કરી ગઈ.તેના મિત્રે કરેલ ભલામણ મુજબ ટૂંક સમયમાં એના લગ્ન પૂર્વી સાથે થઈ ગયાં. નટવરે ફિયાન્સે વીઝા ના બેઈઝ પર જલ્દી અમેરિકા બોલાવી લીધી.

નટવરે પૂર્વીને ઈગ્લીશના  કલાસ કરાવ્યા તેમજ પોતાના બીઝનેસમાં પણ સાથે રાખી બેઝનેસની બધી ટ્રીક સમજાવી.પૂર્વી ભલે બહું ભણેલી નહી પણ ચપળ અને ચાલાકતો હતીજ. નટવર ટેક્ષ તેમજ અન્ય કાયદા કાનુનની લુપહોલ સારી રીતે જાણતો હતો. એથી મોટાભાગનો બીઝનેસ હવે પૂર્વીના નામે કરતો. મીના મને મીરા બન્ને જોડીયા બાળકીના જન્મબાદ ત્રણજ મહિનામાં બન્ને છોકારીઓને બેબી-સીટીંગમાં મુકી પૂર્વીએ બિઝનેસ પર જવાનું નક્કી કર્યું,એ પણ નટવર જેવીજ કંજુસ-કાકડી હતી.હસબન્ડ-વાઈફ બન્ને કંજુસ તો ખરા પણ પાગલ પણ એટલાંજ.વીકએન્ડમાં રસોઈ વધારે કરી ફ્રીઝમાં મુકી રાખે જેથી દરરોજ રસોઈ ના કરવી પડે.ઘણીવાર તો પૂર્વી અને નટવર રાત્રે 9 વાગ્યા પછી ઘેર આવે. એટલે માઈક્રો-ઓવનમાં રોટલી-શાક ગરમ કરી ખાઈ લે,બેબી-સિટરને ઘરમાં એક રૂમ આપેલ તેથી તે ઘેરજ રહેતી. એ પણ નવી નવી ઈન્ડિયાથી આવી હતી તેથી પૂર્વી તેને મહિને ઓછામો ઓછો પગાર આપી વધારે કામ લેતી. બાળકોનું ધ્યાન, ઘરકામ અને વિગેરે કરવાનું એ રાત્રે બન્ને આવે પછીજ સુવા જવાનું બિચારી બેબી-સિટર કમળામાસીની પણ મજબુરી હતી.ઈન્ડિયાથી મોટી ઉંમરે  નવા નવા

આવ્યા હોય અને ઈગ્લીશ પણ સારું ના હોય એથી કોઈ સારી જોબ ના મળે. જેથી જે આવક થાય એનાથે રોડવે છુટકોજ  નહોતો. બપોરે લન્ચમાં પણ કમળામાસીને બ્રેડ પર ચટણી લગાવી ખાઈ લેવાનું.ખાવા-પિવામાં પૂર્વી બહુંજ કંજુસ..કમળમાસીને ઘરમાં આવતા ફ્રુટ્સ, દૂધ કે ચીઝ નહી ખાવાના,સવારના બ્રેક-ફાસ્ટમાં માત્ર ટોસ્ટ અને ચા સિવાઈ કશું નહી.. કમળમાસી મનોમન પૂર્વીને હિટલર કહેતા. હિન્દુ શાસ્ત્રમાં ખાવા-પિવાનું પૂણ્યનું કેટલું મહત્વ આંક્યુ છે અને આ પૂર્વી કોઈ સહરા રણમાં જન્મી હોય એવી લાગે છે કે જ્યાં પાણીનું ટેપું પણ મફત નથી મળતુ..કમળમાશી મનોમન દુંખી થતા પણ મજબુરી માનવીની મોટામાં મોટી નબળાઈ છે.

પહેલેથીજ કમળામાસીને કહી રાખેલ કે.મારી બન્ને છોકરીઓને સમયસર બેબી-ફૂડ તેમજ દૂધ અને સમય થાય એટલે સુવડાવી દેવાના અને એ સુઈ જાય ત્યારે તમારે ઘરમાં બાથરૂમ તેમજ સાખસુફી-વેક્યુમ   અને લોન્ડ્રી વિગેરે પતાવી દેવાના ..લન્ચમાં બ્રેડ,ચટણી સાથે કોર્ન-ચીપ્સ ખાઈ લેવાનું.અમો સાંજે મોડા આવીએ તો બાળકોને આઠ વાગે સુવડાવીને પછી રેફ્રીજરેટરમાં જે વધેલું પડ્યું હોય તે ખાઈ લેવાનું..

નટવર ભણલો પણ ગણેલો નહી..વ્હવારમાં કાચો કચુંબર જેવો.કોઈ સાથે લાંબો કાયમી સંબંધ રાખી શકે નહી. કોઈ એનો કાયમી મિત્ર બની ના શકે.એનો કોઈ સાચો મિત્ર હોય તો પૈસો. ડોલર્સ અને એ એકબીજા બન્ને, એકબીજાની  આગળ-પાછળ દોડ્યા કરે!

જ્યારથી શીલા તેના જીવનમાં પ્રવેશી ત્યારથી પૂર્વી સાથે ઉકળતા પાણી જેવા સંબંધ થવા લાગ્યા..પૂર્વીએ પૈસા આપી એક વ્યક્તિને “નટવર”ની કોઈ પણ એકટીવીટી નિહાળી જાણ કરવા હાયર કરેલ..નટવટ ઘેર આવે અને સુઈ જાય બાદ  એના સેલફોન પર થયેલા-આવેલા ફોનની નોંધ રાખે.. હાઈસ્કુલ સુધી ભણેલી સ્ત્રીમાં

આવી ચપળતા-સાવચેતી હતી પણ પતિને આડેરસ્તેથી સરળતા અને પ્રેમથી સીધે રસ્તે લાવવાની આવડત તેમાં નહોતી..બસ નટવરને  હવે

કોઈ પણ રીતે મુશ્કેલીમાં મુકી કડકમાં કડક પાઠ શિખવવાની ધુન લાગી હતી. નટવરની નબળાઈ પૂર્વીની સબળ સીડી બની ગઈ.

કોર્ટમાં કેસ આગળ વધે તે પહેલા પૂર્વીના લેડી-લોયર દામિનીએ કહેલા એવીડન્સ ભેગા કરી પોતાનો કેસ મજબુત બનાવવાની પેરવીમાં પડી હતી..

મીડ-નાઈટે નટવરની ઘેર પૉલીસ આવી..નટવરે નાઈટ-ગ્રાઉન પેરી સફાળો જાગી ડોર ખોલ્યું. પૂર્વી રડતી રડતી બેડરૂમમાંથી બહાર આવી. ‘I called you sir, he is my husband and he force me in the bed and rape me. before he rap me he beat me hard , look at my face.( સર, મેં જ તમન ફોન કરેલ,આ મારો પતિ છે જેમણે બળજબરી્થી  મને મારી અને મારી ઈચ્છા વિરુધ બળાત્કાર કરેલ છે)..નટવર એકદમ બાઘાજેઓ થઈ ગયો..કઈ પણ બોલે તે પહેલાંજ,પોલીસે એને હાથકડી પહેરાવી દીધી. પૂર્વીનું કાવતરું સફળ થયું. એને બદઈરાદો સફળ થયો.

નટવર ઘેર આવે પહેલા એ ઘરમાં  પડી ગયેલ અને થોડું વાગેલ ત્યારેજ વિચાર કરેલ કે આજનો દિવસ મારા માટે શુભ -દિવસ છે પડ્યાના મારનો લાભ લઈશ એજ રાત્રે નટવટ સાથે બેડમાં સાથે સુતા, થોડી મીઠી મીઠી વાતો કરી ગુડ-ટાઈમ કર્યો..નટવર સુઈ ગયો એટલે તુરતજ પોલીસને ફોન કરી દીધો. બીજે દિવસે પૂર્વીની ડોકટરી તપાસ થઈ ડોકટરી કીધુ કે એની મુઢમારની ઈજા થઈ છે..બસ નટવરની વિરુદ્ધ માર-માર્યાનો તેમજ પત્નીની ઈચ્છા વિરુધ્ધ સેક્સ કર્યાનો કેસ ડાખલ થઈ ગયો..નટવરના ભાઈએ બૉન્ડ આપી નટવરને છોડાવ્યો..

નટવર હવે જુદો રહેવા લાગ્યો. એક દિવસ પોતાની દીકરી મીનાનો ફોન નટવર પર આવ્યો..’ડેડી મારે તમને મળવું છે તમે મને સ્કુલે મળવા આવશો? મારી તમારું થોડું કામ છે. ‘ ‘સ્યોર.તારી સ્કુલે 3.00વાગે પુરી થાય છે ત્યાર બાદ હું તને તને મળીશ.’

3.00 વાગે નટવર સ્કુલે પહોંચી ગયો..નટવર મીના પાસે ગયો એ પહેલાંજ પોલીસ ત્યાં આવી પહોંચી. ,Mr. Natvar , hands up. you are arrested for kidnapping this girl(Meena).(મિસ્ટર નટવર, મીનાને ભગાડી લઈ જવાના જુલ્મામાં તમને પકડવામાં આવે છે)..

સંપૂર્ણ કાવત્રું પૂર્વીએ ઘડ્યું હતું..અણસમજ મીનાને કીધુ કે તું તારા ડેડીને સ્કુલે બોલાવ ,જો આપણ સૌને સારી રીતે રાખતા નથી  અને બહુંજ ખરાબ રસ્તે ચડી ગયા છે એથી પોલીસ એને સમજાવશે..બસ મીના માની ગઈ..પૂર્વીએ પોલીસને ફોન કરી કહી દીધું કે મારી છોકરીને આજ સ્કુલેથી  મારો પતિ કીડ-નેપ કરી લઈ જવાનો છે એવા સમાચાર મને મળેલ છે મને મદદ કરો..બસ કૌભાંડ સફળ બન્યું,

પૂર્વીને લોયરને નટવરની વિરુદ્ધ એક પછી એક એવીડન્સ મળવા લાગ્યા..કોર્ટ્મા કેસ રજુ થયો..લોયર દામિની દલીલ રજુ કરી.. મીસ્ટર નટવર એક નંબંરનો ગુંડો,દગાબાજ અને ઘણાં ક્રાઈમમાં સંડોવાયેલો છે..જેવાકે એમણે જ્યારે ઈન્ડિયાથી પૂર્વીના ભાઈ-બહેનોને સ્પૉન્સર કર્યા ત્યારે ખોટી-આવક ખોટા બચત..ઈન્કમ ટેકસના  ખોટા ફોમ્સ રજૂ કર્યા આ રહ્યા તેમના પુરાવા, તેમજ પૂર્વીને નામે આવેલ 10,000 ડૉલર્સનો ચેક નટવરે પોતે સહી કરી કેશ કરાવેલ છે તેનો પુરાવો. આ ઉપરાત એમણે ઘણાં ઘણાં ફ્રોડ કરેલ છે..સરકારને છેતરી છે સાથો સાથ પત્નિ અને બાળકો ઉપર પણ જુલ્મો કર્યાના એવિડન્સ આપની સમક્ષા રજુ કરેલ છે..આ વ્યક્તિ પર કોઈપણ રીતે ભરોસો કરી શકાય તેમજ નથી ,આમને કડકમા કડક સજા ફટકાવરી જોઈએ અને સમગ્ર મિલકત અને બાળકોની સંપૂર્ણ જવાબદારી  નિભાવી શકે એવી વ્યકતિ હોય તો મીસ પૂર્વી છે.

‘પૂર્વી, તું જે કરે છે તે ખરેખર યોગ્ય નથી તારે માત્ર નટવર સાથે છૂટાછેડા લઈ છુટકારોજ જોઈતો હતો અને મિલકત તેમજ છોકરાને તારે જોઈતા હોય તો આટલું હળાહળ ઝેર ઓકવાની કેમ જરુર પડી? હિન્દુ સ્ત્રી પતિને પરમેશ્વર ગણે છે તેમા તું ના માનતી હોય તો પણ આપણાં મા-બાપના સંસ્કાર આવું કારમું કૃત્ય કરતાં જરુર આટકાવે..ઈશ્વર પણ આવું ખોટું કૃત્ય કરવામાં રાજી નહી હોય કઈતો શરમ રાખ.. તારાજ ભાઈ-બહેનોને સ્પૉન્સર કર્યા ,તેમને અહીં બોલાવી નોકારી ધંધે લગાડ્યા અને એ સૌ સુખી થયા હોય તો નટવરની મહેરબાની થયાં છે.કંઈકતો માનવતા રાખ! તે વખતે સ્પોન્સરના ફૉર્મ્સ ભર્યા તે વખત તને પણ ખબર હતી કે છ ભાઈ-ભાડુંઓને સ્પૉન્સર કરવા થોડી માહિતી ખોટી ભરેલ છતાં તે વખતે તારો સ્વાર્થ હતો એથી તે કશું કીધેલ નહી તેમજ તેજ નટવરને તારા 10,000 ડોલર્સનાચેક પર એની સહી કરી ચેક વટાવવાનું કહેલ અને હવે એજ એવિડન્સ એની વિરુદ્ધ લાવી ખુશ થાય છે. તારાજ બાળકોને હથિયાર બનાવી  નટવરને ખોટા કિડનેપનો આરોપ લગાવવી દેધો ,આવું  કોઈ ભારતિય સ્ત્રી ના કરી શકે..મેં પૂર્વીને બહુંજ સમજાવી પણ વિફરેલી વાઘણ અને નાગણ પોતાના પંજામાં આવેલ શિકાર કોઈપણ ભોગે  ખતમ કર્યા પછી ઝંપે! મને પણ કહી દીધું કે તમો મારી વ્યક્તિગત બાબતમાં ના પડો તો વધારે સારું.

સમગ્ર શિકાગો શહેરના ગુજરાતી સમાજમાં નટવર-પૂર્વીનો કેસ મશહુર થઈ ગયો.

કોર્ટમાં બધા એવિડન્સ નટવરની વિરુધ્ધ સાબિત થયાં.પુર્વી અને તેણીની લોયર બહુંજ ખુશ હતાં.

‘મીસ પૂર્વી તમને ખબર છે કે મિલયન્સ ડોલર્સની પ્રોપરટી, બેંકમાં પડેલ લાખો ડોલર્સની માલકણ તમેજ બનશો.’ ‘.હા..આ સૌ આપના પ્રતાપે બન્યું છે હું પણ તમને ઘણીજ ખુશ કરીશ.

ન્યાયધીશે કેશનો ફેશલો અને નટવરને આકરી સજા ફટકારવાનો નિર્યણ આજે શુક્રવારને બદલે સોમવાર  માટે મુલત્વી રાખ્યો, લોયનેને ખબર હતી કે નટવરને ઓછામાં ઓછી 20 વર્ષની જેલ તેમજ 10,000 ડોલર્સ ફાઈનની થશેજ.

પૂર્વી અને લૉયર દામિની બન્ને બહુંજ ખુશ હતાં,કોર્ટમાંથી જતાં જતાં નટવર પર એક એવી તીર્છી નજરથી જોયું.એ નઝરમાં નફરત ,બદલો ઈર્ષાના ઝેર સિવાઈ ક્શું નહોતું,

નટવર અંતે હાર્યો..મિલકત ગુમાવવાનો અફસોસ ઑછો હતો..એને ખબર હતી મિલકત અને પૈસો એની આવડતથી ફરી મેળવી શકશે પણ જેલની સજા અને સમાજમાં આટલી બદનામી , પૂર્વી આટલી હદ સુધી પહોચી શકશે તેનો સ્વપ્ને પણ ખ્યાલ નહોતો. 20 વર્ષની આકરી સજા…હું એકનું એક મારા મા-બાપનું સંતાન અને ભારતથી માંડી શિકાગો જેવા શહેરમાં બદનામીની ગભરાયેલ,ચિંતીત નટવર પૂર્વી સામે આંખ મેળવી ના શક્યો..

શનિવારે પૂર્વીએ પોતાના આલિશાન મકાનમાં કોર્ટમાં મળનાર વિજયની પાર્ટીનું  આયોજન કરેલ, ઘરમાં 100થી વધારે મિત્રો આવેલ, મોઘામાં મોઘું ,ગ્રીન, ગોલ્ડ વ્હીસ્કી, સ્કૉચ, વાઈનની સૌ મજા માણી રહ્યા હતાં અને ડીનર પણ બહારથી કેટરીગ કરેલ. સુખમાં સૌ હાજર, સુખમાં દુશ્મન પણ દોસ્ત બની  એના જલશાના ક્રુઝની પાર્ટીમાં નાચતા કુદતા આનંદના હિલોળે હિંચકતા હતાં

મ્યુઝીક, ડાન્સ અને સૌ પાર્ટીનો આનંદ માણી રહ્યા હતાં..

નશામાં ચકચુર એવી પૂર્વી પાસે તેણીની ખાસ બહેનપણી મિતા આવીને કહ્યું, “પૂર્વી મેં હમણાંજ  સાંભળ્યું કે નટવરે સ્યુસાઈડ(આપઘાત) કર્યો… હે..શું કીધું ?..ફરી કેતો…

 

આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ આપવા વિનંતી

ગર્ભિત રહસ્ય…!

ત્રીસ વર્ષના દાંપત્ય જીવન જીવ્યા બાદ એવું તો શું બની ગયું કે રીમાએ મયૂર સાથે ડિવોર્સ લેવાનો નિર્ણય લઈ લીધો.તેણીને ઘણાંએ સમજાવી પણ તેણીનો નિર્ણય ક્રેઝી ગ્લુ જેવો હતો.

ઓછું બોલનાર મયુરને ઘણાં મિત્રોએ પુછ્યું.. ‘મયૂર,તું તો કહે સાચી હકીકત શું છે? ત્રીસ, ત્રીસ વર્ષ સુધી સાથે રહ્યાં,એક સાચા પતિ-પત્નિની જીવી સુંદર જિંદગી જીવી રહ્યા હતાં અને એકાએક રીમાએ તને ડિવૉર્સ આપવાનું નક્કી કરી નાંખ્યું.મયુર પણ તેનો કોઈ પ્રત્યુત્તર આપ્યો નહી.

 

શિયાળાનો સુંદર ઋતું હોય અને અચાનક માવઠું પડી જાય એજ રીતે રીમા અને મયુરના જીવનમાં આ અચાનક માવઠું ક્યાંથી આવી ગયું.અમેરિકા જેવા દેશમાં પણ આપણાં સમાજમાં “અફવા” જેવો અસાધ્ય રોગ એક કેન્સરની જેમ છુપાયેલો છે તે બહાર આવી રહ્યો છે.કોઈ કહેઃ તે લોકોએ બહું પ્રયત્ન કર્યા, કેટ કેટલી દવાઓ કરી,ડોકટર્સની સલાહઓ લીધી રીમાને બાળક થતું નથી,મયુરને  બાળકો બહું જ ગમે છે અને તેને લીધે રીમાએ બીજા લગ્ન કરવા છુટ આપી હોય પણ એ અમેરિકામાં ત્યારેજ શક્ય બને કે રીમા ડિવૉર્સ આપે.તો કોઈ કહે..મને તો એવું લાગે છે કે રીમાને પોતાની ઓફીસના બૉસ સાથે કઈક લફરું છે..અરે ભાઈ..સ્ત્રીને માપવી એટલે બ્રહ્માંડને માપવું! આવી  ઘણી ઘણી અફવા ડલાસ(ટેક્ષાસ)માં ચાલવા લાગી.રીમાની બેનપણી સીમા તેણીને આ ચાલતી અફવાની વાત કરે પણ રીમાને તેની કશી અસર થતી નહોંતી.

 

મયુર અને રીમા બન્ને બહુંજ પ્રાયવેટ હતાં એમની પાસેથી વાત કઢાવવી એટલે સાગરને ઉથલાવવા જેવી વાત છે.

 

મયુર અને રીમાના પચ્ચીસમી એનીવર્સરી વખતે મિત્રો એ સરપ્રાઈઝ પાર્ટી આપી તેમને એક હર્ષભરી નવાઈ સાથે આનંદ વિભોર કરી દીધા હતાં મિત્રોમાં બન્ને પતિ પત્નિ સૌના પ્રિય હતાં. કોઈને પણ કામ પડે બન્ને અડધી રાતે મદદે પહોંચી જાય,આર્થિક પરિસ્થિતીમાં મદદરૂપ થાય અને બહુંજ સોસિયલ અને ફ્રેન્ડલી હતાં.કોઈ પણ વ્યક્તિને એકવાર મળે તો તેને પોતના માની લે તેવા મળતાવડાં સ્વભાવના એવા કપલને કોની નજર લાગી ગઈ એ ચર્ચા થવા લાગી..અનુમાન કરી શકે પણ બન્ને વચ્ચેની આ ગરમા ગરમ ગર્ભિત વાતની કોઈને પણ ખબર ના પડી.

 

કોર્ટમાં ડિવૉર્સ  પર સહી-સિક્કા થયાં..મયુરના આંખમાં આંસુ હતાં..રીમાની આંખમાં પણ આંસું સરક,સરક થઈ રહ્યાં હતાં પણ રીમા એટલી મજબુત હતી કે આંસુને પડવાની તક ના આપી.મયુરે કટેલી કેટલી વિનંતી,આજીજી,સમજાવટથી રીમા સાથે ડિવૉર્સ વિશે અવારનવાર વાત કરી કે ‘રીમા,ત્રીસ વર્ષબાદ ડિવૉર્સ! મારી કોઈ ભુલ થઈ ગઈ હોય તો મને કહે, હું તારી માફી માંગું..પણ રીમાએ તેનો કોઈ પ્રત્યુત્તર ના આપ્યો.રીમાએ ના કોઈ મિલકત કે ના કોઈ એલિમની માત્ર  ડિવૉર્સના પેપર્સ સિવાય કશું ના માંગ્યું…

 

કોર્ટમાંથી જતાં જતાં રીમાએ  મયુરને એક ચીઠ્ઠી આપી.મયુરે સત્વરે ચિઠ્ઠી ખોલી વાંચવા લાગ્યો..

“પ્રિય મયુર,

‘મને માફ કરજે.તારા જેવો પતિ બસ મને જન્મ જન્મ મળે એવી ઈશ્વર પાસે પ્રાર્થના કરું છું.

તને ખ્યાલ છે મયુર આપણે બન્ને એ છ મહિના પહેલાં એન્યુઅલ મેડિકલ કરાવેલ ? ત્યારે મને જે શંકા હતી તે પરથી ડોકટરને  ખાનગીમાં મેં  તારા અને મારા માટે એચ.આઈ.વીનો ટેસ્ટ કરાવેલ અને મેં તને કશું કીધેલ નહી તે બદલ માફી ચાહું છું.તારું રિઝ્લ્ટ નેગેટીવ અને મારો ટેસ્ટ પૉઝીટીવ આવેલ. મને ડોકટરે માત્ર એકાદ વર્ષ આપેલ છે. મેં ત્યારથી તારી સાથે એક પત્નિ તરીકે જે વ્યવહાર કરવો જોઈએ તે બંધ કરી દીધો તું ઘણી વાર રાત્રે અપસેટ થઈ જતો છતાં હું બીજા રૂમમાં સુવા જતી રહેતી. મેં તારાથી દૂર રહેવા કોશિષ કરી પણ  દિવસે દિવસે અશ્કય અને મુશ્કેલ બન્યું. છુટા છેડા  સિવાઈ કોઈ છુટકોજ નહોંતો..આ કેવી રીતે થયું તેનો ખુલાશો કરવો મુશ્કેલ નહી અશ્ક્ય છે કારણ કે તેમાંથી થી હજારો સવાલ પેદા થાય તેમ છે. એટલું જરૂર કહીશ કે મેં  તને કોઈ અંધારામાં રાખી પાપ નથી કર્યું..હું બળતી લાશ છું, ભસ્મીભુત ક્યારે થઈ જાઉ તેની મને ખબર નથી પણ તેનો તણખો તને ના અડી જાય એને લીધેજા આ નિર્ણય આખરી બન્યો છે.

 

છેલ્લા શ્વાસ લગી તારીજ સુહાગણ રહીશ..

-રીમા

 

મયુર ચીઠ્ઠી વાંચી પુરી કરે તે પહેલાંજ રીમાની કાર દૂર દૂર નીકળી ગઈ હતી.

આજ દશ વર્ષ વિતી ગયાં એક ગર્ભિત રહસ્ય માત્ર રહસ્યજ રહ્યું..મયુરની બાકીની જિંદગી…”એ ક્યાં છે?” આમ કેમ થયું? એજ મથામણના અર્ધ પાગલપણમાં જવા લાગી…

આ આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ જરૂરથી આપશોજી.

નિશબ્દ પ્રેમની આહુતી!

 

‘જેઠા, તને કેટલા મળ્યા?’

‘ પે’લા તું કે તને કેટલાં મળ્યા?’

‘ તું હાવ નકામો સો..મારી પાહે કેટલ પૈયા છે એ તારે પે’લા જાણવાનું..’

‘ રુડી તું રુપાળી સે એથી તને સૌ પૈયા વધારે આપે..મને તો આજ હાજ સુધીમાં ૫૦ રુપિયા મળ્યા…હવે તુ હાચું કે’

..’રુડી હસતાં હસતાં બોલી.. ‘તારા કરતા બમણા!’

‘ ‘મેલડીની સમ હા્ચું કે..’  ‘હા હા મેલડીના સમ,,મને ૧૦૦…’

‘હોય નહી..! શેઠીયા પણ રુપાળું બૈરુ જુએ અને મારા હાળા ખુશ થઈ પૈયા આપી દે..

‘ એલા જેઠા એમાં આપણેને ફાયદો સે ને..’

‘  પણ એમની નજ્રુરું બહું હારી નહી…’

‘એમાં તું કેમ ડરે સે…? હું કાંઈ તને છોડીને એમની સાથે હાલી નથી નિકળવાની…

હા,,રુડી ‘એ વાત હાચી કરી..એટલે તો હું…

‘રેવા દે,,બહું ડાયો થઈ ગયો સે’.

‘.તે તો મારી પર જાદું કરી દીધો છે .. રુડી..તારા વગર મારે હાલેજ નહી…’

 

એ એમની સીધી સાદી ભાષામાં કોઈ ઉપમા કે ઉચ્ચ સાહિત્યની શૈલી નહી. શબરીની બોર જેટલો મીઠો એનો  પ્રેમ! આવા  સાધારણ  માનવીના પ્રેમ-સ્નેહના ઊંડા મુળ કોઈ જોઈ શકે?

 

જેઠો અને રુડીના વગર લગ્નવિધી,  વગર ફેરે,  ના તો અગ્ની કે ભગવાનની સાક્ષી વગર  કે કોઈ કોર્ટના લગ્ન રજીસ્ટ્રેશનમાં ના કોઈ નામ કે કોઈ કરાર કે ના કોઈ સોગંદ કે સાક્ષી.  આ સુધરેલા સમાજને આ બધા સમાજના રીત રિવાજોની અને સમાજમાં રહેવા  કોર્ટનું સર્ટી જોઈએ..જે જન્મથીજ અનાથ કે જન્મથીજ ભીખ માંગી પોતાનું પેટ બે ટક ભરતા હોય એને આ બધી શું ખબર પડે! સુધરેલા સમાજના બંધંનથી દૂર રહેનારા રુડી અને જેઠો  નાની વયે હ્ર્દયની ગાઠથી બંધાયેલા,વર્ષોથી સાથે રહી દિવસ ઉગતા ને આથમતા સૂર્ય સુધી ભીખ માંગી ..ભીખારીની જિંદગી જીવવાની મસ્તી માણતા.સારી ભીખ મળે તો દિવસ સોનેરી નહીતો કાંટાની જેમ ખુચતો. પણ એની એને કોઈ પરવા ક્યાં હતી! દરિયામાં રહેતી માછલીને કોઈ દી મોંજાઓ કિનારે ફેંકી દે તોય એને તો દરિયામાં જ રહેવામાં મજા! ભુખ્યા પેટે સુવા માટે ટેવાયેલા, કડકડતી ઠંડી- ધોમ ધકતો તાપ ને બેફામ વરસાદની ઋતુથી એમની કાયા કાળમીઢ પથ્થર સમી બની ગઈ હતી.  ક્યાં જઈને  ફરિયાદ કરે! કોણ સાંભળે? લોકોના મેણા-ટાંણા અને ગાળોથી પણ ટેવાયેલા એમના  બે કાન બારણાં વગરના ઘર જેવા!.

 

‘એલા જેઠા..આજતો કઈ સારું એવું ખાવાનું મન થાય છે..’

‘અલી, કોઈ સારા દિવસતો નથી જતાં ને?’

‘ ના પિટ્યા..હવે તો મારી ઉંમર થઈ ..આપણે હવે કાઈ છોકરા-બોકરા જોતા નથી.. પણ મારો..,,હારો ઘરડો થયો પણ હજું’ .

‘જો બહું માથાકુટ કરી શેને..’ ‘.તો શું બીજી ..

.’તારું મોઢું જોઈ કોઈ પણ છોરી તારી હામુ પણ ના જોવે’  .’.હા..હાલ પેલા કંદોઈની દુકાને થોડા ગાંઠિયા-ભજીયા લઈલે..ખાઈ-પી આજે તો મજા કરીએ..

‘  ‘રોયા..હવે ઠેકાણે આવ્યોને? લે ૫૦ ને તું લઈ આવ..હા થોડા લારીમાંથી ઝમરુખ લેતો આવજે..ખુટે તો તું તારામાંથી આપી દેજે..’

 

એમની હું તા તુસી્માં પણ પતિ-પત્નિનો પ્રદીપતા દીવા મધ્યે શાંત સ્વરૂપે રહેતી જ્યોત સમો હતો ભડ ભડ બળે પણ  દઝાડે નહી!.ના કોઈ દેખાવ કે ના કોઈ આલિંગન કે ના કોઈ મોર્ડન જમાનાની કીસ!

‘લે હાલ જમી લઈએ.’ જેઠાએ કાગળના પડીકા ખોલ્યા…બે ચાર કુતરા આજુ_બાજું  આવી ગયાં..

‘આ હારા કુતરાને હખ નથી..ખાવા બેઠાં નથી  દોડી આવે સે..’ ‘ .

.’એલા જેઠા એ પણ ભુખ્યા હોય બે ત્રણ ભજીયા ને ગાંઠિયા નાંખી દે ને એ પણ જીવ તો સેને! ‘

 

પેટ ભરીને બન્નેએ ખાધું..જેઠા પાસે જુની છરી હતી તે કાઢી ઝમરુખના બે ભાગ કરી અડધું રુડીને આપ્યુ. ‘ અલી રુડી અંધારું થઈ ગયું છે હાલ આપણી જગાએ કોઈ સુઈ જાય પે’લા’  ..

.’એ’લા આ પોટકું કોણ ઉપાડ સે તારો બાપ! ‘

‘હારી તું બહું જબરી સે..

રાત્રીની ૧૧ વાગ્યા હશે..બન્ને ફાટેલું ગોદડું અને જુના કપડાનું પોટકાનું ઓશિકું કરી સુવાની તૈયારીમાં જ હતા..

‘એલા જેઠા..હારું કાંઈ છાતીમાં થાય છે..મને ઉઘવા દેતું નથી..’

‘હા..લે થોડું પાણી પી લે તે ભજીયા બહું દાબ્યા છે તેથી થોડો ડચુરો છે તે દૂર થઈ જાય..પછી…

વાક્ય પુરુ થાય એ પહેલાજ રુડીના મોમાથી ફીણ વળવા માંડ્યા કશુ બોલી ના શકી. ‘.રુડી..રુડી !’  કાંઈ જવાબ ના મળ્યો..જેઠો બે બાકળો થઈ ગયો..ગભરાઈ ગયો..

‘અલી તું મને છોડીને નહી જતી. ૨૦, ૨૦ વરસથી  હારે હારે રહી સે..સાથે પૈયા કમાયા.તે કોઈ દી મને છોડ્યો નથી.. હું કુબડા જેવો કાળો અને તું તો રુપાળી રાધા છતાં મારી સાથે હાલી પડી..મા મેલડી મારી પર દયા કર..મારી રુડીને બચાવે લે..રુડી કાંઈ તો બોલ.’

 

.રુડીના નાકમાંથી પણ લોહી વહી રહ્યું હતું..ગરીબના બેલી કોણ? જેઠાએ ..પોતાના પેરેલા પેરણથી લોહી લુછ્યું . રુડી કઈ જવાબ આપી શક્તી નહોતી..એથી એ વધારે ગભરાઈ ગયો…રુડી..રુંડી! કહેતાં કહેતાં એનાથી ચીસ પડી ગઈ પણ એની ચીસ કોણ સાંભળે?..કોઈ દૂરથી બોલ્યું હેય..

.’કાળીરાત  થઈ પિટ્યો પોતે સુતો નથી અને બીજાને સુવા દેતો નથી..દારું ઢીચીને ખોટા બુમ બરાડા પાડે સે,,, ચુપ મર નહી તો..’

 

‘.ઓહ…મારી રુડી…મને છોડી તું ના જા..હું નધારો બની જઈશ..તારું રુપ જોઈ શેઠિયા પૈયા આપતા મને કોણ આપશે?

કહી આક્રંદ ચીસો પાડવા લાગ્યો..બોર બોર જેવા આંસુ ધરતી ઝીલી નહોતી શકતી, આંસુ નો ભારથી ધુળ ઉછળી રહી હતી..

‘અલ્યા… બુમો કેમ પાડે છે? શું થયું? આજું બાજું ફેરા મારતો હવાલદાર  ત્યાં આવી ચડ્યો.. હેય! આ લોહી ક્યાંથી? બાજુંમાં થોડા સમય પહેલાંજ ઝમરુખ કાપેલ છરી રુંડીની! બાજુંમાં પડી હતી  ગરીબના નસીબને નર્ક તરફ વળતા ક્યાં વાર લાગે છે! હવાલદારને શંકા તરત પડી ગઈ..

‘..સા’બ મારી રુડીને કાંઈ થઈ ગયું સે.થોડી  એને દવાખાને..

‘જા જા સાલા  બૈરીનું ખુન કરી… પાછું  રડવાનું નાટક કરે છે.

..’ ‘સા’બ……

સા’બના બચ્ચા! હાલ પોલીસ ચોકીએ..

.’સા’બ મારી રુડીને…એક દંડો ફટકાર્યો…સીધો ચાલે છે કે બીજો ફટકારું…પણ..પણ બણ કશું કીધા વગર ..બોચી પકડી..હવાલદાર એને ઢસડી ગયો…રુડી રુડી.. ના રડવાની દર્દેભરી ચીસો હવા ઢસડાઈ ગઈ..

 

એ હવાલદારને ક્યાં ખબર હતી કે ભિખારી બનેલા આ યુગલ મરજીથી નહી મજબુરીથી ભિખારી બન્યા હતાં ,સાધારણ છતાં પવિત્ર પ્રેમ-પુજારી હતા!

‘ મને જેલભેગો કરો પણ મારી રુડીને સા’બ દવાખાને લઈ જાવ…બચી જાય.’

જેઠાને જેલમાં ઢોરની જેમ માર માર્યો..એટલો ઢીબ્યો..એટલો ઢીબ્યો  કે દુઃખ અને દર્દના ત્રાસથી ઝુલ્મી યમરાજ પાસે પરાણે પત્નિને માર્યાની કબુલાત કરવી પડી.

હવાલદાર ખુનની કબુલાત કરી એ વાતથી ખુશ થયો.એક વફાદાર સરકારી,કાર્યશીલ કર્મચારી તરીકે એનો સાહેબ જરૂર એને નોકરીમાં બઢતી આપશે એ ઉત્સાહમાં જેઠાને જેલના સળીયામાં સબડતો મુકી જતો રહ્યો..

સવારે સાફ-સુફી કરનારે નિષ્ક્રીય જેઠાનો દેહ જોઈ સુપ્રવાઝરને બોલાવ્યો..ઑડર આપ્યો..’આની લાશ ગંધાય પે’લા જેલના ડોકટર બોલાવી ડેથ સર્ટી લઈ શબ-વાહીનીને બોલાવી..રુમ ખાલી કરાવી દો.. જેલ સાફ કરતો કર્મચારી ગીત ગાતો ગાતો..જેઠાનો રુમ સાફ કરી રહ્યો હતો.. .’.હમ દોનો… દો પ્રેમી ….દુનિયા છોડ ચલે..

 

આપ આપનો પ્રતિભાવ જરૂરથી આપશોજી…

 

 

 

અનોખી ‘મા’ ની અનોખી મુસાફરી..

 

મારી  ઉંમર ૧૧ વર્ષની અને  આ મારી દેવી સમાન  મા માત્ર 29 વર્ષની…મારી બન્ને બહેનોની ઉંમર ૧૦ અને  નાની બહેન ૮ વર્ષની ત્યારે જે ઘટના બની ગઈ તે ઘટના આજ યાદ કરતાં ફ્રીઝીંગ ટેમ્પરેચરમાં   દુઃખના દાવાનળ ઉમટી આવે એવી હતી.

 

શિકાગો જેવા શહેરની કડકડતી ઠંડી  સાથે સ્નૉથી થ્રીજી જતાં રસ્તાઓ અને આઈસી રોડ પર મારા ડેડની કાર સ્કીડ થઈ અને  કાર રોંગવેમાં જતી રહી બીજી કાર સાથે હૅડ-ઓન કલુઝન(સામ-સામી કાર અથડાતા). કારમાં બેસેલી મારી મમ્મીની પ્રાણ લીધા.

 

અમો  ઘણાંજ  નાના હતાં.ડેડી  શિકાગો ડાઉન-ટાઉનમાં કન્વીનીયન્ટ સ્ટૉરમાં મેનેજર હતાં.ડેડી મમ્મીને બહું મીસ કરતા હતા, મેં ઘણીવાર તેમનાં બેડરૂમમં રડતાં સાંભળ્યા છે.અમો સ્કુલેથી આવવીએ એટલે બાજુંના ઍપાર્ટમેન્ટમાં રહેતાં સગુન અંકલ અને ગીતા આન્ટીને ત્યાં  ડેડી જોબ પરથી  ના આવે ત્યાં સુધી રહીએ. ગીતા આન્ટીના  બે  જોડીયા બેબી( બેબી-બોય અને બેબી ગર્લ) સાથે અમોને રમવાની મજા આવતી.મેં ડેડીને ઘણીવાર સવાલ કર્યો કે અમો ઘેર એકલા કેમ ના રહી શકીએ?…” બેટી, અહીંના કાયદા કાનુનનું આપણે પાલન કરવું જોઈએ. સાથો સાથ સમજાવતા..બાર વર્ષની નીચેના બાળકો કાયદા મુજબ ઘેર   એકલા રહી ના શકે..એ બાળકોની  સલામતી માટે આ કાયદા ઘડવામાં આવ્યા છે બેટી.”

 

સમયનું ચક્ર ઘણીવાર એટલું ઝડપથી ફરતું  હોય છે કે જિંદગીનું આખું ચિત્ર બદલાઈ જાય! લીલુડું ઝાડ અચાનક ફ્રીઝીંગ ટેમ્પેરેચરમાં વસ્ત્રહીન થઈ શરમાતું સ્ત્રીનીજેમ એક ખુણે બેસી હેલ્પલેસ બની જાય! ડેડીને સ્ટ્રોક આવ્યો..નિરાધાર બની ગયાં, અડધુ અંગ નકામું થઈ ગયું. પડોશમાં રહેતા ગીતા આન્ટી કોઈ બોય-ફ્રેન્ડ સાથે બે-બાળકોને મુકી ભાગી ગયાં..હું એ સમયે કોલેજમાં એડમિશન લેવાની તૈયારીમાં હતી..ઘરમાં આવક બંધ થઈ ગઈ! ગવર્નમેન્ટ  તરફથી મળતી મદદ પુરતી નહોતી.પડોશમાં રહેતાં સગુન-અંકલ અમારા સૌનું ધ્યાન રાખતાં અમો તેના બન્ને બાળકોનું બેબી સિટીગ કરતાં તેના એ રોકડા પૈસા આપતાં ઉપરાંત ઘણીવાર ગ્રોસરી લાવી આપતાં તેના પૈસા નહોતા લેતાં. તે એન્જિનયર હતાં જોબ સારી હતી. પૈસે-ટકે બહુંજ સુખી પણ દેખાવે ઘણાંજ  શ્યામ અને મોં પર ખીલના ડાઘા હતાં એમના એક સગાએ અમોને કહ્યું પણ ખરું કે ગીતા આન્ટી માત્ર અમેરિકા આવવાના હેતું થી જ સગુન અંકલ સાથે લગ્ન કર્યા હતાં એવું અમને સાંભળવા મળ્યું છે. તેમને ઘણાં વખતથી કોઈ પંજાબી સાથે લફરું હતું. મેં એ વાત સાંભળી ત્યારે થયું કે મા પણ સ્વાર્થી બની શકે છે! જેને પોતાના બે જોડિયા બાળકોની પણ દયા ના આવી! મા નું નિસ્વાર્થ હૈયુ જેના ગીત ગવાય,,”જનનીની જોડ સખી નહી જડેરે લોલ…” એવી મા  કુમળા હ્ર્દયને ખંડેર બનાવી,  મમતાને માળવે મુકી    સ્વાર્થી કેમ બની શકે ?અને એ પણ ભૌતિક સુખ માટે!  બન્ને જોડિયા બાળકો ગીતા-આન્ટી જેવા ખુબજ દેખાવડા હતાં.

 

મેં હાઈસ્કુલ પુરી કરી, સ્કુલમાં મે ડ્રાવિંગ શીખી લીધુ હતું. સગુન –અંકલની ઓળખાણથી મને એમની કંપનીમાં ડેટા-એન્ટ્રીની જોબ મળી ગઈ. મારી પાસે કાર નહોતી તેથી સગુન-અંકલ સાથી રાઈડ લેતી અને એમનીજ સાથે આવતી. બન્ને બહેનોની ભણવાની જવાબદારી સાથે ડેડીની કાળજી લેવાની, ડેડી હવે ધીરે ધીરે ઘરમાં લાકડી લઈ બાથરૂમ જઈ શકતાં, તેમજ જાતે દવા-પાણી લઈ શકતાં.

હું અને  સગુન અંકલ  બન્ને તેમના બાળકોને બેબી-સીટર પાસેથી પિક-અપ કરી ઘેર આવીએ. હું  જોબ પરથી ઘેર આવી રસોઈ વધારે બનાવું અને સગુન અંકલને આપી આવું જેથી એ બન્ને બાળકો સાથે સમય આપી શકે. મને ઘણીવાર વિચાર આવે કે દુનિયામાં માનવી માત્ર બાહ્ય સુંદરતા પરજ કેમ મોહિત થાય છે.?  શારિરિક સૌંદર્ય મનને  સંતોશે, ખુશ કરે પણ એજ સૌંદર્ય માણસને ઘણીવાર ભરખી જાય છે એનું  શું ? સગુન અંકલમાં બાહ્ય દેખાવ નથી પણ એનો સ્વભાવ કેટલો લાગણીશીલ  અને અદભુત છે! તેને ગીતા-આન્ટી કેમ ઓળખી ના શક્યાં? પોતે બહું રુપાળા હતાં. એ રૂપના આભાના  અભિમાનને લીધે  સગુન અંકલ સાથે રહેવામાં લાંછન કે શરમ લાગતી હશે ? હું બે વર્ષથી  એમની સાથે રાઈડ લઉછુ પણ કદી એમનો ઉશ્કેરાટ, ગુસ્સો, ઉછાછળાપણું મેં જોયું નથી. શાંત અને રમૂજી પ્રેમાળ સ્વભાવ મને તો બહું જ ગમે છે.  રાઈડ વખતે કારમાં જોકસ અને વાતોમાં સમય ક્યાં પસાર થઈ જાય તેની ખબર પણ રહેતી નહોંતી.

 

મેં મારા ડેડીને મારા મનની વાત કહી. ‘બેટી.. સગુન ૩૮ અને તું માત્ર ૧૯ ઉંમરમાં બમણો તફાવત..તને તો સગુન કરતાં પણ….’  હું વચ્ચેજ બોલી…’ડેડી તમને તો ખબર  છે કે પ્રેમને કોઈ ઉંમરનું બંધંન નડતું નથી ? એ સદેવ અમર અને યુવાનજ રહ્યો છે, અને તેમના સ્વભાવ લાગણી અને નિકાલસ પ્રેમ આપણને ક્યાંય જોવા નહી મળે. ઉંમરનો મને કશો વાંધો નથી જો તમને…’ડેડી વચ્ચેજ બોલી ઉઠ્યા… ‘બેટી ..તું જ મારી દીકરી અને દિકરો બન્ને છે. તું સમજદાર છે. તું જ તારું હીત અને જીવનસાથી વિશે વિચાર અને નક્કી કર તેમાં મને કશો વાંધો નથી. તારી બન્ને બહેનોને તું ભણાવે છે અને ઘરની બધીજ જવાબદારી તારા પર આવી છે’.   ‘ ડેડી, મેં જ  સુગુન સાથે બેસી આપણાં ઘરની અને એમના બન્ને બાળકોની જવાબદારીની વાત કરી છે. મેં  સામે ચડીને જ્યારે મેરેજની પ્રપોઝલ મુકી ત્યારે તેમણે મને કહ્યુઃ ‘લીના, તારી અને મારી વચ્ચે ઉંમરમાં બમણો તફાવત છે. તને મારી કરતાં પણ સારો પતિ મળી શકે હું તને સારો છોકરો શોધવામાં મદદ કરી શકીશ , હું તારું જીવન બરબાદ કરવા નથી માંગતો…’  “ના સગુન સાહેબ,તેના ખંભા પર ટાપલી મારતાં કહ્યુઃ બદનામ! શું  વાત કરો છો? મીરા, જે શ્યામની છબીને  પોતાનો માની પોતાનું જીવન ન્યોચ્છાર કરી શકતી હોય તો હું તો હાજરા-હજુર શ્યામ સાથે જીવન જોડવાની વાત કરું છું. મારા હ્ર્દયમાં આપના પ્રેમે કાયમી સ્થાન લઈ લીધું છે એમાં હવે કોઈને રહેવાની જગ્યા છેજ નહી.તમે નહી તો કોઈ નહી.’  મારી આ વાતથી મારા ડેડીએ કહ્યુઃ ‘ તું નાની ઉંમરમાં મોટા ફિલોસૉફર જેવી વાત કરતી થઈ ગઈ છે. ડેડીને ક્યાં ખબર હતી કે નાની ઉંમરની જવાબદારીએ મને નાનાછોડની કુમળી વયમાંથી પસાર થાઉ એ પહેલાંજ વૃક્ષ બનાવી દીધું હતું. મને તેનો કોઈ અફસોસ કે દુઃખ નથી. આનંદ છે અને મારી જાત પર ગૌરવ પણ છે.

બહુંજ સાદાઈથી કોર્ટમાં લગ્ન થયાં. નજીકના મિત્રોને ઈન્ડિયન રેસ્ટૉરન્ટમાં નાની એવી પાર્ટી આપી..સગુને હનીમુન માટે ‘હવાઈ આઈલેન્ડ’ પર જવાની વાત કરી ત્યારે મેં જ કહ્યુઃ ‘સગુન ડાર્લિંગ , આપણાં ઘરમાં મારી બે બહેનો, આપણાં બે જોડિયા બાળકો અને અપંગ ડેડીને મુકીને હનીમુન કરવા જઈએ તે યોગ્ય ના કહેવાય..આપણું સ્વીટ-હોમ -અને કિલ્લોલ કરતું કુંટુંબનું વાતાવરણજ આપણા માટે હનીમુન હાઉસ છે. ‘બેપળની મજા-મસ્તીમાં કુટુંબને મુશ્કેલીના સાગરમાં ના ધકેલાય! “લીના ડાર્લીંગ , તું એક સુશીલ પત્નિ, વ્હાલ વરસાવતી દીકરી, દેવી સમી મા..તારા એકભવમાં અનેક સુંદર સ્વરૂપ હું જોઈ શકું છુ.. છે.. ‘હવે જાવ..જાવ ખોલું પૉલશન ના મારો…આગળ બોલુ તે પહેલાંજ મને  એમની બાહુંપાશમાં મને સમાવી દીધી..એજ હનીમુનની સાચી પળ હતી.

 

મારી બન્ને બહેનોના લગ્ન થઈ ગયાં,બન્નેને એમની પસંદગીના પતિ મળ્યા..આમારા બન્ને જોડકા બાળકો રૂપા અને ધુપ ભણીગણી રૂપા કમ્પુટર એન્જિનિયર,ને ધુપ ડૉકટર બન્યો. રૂપાના લગ્ન એક બીઝનેસ-મેન સાથે અને ધુપના લગ્ન એમની સાથે જોબ કરતી નર્સ સાથે થયાં.  સૌ સુખી હતા..ઘરમાં હું અને સુગુન. નિવૃતીમાં પ્રેમી પંખીડા જવું જીવન સ્વર્ગ જેવું લાગતું હતું.અમારું જીવન એક સાચા દોસ્ત જેવું સુંદર-સરળ અને પ્રેમાળ હતું, બાળકો અવાર-નવાર અમારે ઘેર વિકેન્ડમાં આવતાં ઘર આનંદથી ગુંજી ઉઠતું. કાળનો ક્રમ અને ચક્ર કોઈને ક્યાં છોડે છે? સુગુન મને છોડી અગોચર એવી લાંબી મુસાફરીએ ચાલી નિકળ્યો..એકલી થઈ ગઈ. પણ એમના શબ્દો યાદ કરું છુઃ ‘લીના, હું તારી પહેલાંજ લાંબા રસ્તે પ્રણાય કરીશ અને તું એકલી પડી જઈશ પણ કદી મારી પાછળ રડીશ નહી,બીજો કોઈ સારો જીવનસાથી મળી જાય….’  મેં વચ્ચેજ રોક્યા..’સુગુન, તમને હાથ જોડી કહું છું કે આવું ના બોલો…’  ‘ના સાંભળ..બાળકો પોતાના જીવનમાં બહું બીઝી હોય અને તારી સંભાળ એ લઈ ના શકે..આગળ બોલાવનું બંધ કરો…મને કહેવા દે…’સમય બદલાયો છે..તું તારું જીવન સુખથી જીવજે કદી રડીશ નહી એ મને પ્રોમીશ આપ..હંમેશા હસતા રહેવાનું…જાણે હું સદા તારી સાથ છુ.. બસ એ અમારો છેલ્લો વાર્તાલાપ હતો.

 

સંધ્યાને ખબર છે કે એ બહુંજ ટૂંક સમયમાં અંધારાના ઓળામાં વિલિન થઈ જવાની છે છતાં જતાં જતાં સોળે શણગાર અને રૂપના આભા સજી આભમાં ઉભી ઉભી હરખાતી હોય છે તેમ  મેં પણ મારા પતિના એક એક શબ્દનું પાલન કરી  સુખના,શાંતીના આભા સજી  સદેવ સુહાગણ બની જીવતી રહી અને અમારા બાળકોના ઘરે રહેવાના ,તેમની સાથે શેષ-જીવન વિતાવવાના એમનો આગ્રહ અને પ્રેમ હોવા છતાં સ્વતંત્ર જીવન જીવતી રહી. એક અનોખી  સન્યાશણ સુહાગણની જેમ!   વર્ષે રેગ્યુલર મેડિકલ ચેક-અપ કરવા છતાં શરીરની અંદરની પ્રકિયા ડૉકટર કે આધુનિક ટેકનોલૉજી પણ જાણી શકતી નથી. મને બ્રેસ્ટ-કેન્સર થયું..એક ઘડી લાંબો આચકો લાગ્યો..૭૦નો આંકડો વટાવી ચુકી હતી..મારા દીકરા ધ્રુપે હ્યુસ્ટનની વર્ડ-બેસ્ટ હોસ્પિટલ એમ-ડી.એન્ડરસનમાં સારવાર લેવા માટે કહ્યું. મેં ના પાડી તેને અને મને બન્નેને ખબર હતી કે કેન્સર થર્ડ-સ્ટેજ પર આવી મોટેથી  ખડખડાટ હસી મોતનું આહવાહન આપી  ચેલેન્જ આપી રહ્યું હતું..”જોઈએ છીએ કોણ જીતે છે?”

મારી બન્ને બહેનો અને રૂપા અને ધ્રવ સૌ મારે ઘેર આવી કહ્યુઃ ‘તમો હવે અમારે ઘેર આવી રહો..મેં કહ્યુઃ હું કોઈને પણ ભારરૂપ બનવા માંગતી નથી.તમો સૌનો પ્રેમભાવ ,આગ્રહ હું જોઈ શકું છું. પણ ઈશ્વરની દયાથી મેં એક ભારતિય બહેનને મારી સારવાર માટે હાયર કરી દીધા છે અને સુગુને મારા માટે એટલી સંપતી છોડી ગયા છે કે મને કશો વાંધો નહી આવે. ‘મમ્મી, તમોએ અમારા માટે જે સેક્રીફાઈસ આપ્યો છે તેના બદલામાં અમોને આપની સેવાની તક આપો.’ ‘ બેટા! મેં મારી માત્ર ફરજ બજાવી છે અને તેના બદલા રૂપે આપની સેવા લઊ તો મારો સ્વાર્થ કહેવાય..મારે તો માત્ર અન-અપેક્ષીત જીવન જીવવું છે..બસ તમો સૌ સુખી રહો એજ મારી પ્રાર્થના છે..મારા પ્રત્યેનો આદરભાવ અને પ્રેમ એજ મારા માટે શ્રેષ્ઠ બદલો છે.’ ‘બહેન..આવું ના કહો..મારી નાની બહેન બોલી..આપે અમોને એક બહેન,એક મા અને પિતાનો અઢળક પ્રેમ આપ્યો છે તે કોઈ વ્યક્તિ ના કરી શકે એવું કાર્ય કર્યું છે તો..’   ‘ના બહેન મને બસ મારી રીતે જીવન જીવવા દેશો તો મારા મનને શાંતી મળશે.  ઋણાના બંધંનમાં જકડાયેલા દિકરા-દીકરી અને બહેનોને  આ વિનંતી ના ગમી એવું મને લાગ્યું. મારે કોઈને પણ ઋણાના બંધંન રૂપી જેલના કારાવાસમાં નહોતા મુકવા. મારી માંદગી અઢળક સમય માંગી લે..જોબ કરતાં કરતાં સમય અને સવલતનો ભોગ આ જમાનામાં આપવો એ ઉનાળાની ૧૧૦ ડીગ્રી ટેમ્પરેચરમાં લૉન-મુવર ચલાવવા સમાન છે. મારું કાર્ય પુરું થયું છે. કોઈ પણ અપેક્ષાના ફૂલ-ગુચ્છ મને સ્વિકાર્ય નહોતા..જન્મ-મરણના કિનારા વચ્ચે મારી જીવન સરિતા વહેતી વહેતી ભવ-સાગરમાં ભળી જાય એજ મારું ધ્યેય હતું..

હજું સમય અને થોડી શક્તિ હતી..એક-બે દિવસમાં મેં નિર્ણય લઈ લઈ લીધો. અને આ મારો આખરી પત્ર હતો..

“પ્રિય ભાઈ-બહેન અને મારા મારા વ્હાલા સંતાન,

આ પત્ર  વાંચી આપ સૌને દુઃખ થશે..પરંતુ મારી આખરી ઈચ્છાને માન આપી દુઃખના કડવા ઘુટડામાં સાકર નાંખી પી જશો. મેં નિર્ણય લીધો છે કે હું એક નર્સિંગ-હોમમાં મારા આખરી દિવસો એક વનવાસીની જેમ વિતાવી કોઈ પણ મોંહ-માયાના બંધંનમાં જકડાયા વગર વિદાય લેવા માંગું છું. આ જગત એક મુસાફર ખાનું છે, જ્યાં અનેક મુસાફરો આવી સંબંધના તોરણો બાંધી ચાલ્યા ગયાં અને એજ સંબંધોએ સંબંધીતોને લાગણીશીલ બનાવી રડાવી  ગયાં. હું ઈચ્છતી નથી કે મારા ગયાં બાદ કોઈની પણ આંખમાં આંસુ આવે કે જે આંસુંને હું જોઈ નહી શકું.  સમયના પ્રવાહમાં લાગણીઓ ધોવાતી રહેશે કોઈનું સ્થાન અહીં કાયમી છે જ નહી. મારું કર્તવ્ય અહીં પુરું થાય છે. હા મારા ગયાં બાદ મારા પ્રાણહીન દેહમાંથી જે પણ અવયવો કોઈ પણ માનવીને કામમાં આવે તો ઉપયોગ જરૂર લે. હું ક્યાં નર્સિંગ-હોમમાં જાઉ છુ તેનું એડ્રેસ આપી શકું તેમ નથી. આપ સૌને તેનું દુંખ થશે પરંતું આજ મારો આખરી નિર્યણ છે. તે લોકો મારા મૃત્યું બાદ જરૂર જાણ કરશે.મારું જીવન એજ આપ સૌ માટે મારો આખરી સંદેશ છે તેમાંથી જો કઈ લઈ શકો તો જરૂર લેશો…ગુડ-બાય!

લિ..વિશ્વના વિશ્રાંમ સ્થાને આવેલ..એક મુસાફર..જેણે સંબંધોની શ્રુંખલા બાંધી ચાલી નીકળી…

આપ આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ જરૂર આપશોજી.

 

 

 

હું પણ “મા” બની….

‘આન્ટી શીલા, મેં તમને કેટલી વખત ટોક્યા પણ તમે સમજતાજ નથી, મને ‘બેટી’ કહી ના બોલાવો, હું તમારી કોઈ દીકરીતો નથી,તમારે પેટે મેં જન્મ પણ  નથી લીધો, શા માટે બેટી શબ્દને વગોવો છો ? હવેથી ધ્યાન રહે મને બેટી કહીને બોલાવશો નહી.. માત્ર ‘મોના’.સમજ્યા?

મારું સ્વપ્ન હતું કે મોનાને મારી દીકરી તરીકે જ પ્રેમ આપી એનું દીલ જીતી લઈશ..સ્વપ્ન અને પડછાયો બન્ને મને ઝાંઝવાના જળ જેવાં લાગ્યાં!

રાકેશ અમેરિકાથી અમદાવાદ આવ્યો ત્યારે મારી ખાસ બહેનપણી મીતાએ મને કહ્યુઃ ’ શીલા હું રાકેશને સારી રીતે ઓળખું છું. મારી મોટી બહેન ઈલા શિકગોમાં છે અને રાકેશ અને ઈલા બન્ને એકજ કંપનીમાં જોબ કરે છે. સ્વભાવમાં બહુંજ શાંત છે.  જોબ પણ સારી છે, પૈસે ટકે સુખી છે, પોતાનું ઘર છે. તેની પત્નીનું કાર એક્સીડેન્ટમાં થયેલ મૃત્યું ની કરૂણ ઘટનાએ તેના સુખી જીવનને હચમચાવી દીધું. તને તો ખબર છે કે અમેરિકામાં  ટીન-એજ બાળકોની સંભાળ લેવી તે  હરીકેનના વીન્ડ સામે બાથ ભરવા સમાન છે. તેની ૧૫ વર્ષની એકની એક દીકરીની સંભાળ  રાખી શકે  એવી પત્નિની મળી જાય એ હેતુથી  તે અહી પુનઃ લગ્ન કરવા આવ્યો છે..તો…..

“મીતા, તને તો ખબર  છે કે મારી ઉંમર ચાલીશની થઈ. મેં કદી લગ્ન નથી કર્યા અને કરવા પણ નથી..

‘શીલા તું ગાંડી ના થા…તારા બે ભાઈઓને  તે  મા-બાપ ગુમાવ્યા બાદ એકલા હાથે મુશ્કેલીઓનો સામનો કરી તેમને ભણાવ્યા, લગ્ન કરાવ્યા એ મોટી જવાબદારી અને  ફરજ તે પુરી કર્યા. પછી ક્યાં સુધી  એકલી રહીશ? ઘડપણ આવશે ત્યારે તું  એમ માને છે કે બન્ને ભાઈઓ તારું ઘડપણ પાળશે?  ભુલીજા શીલા. જમાનો બદલાઈ ગયો છે ..ક્યાં સુધી આ શિક્ષકની નોકરી કરતી રહીશ?’

‘ અમેરિકામાં તો બાળકો ૧૮ વર્ષના થાય એટલે મા-બાપથી જુદાજ રહેતાં હોય છે તો તારે માત્ર બે-ત્રણ વરસ સુધીજ તેની દીકરીની  સંભાળ રાખવાની છે અને ત્યારબાદ  તું અને રાકેશ બન્ને એશ-આરામથી લગ્ન-જીવનની મજા માણી શકશો..’

મેં મારા ભાઈ-ભાભીઓ સાથે ખુલાસાથી વાત કરી..સૌએ કોઈ આનાકાની કર્યા વગરજ સંમતી આપી દીધી..”બેના તમારું જીવન અમેરિકા જઈ સુખી થાય તેમાં અમને તો આનંદજ થાયને! મનેતો મનમાં એમજ લાગતું હતું કે ભાઈ-ભાભીઓ કહે શે….’બહેન,,તમોએ અમારા માટે ઘણો મોટો ભોગ આપ્યો છે, અત્યાર સુધી કુંવારા રહી બન્ને ભાઈને ભણાવ્યા-પરણાવ્યા  હવે અમને પણ આપની સેવાનો લાભ આપો..’ મારી અપેક્ષા ઉંધી પડી..મનોમન વિચાર્યું. અપેક્ષાજ માનવીને દુંખની આગમાં સળગાવી દેછે. હું અભાગણ શામાટે  હવામાં  આશાઓના મિનારા ચણી રહી છું ? મેં નિર્ણય લઈ લીધો.. રાકેશ સાથે મારી મુલાકાતમાં થોડી વાતો ,સમજુતી અને તેની “દીકરીની સંભાળ” એમૂખ્ય વિષય રહ્યો.. મેં પણ નક્કી કર્યું કે મા વિહોણી દીકરીને હું જરૂર મા નો નિખાલસ પ્રેમ આપી મારી બનાવી દઈશ..મને પણ દીકરી મળી જશે. એક શિક્ષક છું. બાળકો સાથે વર્ષો  ગાળ્યા છે.બાળકોનો પ્રેમ કેવી રીતે જીતવો એ કળા અમને આવડેછે.

રાકેશ અમેરિકન સિટિઝન હોવાને કારણે મારે જલ્દી અમેરિકા આવવા મળ્યું..એર-પોર્ટપરથી ઘેર આવ્યા. ચાર બેડ રૂમનું હાઉસ ઘણુંજ વિશાળ હતું..મોના સ્કુલેથી આવી ‘ હાઈ ડેડ! કહી સીધી તેના રૂમમાં જતી રહી..રાકેશે બોલાવી..મોનાને મારી ઓળખાણ કરાવી..માત્ર ‘હાઈ આન્ટી શીલા’ કહ્યું અને રાકેશને કહ્યું; ડેડ મારે હોમ-વર્ક ઘણું છે. I am very busy..see you dad..( હું ઘણી વ્યસ્ત છું,,પછી મળીએ ડેડ).મને મોનાની વર્તણુક ના ગમી પણ મનોમન વિચાર્યું કે બાળક છે..ધીરે ધીરે પાટા પર આવી જશે.રસોઈ બનાવાની બાકી હતી..રાકેશ કહ્યું > આપણે બહાર ઇન્ડિયન રેસ્ટોરન્ટમાં જમી લઈએ..મે ના પાડી..અહીંની રીતભાતથી અજાણી  હતી.રાકેશે  ઘરની ટુર અને કિચન વિગેરેની વ્યવસ્થા મને સમજાવી..મેં છોલે-પરોઠા અને પુલાવ બનાવી દીધા..મોનાને જમવા બોલાવી પણ કહ્યુઃ  ‘Dad, You know that  I do not like Indian food, I already eat taco dinner with my friends..please do not bother me. OK beti..(ડેડ, તમોને તો ખબર છે કે મને ઇન્ડિયન ફૂડ ભાવતું નથી, મે મારી બેનપણી સાથે ટાકો-ડીનર લઈ લીધુ છે,,હવે મને ખોટા પરેશાન ના કરતાં)..

કોણ જાણે કોણે મોનાની ભડકાવી હશે. કે ‘સ્ટેપ-મધર  અને ડેવિલ બન્ને સરખા’ એજ મોનાની માન્યતા હતી.સ્ટેપ-મધર માની જગ્યા કદી લઈજ ના શકે.અને મારે એના મનમાં ભરાયેલ ભુતને કાઢ્વું હતું.  પણ હજું સુધી કોઈ જાતની સફળતા મળી નથી..રાકેશ જોબ પર જાય,ઘણીવાર ઓફિસના કામે જોબ પરથી મોડો આવે, થાકેલો હોય હું એને શું ફરિયાદ કરૂ? આખો દિવસ ઘરમાં એકલી, ટીવી  જોઈ જોઈને પણ કંટાળો આવે.

મોનાએ મને બહું સ્પષ્ટ શબ્દમાં ચેતવણી આપી દીધી હતી કે મારા રૂમમાં મારી પરવાનગી વગર દાખલ નહી થવાનું.મારાજ ઘરમાં મા-દીકરી વચ્ચે મોટી દિવાલ ઉભી થઈ ગઈ હતી. જે હું તોડવાની કોશિષ કરી રહી હતી..તેણીના પથ્થર સમા ઘા સમા શબ્દો  સામે હું ફૂલથી કામ લઈ રહી હતી પણ મારો ફૂલોનો કચ્ચરઘાણ નીકળી જતો હતો..એક શબ્દ સામે હજારો વિશબાણની વર્ષા વરસી જતી હતી..ધૈર્ય ક્યાં સુધી રાખું?મને લાગતું હતોં કે ‘ઉલ માંથી ચુલમાં’ પડી ગઈ. પતિના પ્રેમની જ્યોત મને એક કારમી કાંતીલ ઠંડીમાં ઉષ્મા  આપી રહી હતી જેને લીધે મોનાના આકરા સ્વભાવ અને ધિક્કારને સહન કરી રહી હતી. એ સોળ વર્ષ બાદ કાર ચલાવતા થઈ ગઈ અને રાકેશે તેણીની બર્થ-ડે મા કાર ગીફ્ટ આપી બસ હવે તો કાર આવી  એટલે  તેણીને તો સ્વતંત્રતાની પાંખ આવી ગઈ. ઘણીવાર  વીક-એન્ડમાં મોડી રાત્રે ઘેર આવે. એના બહાના હોય..ડેડી આજે મારી બહેનપણીને ત્યાં પાર્ટી છે , સહેલીઓ સાથે નાઈટ-આઊટ, મ્યુઝીકલ-કૉન્સર્ટ એવા ઘણાં ઘણાં બહાના તૈયારજ હોય. મારું તો મો શિવાયેલુ રાખતી…હજું  હું તેણીને ગમે કે ના ગમે ‘બેટી’ કહીનેજ બોલાવતી..’ફીર સુબાહ તો આયેગી..એક નયા સૂરજ નિકલેગા..મેરે આંગનમે  આયેંગી નઈ રોશની….’આશાના કિરણ કદી મારા ઘરમાં  આવશે..

મોના પોતાનો રૂમ હંમેંશા બંધ કરીને જ બહાર જાય..એક દિવસ મેં તેણીનો રૂમ ખુલ્લો જોયો , કોઈ વાસ આવતી હતી મેં અંદર જઈને જોયું તો વ્હીસ્કીની બૉટલ હતી, મને નવાઈની તો લાગી પણ અહી ટીન-એઈજ માં કૉમન છે એમ માની મન મનાવી લીધું મને થયુ કે બૉટલ એના કલોઝેટમાં મુકી દઉ તો ત્યાંજ મને શૉક લાગ્યો,બર્થ-કન્ટ્રોલના પેકેજ ત્યાં પડ્યા હતાં..ઘડીભરા તો થંભી ગઈ..મારી જાત પર ધિક્કાર થયો કે મોનાને હું મારી બનાવી ના શકી..કેટલા ખરાબ રસ્તે ચડી ગઈ છે.  મનોમન નક્કી કર્યું કે કોઈ પણ ભોગે હું તેણીને મારી બનાવીશ મા કરતાં  વિશેષ પ્રેમ આપી મોનાનો પ્રેમ હું જરુર જીતીશ..

શનીવારની રાત હતી હું અને રાકેશ લેઈટ મુવી.”બર્નિંગ બેડ” નિહાળી રહ્યા હતાં.સ્ટોરી બહુંજ કરૂણ હતી આંખમાં ઝળહળીયા  આવી ગયાં એજ સમયે ફોનની ઘંટી રણકી..રાકેશે ફોન ઉપાડ્યો. This is the Chicago Police ,is it Mr. Pandit, Yes, I am, I am sorry to let you know that Ms.Mona Got shot in night club and hurt and she is in “Memorial Hosp…Oh no. is she’s OK..Can not tell, she is in serious condition..( હું શિકાગોનો પોલીસ , આપ મિ.પંડીત છો? હા…આપને જાણ કરતાં અમો દિલગીર છીએ કે મીસ મોના નાઈટ-ક્લબમાં ગોળીથી ઘવાઈ છે અને મેમૉરીયલ હોસ્પીટલામાં છે…ઓહ..ના… તેણી બરાબર છે?…કઈ કહી શકાય નહી…બહુંજ કફોડી સ્થિતિમાં છે…)..હું પણ ગભરાઈ ગઈ , હિંમત કરી રાકેશે કાર ગેરેજમાંથી બહાર કાઢી.. મેમૉરિયલ હોસ્પિટલ તરફ…ઈશ્વરને પ્રાર્થના કરતા હતા..”હે ઈશ્વર અમારી એકની એક દીકરીને બચાવે લે જે… ”

માંડ  માંડ ભારે હૈયે હોસ્પિટ પહોંચ્યા ક્રીટીકલ કેરના ડોકટર પીટરસનને મળ્યા..તેમણે કહ્યું કે  ‘ બુલેટ માંથામાં વાગી છતી ..તાત્કાલિક ઑપરેશનથી કાઢી પણ નાંખી છે પણ કહેવું મુશ્કેલ છે..ઈન્ટર્નલ બ્લીડીગ થોડું જોવા મળે છે.એ કન્ટ્રોલ કરવું મુશ્કેલ. અને ઘણુંજ હાની કારક સાબિત થઈ શકે…. ..”સર,,,પ્લીઝ મારી દીકરીને બચાવી લો…મેં આજીજી કરી..We tried our best..now just pray God..( અમો અમારી રીતે પુરી કોશિષ કરી..બસ હવે  ઈશ્વર  પાસે પાર્થના કરો…)..

હું તેણીના બેડ પાસેની ચેર પર બેસી રહી..  મારી “દીકરી”  બેભાન અવસ્થામાં હતી..ઓકસીઝન અને લાહીના બૉટલા ચડાવેલ હતાં.. નર્સ અવાર-નવાર તપાસવા આવતી હતી..મારી આંખ લાગી ગઈ…વહેલી પરોઢીએ..મે. મોનાના મો માંથી..જીણા સ્વરે “મા” શબ્દ સાંભળ્યો..સફાળી જાગી ગઈ. ધૃણાના વાદળા અદ્રશ્ય થઈ ગયાં. આજ મા-દીકરીના મધુર મિલનના સોનેરી કિરણો મારા રૂમમાં નાચવા લાગ્યા!

 

નોંધઃ આપ આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ આપવા વિનંતી

ક્ષમા વીરસ્ય ભૂષણમ

ક્ષમા ક્ષ્રેષ્ઠ ગુણ છે માની ચાલો  સૌ માનવ,

ભૂલથી ભુલો  થતી રહે દોસ્ત  એજ માનવ,

અંતકરણ  કહેછે ”  જગતમાં જીવ કરે ભુલ”

તન મનથી   માફ કરતો  રહે એજ  માનવ.

દોસ્તની દોસ્તી….!

અત્યારે સુવાના સમયે? રાત્રીના ૧૧ દસ વાગ્યા ,અત્યારે કોનો ફોન છે?
‘નિલમ પ્લીઝ ફોન ઉપાડને.’.હલો ?
‘નિકુંજ છે?’
‘ હા પણ આપ કોણ?’
‘હું ઈન્ડિયાથી એનો મિત્ર,રીતેશ.’
‘ઓહ! રીતેશભાઈ.’
‘ હું નિલમ…
‘ભાભી કેમ છો?’
‘ બસ મજામાં…’
રીતેશનો અવાજ એકદમ ઢીલો હતો અને માંડ માંડ બોલી શકતો હતો..
‘હું નિકુંજને આપું છું.’.
‘તમારા જીગરી દોસ્ત રીતેશભાઈ છે.’
‘હાય રીતેશ,ઘણાં સમય બાદ અમને યાદ કર્યા.હવે તારી તબિયત કેમ છે? ડાયાબેટિક કન્ટ્રોલમાં છે ને?
‘ના દોસ્ત…બન્ને કિડ્ની કામ નથી કરતી..ડાયલેટશન પર જીવી રહ્યો છું..કોઈ કિડની ડૉનર હજું મળ્યું નથી.’
‘જાણી ઘણુંજ દુઃખ થયું દોસ્ત..હું કોઈ પણ રીતે તને મદદરૂપ થઈ શકું?

રીતેશની ઉંમર માત્ર ૩૮ વર્ષની અને આટલી નાની ઉંમરે બન્ને કિડની કામ નથી કરતી,ડાયલેટશન પર જીવવાનું, બેંકમાં સર્વિસ,જોબ સારી હતી પણ કથળતી જતી બિમારીને લીધે જોબ પર પણ હવે જઈ શક્તો નથી. બે બાળકો, ઉંમર ૧૦ અને ૧૨, એની વાઈફ મેનાએક પ્રાઈવેટ કંપનીમાં ડેટા-એન્ટ્રીની જોબ કરે, રીતેશની બહેન મીતાના મકાન ભાડે રાખી રહેતા હતા.પણ જ્યારથી બહેનને ખબર પડી કે રીતેશની વધતી જતી બિમારી અને જોબ પર પણ જઈ નથી શક્તો,તો ૨૦૦૦ રુપિયાનું ભાડું ક્યાંથી ભરી શકશે? અને રીતેશને કઈક થઈ જશે તો મેનાભાભી મારું ઘર પચાવી પાડશે. એ ચિંતા બહેન-બનેવી બન્નેને કોરી ખાતી હતી.

‘જો મીતા..આ તારા ભાઈને કઈક થઈ ગયું તો આપણે એની વાઈફ અને છોકરાને ઘરમાંથી કાઢતા દમ નિકળી જશે,તું કઈક કર, નહી તો આપણે તો નાહી નાંખવાનું.’
‘હા..પણ અત્યારે હું એમની હાલત બહુંક કફોડી છે.
‘મને…’
‘ના, તું બહું લાગણીશીલ ના બન,ખોટી દયા ખાવાની કોઈ જરૂર નથી,દયામાં ને દયામાં આપણે ઠંડા પાણીએ નાહી નાંખવાનું આપણને પોસાઈ તેમ નથી.’
‘એ વાત સાચી છે..પણ હું કહું એના કરતા તમેજ કહોને.’
‘મને કોઈ વાંધો નથી.’

‘રીતેશભાઈ, અમારે ઘરમાં ઘણી આર્થિક મુશ્કેલી છે અને આ ઘર વેંચી દેવાનુ નક્કી કર્યું છે.અમને તમારી મુશ્કેલીની ખબર છે, તમને ઘર ખાલી કરવા કહેવાનું અમને દુઃખ થાય છે પણ અમારી પણ મજબુરી તમે સમજી શકો છો…’
રીતેશ વચ્ચેજ બોલ્યો.. ‘
પણ અમો આવી હાલતમાં ક્યાં જઈએ? મારે જોબ નથી અને મેનાની આવકમાં માંડ માંડ ગુજારો કરીએ છીએ..બીજે અમારી આવક પ્રમાણે કોઈ પણ ભાડે મકાન ના આપે…’

મીતા વચ્ચે બોલી.રીતેશભાઈ..
‘ભાઈ,તમે ઘણાં વખતથી ભાડું પણ નથી આપ્યું…અમોએ ચલાવી લીધુ.અમારી પણ મજબુરી તમારે સમજવી જોઈએ.’
મીતાનો પતિ કડક થઈ બોલ્યો..’અમોને આ મકાન આવતા મહિને ખાલી જોઈએ…નહીતો…’
રીતેશની વાઈફ મેના બોલી..તમો ચિંતા નહી કરતાં આવતાં મહિને તમારા ઘરનો કબજો આપી દઈશુ..રીતેશ તું કશી દલીલ ન કરીશ. ઉપરવાળો કોઈને કોઈ રસ્તો જરૂર કાઢશે…’

સગી બહેન ભાઈના દુંઃખમાં ભાગીદાર થવાને બદલે મુશ્કેલીની આગમાં તેલ ઉમેર્યું અને તેથીજ રીતેશે અમેરિકા રહેતા તેના નાનપણનો મિત્ર નિકુંજને ફોન કરેલ કે જે પોતાની મુશ્કેલીમાં કઈ કામ આવે…પોતાની સઘળી વાત કરી..નિકુંજ અને નિલમ બન્ને અમેરિકામાં ૨૦ વર્ષથી રહેતા હતાં. બન્નેને સારી જોબ હતી ઉપરાંત નિકુંજ પાર્ટ-ટાઈમમાં રીયલઍસ્ટેટ બ્રોકર તરિકે કામ કરતો જેથી આર્થિક રીતે ઘણોજ સધ્ધર હતો.
‘રીતેશ તું ચિંતા ના કર, અત્યારે તારી તબિયત સાચવ અને હું તને બે દિવસમાંજ ફોન કરું છુ, બધુંજ સારાવાના થઈ જશે.’

નિકુંજ અને અને નિલમે તાત્કાલિક પૈસાની વ્યવસ્થા કરી ૫ લાખનો બે બેડરૂમનો ફ્લેટ અમદાવાદ આશ્રમ રોડ પર ખરીધ્યો અને રીતેશ મેના અને બે બાળકોને રહેવા માટે આસરો થઈ ગયો. આવી દુંખની ભયંકર આંધી સમયે નિકુંજની મદદ નર્કમાં ધકેલાને સ્વર્ગ મળ્યા સમાન હતી.

રીતેશ બહું લાંબુ ખેચી ના શક્યો, થોડા સમયમાંજ આખરી શ્વાસ લઈ નઠારી દુનિયામાંથી વિદાઈ લઈ લીધી. નિકુંજે બન્ને બાળકોની ભણવાની જવાબદારી પણ લીધી.

સમયને સરકતા ક્યાં વાર ? આજકાલ કરતાં ૧૨ વર્ષ વિતી ગયાં. સ્વ.રીતેશના બન્ને છોકરાઓ કોલેજ ગ્રેજ્યુએટ થઈ એક એન્જિનયર અને બીજો બી.કોમ, બન્નેને સારી જોબ મળી ગઈ.આ સઘળું સુખ નિકુંજને આભારી છે. તેઓ હજું પણ નિકુંજે અપાવેલ ફ્લેટમાંજ રહેછે.અમદાવાદ કે જે મેગાસીટી બની ગયું છે અને એના ફલેટની કિંમત વધી ૫૦ લાખ થઈ ગઈ છે.

‘નિકુંજ, ડૉકટરે તને હવે બહું દોડા દોડ કરવાની ના કહી છે. મને પણ તું બહાર જાય છે તો ઘણી ચિંતા રહે છે.’
નિકુંજને ત્રણ મહિના પહેલાજ બાયબાસ સર્જરી કરવી પડી હતી. જોબ પર ઘણાં વખતથી નહોતો જતો.યુ.એસ.ની ઈકોનૉમી અત્યારે ઘણીજ ડાઉન છે. જોબ માર્કેટ પણ અત્યારે ઘણું ડાઉન છે..નિલમને પણ જોબમાંથી લેઈડ ઓફ મળેલ છે. પોતાની પાસે જે સેવિંગ  હતું એ પણ ધીરે ધીરે ઓછું થવા લાગ્યું.

‘નિકુંજ, તમારા સ્વ મિત્ર રિતેશભાઈને આપણે એમની મુશ્કેલીઓમાં રહેવા આસરો આપ્યો, છોકરોને આપણે ભણાવ્યા અને અત્યારે તેઓ ઘણાંજ સુખી છે એ વાતાથી આપણે ઘણાં ખુશ છીએ અને આનંદ પણ છે. પણ અત્યારે આપણી સ્થિતિ ઘણીજ નાજુક છે.  માંડ માંડ આપણું ગુજરાન ચાલે છે. રીતેશભાઈને રહેવા આપેલ આપણાં ફ્લેટની કિંમત અત્યારે ૫૦ લાખ રુપિયા થઈ ગઈ છે અને તેને વેંચી દઈએ તો આપણને અમેરિકન ડોલર્સ પ્રમાણે ૧૦૦,૦૦૦ ડોલર્સ મળે. આ રકમ આપણાં માટે આવી કપરી મુશ્કેલીઓમાં ઘણીજ મદદરૂપ થઈ શકે તેમ છે , પૈસાની  કપરી ઝંઝાવટ માંથી બહાર નિકળી શકીએ તેમ છીએ અને બીજું તેઓ ઘણાંજ સુખી છે.  તેમના છોકરાઓ સારું કમાય છે અને આર્થિક  રીતે અત્યારે ઘણાંજ સધ્ધર છે. ધારેતો આ ઘર ખાલી કરી બીજું ઘર લઈ શકે તેમ છે.’

‘તમારી બિમારી અને મારી જોબ છૂટી જવાથી આપણે આર્થિકરીતે ઘણાં નબળા બની ગયા છીએ. ઘરનો હપ્તો પણ આપણે બે મહિનાથી નથી ભરી શક્યા.તમે ફોન કરી જુઓને. હા  મને ખાત્રી છે કે તેઓ ના નહી પાડે. આપણે એમની મુશ્કેલીમાં ઘરથી માંડી છોકરાઓને ભણાવવામાં ઘણાંજ મદદરૂપ થયાં છીએ તે વાત તેઓ સમજી શકે તેમ છે.

સ્વ.રિતેશની પત્નિ મેના અને તેણીના બન્ને દિકરા ફ્લેટમાં ઘણાંજ ખુશીની જિંદગી જીવી રહ્યાં હતા.ઘરમાંબ્રાન્ડ ન્યુ ફર્નિચર અને એક જુની કાર પણ લઈ લીધી..ઘરનું ભાડું કે કોઈ મોરગેજના કોઈ હપ્તા ભરવાના નહી.

‘ મમ્મી ,નિકુંજ અંકલનો ફોન આવે તો લેવાનોજ નહી. હવે એ લોકો આપણાં આ ફ્લેટને વેંચી નાંખવા માંગે છે..મમ્મી તમને ખબર છે આ ફ્લેટની કિંમત ૫૦ લાખ ઉપર જતી રહી છે અને આપણાં  એરિયામાં મકાનના ભાવો દિવસે દિવસે વધતા જાય છે. નિંકુજ અંકલ ખોટા ખોટા બહાન કાઢી આ ઘરનો કબજો કરવા માંગે છે.’
‘પણ બેટા…’
‘મમ્મી..તું ખોટી ચિંતા ના કર..એ ત્યાં બેઠાં કશું કરી શકે તેમ નથી..અમોએ આપણા લોયર સાથે પણ આ બાબતમાં ચર્ચા કરે લીધી છે.આ ઘર આપણુંજ કહેવાય.. અમેરિકામાં તો બધાંજ એશ-આરામની જિંદગી જીવતા હોય છે. આ તો નિકુંજ અંકલનું ખોટા રોદણાં છે.

‘નિલમ, રિતેશની વાઈફ કે એના બન્નેમાંથી કોઈ છોકરા હવે મારો ફોન ઉપાડતાંજ નથી..આપણું ત્યાં કોઈ સગું નથી કે તપાસ કરી શકે. શું કરીશું ?

‘ નિકુંજ,આપણાં નસીબમાં આવું તે કેવું કે આપણે સૌનું ભલું કરીએ.અને સારું ઈચ્છીએ છીએ,કોઈનું પણ આપણે ખરાબ કર્યુ નથી. જે ફેમિલીને મગરમચ્છાના જડબે સલાક સંકજામાંથી ફસાયેલ તેને ઉગારી મહેલમાં બેસાડ્યા તેજ આપણી આવી કફોડી અવસ્થામાં મોં ફેરવી લે છે. કોઈ પણ જાતની દયા વગર. આવું જ માનવ જીવનમાં બનતું રહેશે તો કોણ કોને મદદ કરશે. કોઈ માનવતા જેવું રહ્યું જ નથી .મારી તો ઈશ્વર પર પણ શ્રદ્ધા ઓછી થઈ ગઈ છે.’

‘તું ચિતા ના કર..કઈ તો રસ્તો નિકળી જશે,,ઉપરવાળા પર શ્રદ્ધા રાખ.’
નિલમ તુરતજ બોલી.’ આપણને મોરગેજ બેંક તરફથી ફાઈનલ નોંટિશ પણ મળી ગઈ છે..અને આવતી કાલ સુધીમાં હપ્તો નહી ભરી દઈએ તો તે લોકો આપણાં ઘરને સીલ મારી દેશે.આપણે પહેર્યા કપડે બહાર રસ્તા પર આવી જશું.’

નિકુંજે ઘણાં મિત્રોને ફોન કર્યા..માત્ર દિલસોજી સિવાય કશું ના મળ્યું. આખી રાત નિકુંજ અને નિલમ બેસી વિંચારવા કરતાં ઉપરવાળાને પ્રાર્થન કરતાં રહ્યાં કોઈ રસ્તો નિકળે !  નરસિંહ-મેતાની કોઈ હુંડી સ્વિકારે?

સવારે ૯.૦૦ ડૉર બેલ વાગ્યો, મોરગેજ બેંક તરફથી એક કર્માચારી અને બે પોલીસ ઘરનો કબ્જો લેવા બહાર ઉભા હતાં. ૧૦૦,૦૦૦ ડૉલર્સની હુંડીનો કબજો દેશમાં કોઈ લુંટારા લુંટીને જલશા કરી રહ્યાં હતાં…

આપ આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ જરૂરથી આપાવા વિનંતી..

ગૌરવભર્યું ગુજરાત..સ્થાપ્નાદીન…

જ્યાં ગૌરવ છે  ગુજરાતનું, મારી માવલડી ગુજરાત,

જ્યાં અહિંસા, શાંતી પાઠ  ત્યાં હાક સરદાર ગુજરાત,

જ્યાં વેપાર, વાણીનું  વાવેતર,ત્યાં ઉજ્જવળ ગુજરાત,

વિશ્વના ખુણે ખુણે વસતા ગુજરાતી,ગૌરવ લે ગુજરાત.

સુહાગનની પહેલી રાત!

અમેરિકામાંજ ડેની જન્મ્યો હતો છતાં નાનપણથી મમ્મી-ડેડીના ધાર્મિકતાના અંકુરો ફૂટ્યા હતાં તેથીજ આપણાં બધા રિવાજોને એ અનુસરતો હતો. આવા કહીયાગરા દિકરાથી મમ્મી-ડેડી ઘણાંજ ખુશ હતાં.નાનપણથી તેને વેજીટેરીયન ફૂડની ટેવ પડી ગઈ હતી.સ્કુલે ઘેરથી લંચ લઈ જવાનું, હા કોઈવાર સ્કુલમાં બીજા ઈન્ડીયન તેને વેદીયો કહી ચીડવતા પણ એ બહુંજ શાંત સ્વભાવનો હતો તેથી કદી ગુસ્સે ના થાય હસીને મિત્રોને કહી દે.
” તમે અહીં આવી અમેરિકન બની ગયાં છો અને હું અહીં જન્મી ભારતિય રહ્યો છું, મને તેનું ગૌરવ છે”.

ડેની, એલિમેન્ટ્રી સ્કુલથી બેઈઝ-બોલ ટીમમાં હતો,તે ફર્સ્ટ બેઈઝની પોઝીશન પર રમતો તેમજ તે ટીમમાં એક સારો હીટર હતો,ઘણાજ હોમરન કરી ટીમમાં તેનું નામ આગળ હતું તેથીજ સારી કોલેજમાં તેને ફુલ-સ્કોલરશીપ સાથે એડ્મિશન પણ મળી ગયું. સેન્ડી એની હાઈસ્કુલ સ્વીટ-હાર્ટ ગર્લ્ફ્રેન્ડ હતી.સેન્ડી પણ સ્પોર્ટસમાં ટેનીસ ચેમ્પીયન થયેલી જેથી તેણીને પણ ડેનીના કોલેજમાં એડ્મિશન મળી ગયું. સેન્ડી અવારનવાર ડેનીના ઘેર આવતી અને ડેનીના મમ્મી-ડેડી બન્નેને ખબર હતી કે સેન્ડી એક સારી અને સંસ્કારી છોકરી છે.સેન્ડીને પણ વેજીટેરિયન ઈન્ડિયન ફૂડમાં ઢોસા,ઈડલી..છોલે-પુરી અને ગુજરાતી ફૂડમાં દાળ-ભાત રોટલી બધુંજ ભાવે. ડેનીના ઘેર આવે ત્યારે પોતાના શુઝ-ચંપલ બહાર કાઢીનેજ ઘરમાં આવે તેણીને ખબર છે કે ડેનીના મમ્મી-ડેડી ધાર્મિક વૃતિના છે.ડેનીના ઘેર ઘણીવાર ભારતથી કોઈ સાધુ સંત આવે તો હિન્દુ રિવાજ મુજબ તેમને પગે પડતી અને આશિષ લેતી.તેણીએ કોલેજમાં હિન્દુ-ધર્મ વિશે કોર્ષ લઈ હિન્દુધર્મ વિશેનીસારી એવી જાણકારી લીધી હતી.આથી ડેનીના મમ્મી-ડેડી ઘણાંજ ખુશ હતાં. બીજા મિત્રોને ગૌરવ સાથે કહેતાઃ

‘સેન્ડી અમેરિકન હોવા છતાં આપણાં ધર્મને કેટલું માન આપે છે, અમારા ઘણાં ધાર્મિક પ્રસંગોમાં તેણી સાડી અને પંજાબી પહેરે છે, દિવાળી જેવા તહેવારમાં અમોને પગે લાગી આશિર્વાદ લે છે.’

ડેની ઈલેકટ્રીક એન્જિનયર અને સેન્ડી કોમ્પુટર એન્જિનિયર અને બન્નેને સારી જોબ મળી ગઈ.

‘ડેની, બેટા સેન્ડી ઘણીજ સારી છોકરી છે અને તમે બન્ને ઘણાં વર્ષથી સાથે મિત્ર તરિકે રહ્યા છો અને અમને પણ સેન્ડી ગમે છે તો..’
ડેની વચ્ચેજ બોલ્યો.

‘ હા ડેડી, મેરેજ કરી લઈએ.એમજ તમે કહો છો..મારે તેણીને પહેલાં રીંગ આપી પ્રપોઝ કરવું છે.’

” હા તો બેટા ,રમેશ અંકલને કહી તેમના સ્ટોરમાંથી એક સારા હીરાની રીંગ ઓર્ડર કરી દે..રીંગ આપ્યા બાદ તારા મમ્મીનો વિચાર તો ભારતમાં જઈ ધામધુમથી લગ્ન કરવાનો છે. લાસ્ટ ટાઈમ આપણાં ગુરૂજી શિવાનદજી અહી આપણાં ઘેર આવ્યા
ત્યારે કહેતાં હતાં.

” ડેનીના લગ્ન તમારે ભારત આવી,મારા આશિર્વાદ લઈનેજ કરવાં પડશે.આ ધોળી છોકરી ઘણીજ સારી છે, પરી જેવી લાગે છે.જ્યારે સેન્ડી તમારે ઘેરે આવે છે ત્યારે મારા ચરણ સ્પર્શ કરી આશિર્વાદ લે છે.તમોએ આ ધોળીને ભારતિય સંસ્કાર આપ્યા છે’.

‘હા ડેડી,મારે સેન્ડીને પુછવું પડે!

‘બેટા, મને ખબર છે કે સેન્ડી ના નહી કહે, બહુંજ કહીયાગરી છોકરી છે. બિચારી! અઢાર વર્ષની થઈ ત્યારથી તેણીના મધર-ફાધરે જુદા રહી જાતે ભણવાનું કહ્યું અને જાતમહેનત જીદ્દાબાદ કરી જાતે જોબ કરી ભણી..મને ખાત્રી છે કે એ ના નહી કહે.’

ડેની અને સેન્ડી બન્ને ભારત જઈ લગ્ન કરવામાં સહમત થયાં. બન્નેએ જોબ પરથી ત્રણ વીકની રજા લીધી.સેન્ડીએ કદી પણ ઈન્ડિયાની મુલાકાત લીધી નહોંતી. તાજ-મહાલ,સિમલા.કાશ્મિર,કેરાલા વિશે બહું વાચેલ અને સાંભળેલ અને તેણીની ઈચ્છા ઘણાં સમયથી ભારતની મુલાકાત લેવાની હતી.સેન્ડી ભારતની સુંદરતા,વિવધ સસ્કૃતિના દર્શનની અભિલાષી હતી..તેણીએ ડેનીને કહ્યું.

“મારું ઘણાં વખતથી સ્વપ્ન હતું એ હવે સાકાર થશે,હા આપણે હનીમુન તો સિમલા અથવા કાશ્મિર જઈનેજ કરીશું. તારા મમ્મી-ડેડીનો આપણાં મેરેજ ઈન્ડિયામાં કરવાનો વિચાર મને ખુબજ ગમ્યો..ડેની બોલ્યોઃ

‘હા હું પણ તેમના આ આઇડિયાથી બહું ખુશ છું અને આપણાં ગુરૂજી શિવાનંદના આશિષ પણ મળશે.

અમદાવાદમાં કર્ણાવટી હોટેલમાં લગ્ન સ્થળ નક્કી થયું અને સેટલાઈટ રોડ પર ફૂલ ફેસિલીટી વાળું હાઉસ ભાડે રાખ્યું. લગ્નમાં ૧૦૦૦થી વધારે મહેમાન હાજર હતાં.સેન્ડી ભારતિય રીત રિવાજ મુજબ સજ્જ થઈ હતી.લાલ- ગુલાબી કલરની ભાતવાળી સુંદર ચુંદડી, ગુલાબી ચંપલ, હીરા જડીત હાર, સોનાના દાગીનામાં સ્વર્ગની અપ્સરા જેવી લાગતી હતી.સૌ મહેમાનોને એક અમેરિકન છોકારીને સંપૂર્ણ ભારતિય વેશમાં જોઈ નવાઈ લાગતી હતી.સૌની નજર સેન્ડીના આભુષણ-પહેરવેશ પર હતી.ડેની પણ હાથીની સવારી અને બેન્ડ-વાજા અને સાથે સૌ નાચતા-ગાતા માંડવે આવ્યો.સેન્ડી મનોમન ઘણીજ ખુશ હતી.તેણીએ જિંદગીમાં આવી જાહોજલાલી વાળા લગ્ન જોયા નહોતા. પોતાના આવા રાજાશાહી જેવા લગ્ન થશે એ કલ્પના પણ નહોતી કરી.મનોમન હરખાઈ.

‘ હું કેટલી નસીબવંતી છું કે મને આવો સારો દેખાવડો , સંસ્કારી પતિ અને સારા મા-બાપ જેવા સાસુ-સસરા મળ્યા! જે સુખ મને નાનપણમાં નથી મળ્યું એ મને આજ મળી ગયું.

લગ્નબાદ સૌ ઘેર આવ્યા સાંજના ૮ વાગ્યા હશે.
‘સેન્ડી નીચે કાર તૈયાર છે . ડેનીની મમ્મી બોલી.
‘ કપડા બદલતા પહેંલા આ દુલ્હાનનાજ પહેરવેશમાં તું ગુરૂજીના આશિષ લઈ આવ’! ‘
ઓ. કે મમ્મી પણ ડેની પણ સાથે આ..વે…’

‘ના એ અત્યારે નહી આવે’ સેન્ડી થોડી ખચકાણી..નવાઈ પણ લાગી.

‘હા આપણો ડ્રાઇવર જાણીતો છે તેણે ગુરૂજીનો આશ્રમ જોયો છે એટલે કોઈ વાંધો નહી આવે..તું આશિષ લઈ પાછી આવીજા,મોડું થાય તો ચિંતા નહી કરતી અમો મોડે સુધી જાગી તારી રાહ જોઈશું. અને જેવી આવે ત્યારે તમારો હનીમુન રૂમ તૈયાર છે.’
‘ઓ કે,મમ્મી.’ લગ્ન જેવા શુભપ્રસંગે સેન્ડીને કોઈ દલીલ કરવી યોગ્ય ના લાગી.

Mom, I hate our Guruji..he is a nasty guy…he rape me..mom..( મમ્મી, આપણાં ગુરૂજીને ધિક્કાર, તેણે મારી પર બળાત્કાર કર્યો મમ્મી!. સેન્ડી કારમાંથી ઉતરી…રાત્રીના ૧૧ વાગ્યા હશે.. સીધી સાસુમાને રડતા રડતા કહ્યું..”
No Sandy, that our tradition to get blessing from Guruji on the first night.’
‘what did you say mom? Tradition! he rape me and you call it tradition!’

‘Sandy, he is  Holly-man(ના સેન્ડી, પહેલી રાતે ગુરૂજીના આશિષ લેવા એ આપણી પ્રણાલિકા છે.

મમ્મી? તમે શું કીધું ? પ્રણાલિકા ?. તેણે મારા પર બળજબરીથી બળાત્કાર કર્યો એ પ્રણાલિકા ?.. સેન્ડી! એ પવિત્ર માણસ છે)…ડેની મમ્મીની બાજુંમાં ઉભો હતો સેન્ડી તેની પાસે જઈ બોલી.

‘તારી પત્નિ પર આવો જુલ્મ થયો અને તું કશું બોલતો નથી.’
‘ સેન્ડી,માફ કરજે ઘરની જે ટ્રેડીશન હોય તેમાં હું…’
સેન્ડી ઉકળી ઉઠી.. ‘તું કાયર છો..આવા હેવાનિયત ભર્યા ક રિવાજ ને તું…’

વચ્ચેજ ડેનીની મમ્મી બોલી..

‘સેન્ડી બેટી…આ રિવાજ ત્રણ ત્રણ પેઢીથી ચાલે છે..હું પણ પરણીને આવી પછી….

‘મમ્મી, મેં તો વાંચ્યું છે અને સાંભળ્યું છે કે ભારત આધ્યાત્મિકતાનો દેશ છે જ્યાં સંત-સાધુઓ પવિત્ર અને ધર્મ જ્ઞાનની સરિતા વહેવડાવે છે..આવા પાખંડી લોકોને તમે પવિત્ર કહો છો..હું કાલે જ અમેરિકા પાછી જવા માંગું છું. ડેની,તું મારો પતિ નહી પણ દલાલ …’

‘ સેન્ડી,તારી જીભ પર લગામ રાખ નહી તો..ડેનીની મમ્મી તાડુકી ઉઠી…’

‘નહી તો તમે શું કરી લેશો ?..હું અમેરિક જઈ કોર્ટમાં ક્રીમીનલ કેસ કરી તમો સૌ ને જેલભેગા કરાવીશ.’

સેન્ડીએ પોતાના ક્રેડિટ કાર્ડ પર એર-લાઈન્સની પેનલ્ટી ભરી એર-લાઈન્સને ફોન કરી બીજા દિવસનું રિઝર્વેશન કરાવી દીધું.

ડેની અને તેના મમ્મી-ડેડી સૌ સેન્ડીએ આપેલ ચેતવણીથી ડરી ગયાં. તેઓ સૌને ખબર હતી કે અમેરિકન કાયદા આ બાબતમાં બહું જ કડક છે અને જો સેન્ડી અમેરિકા જઈ કોર્ટમાં કેસ કરશે તો આપણાં સૌને જેલમાં જવાનો વારો આવશે.ચિંતા કોરવા લાગી. અંદરો-અંદર વાત કરવા લાગ્યા.

‘ સેન્ડી,અમેરિકા જાય પહેલાં કોઈ ઉપાય કે નિકાલતો લાવવોજ પડશે.’

સેન્ડી પોતાના રૂમમાં એકલીજ સુવા જતી રહી..રાત્રીનો એક વાગ્યો હતો.

વહેલી સવારે ૨-૩ના સમયે ઘરમાં ભયાનક આગ લાગી! ડેની અને તેના મમ્મી-ડેડી તેમાંથી આબાદ રીતે બચી ગયાં. માત્ર એકલી અટુલી નિરાધાર બની બેઠેલી સેન્ડી સુહાગની પહેલીજ રાતે ઘરમાં બળી રાખ થઈ ગઈ! હવે અમેરિકન કોર્ટમાં જઈ ક્રીમિનલ કેઈસ કોણ દાખલ કરશે?

આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ આપશોજી

માય બેસ્ટ ડેડી!

                                       મેં મારી મમ્મીને જોઈ નથી ,મમ્મીની મમતા પામી શક્યો નથી. સાંભળ્યું છે કે  ‘ મા એ મા બીજા બધા વગડાના વા.  ” જનનીની જોડ સખી નહી મળે રે લોલ.’ આવા સુંદર વખાણ કવિ, લેખકોએ કર્યા છે. ઘણાં સંતાનોએ મા ના વહાલને માણ્યું હશે.  મારી માની મમતાનો સ્વાદ  ચાખી શક્યો નથી.  પણ હું મારા ડેડ વિશે જરૂર કહીશ કે મેં માની  ઉણપ કદી પણ અનુભવી નથી, મારા ડેડીએ  માની મમતાથી માંડી સ્નેહના સાગરમાં મને  તરબોળ રાખી   પિતાના વાત્સલયની છાયામાં સલામત અને સુખના સરોવરમાં તરબોળ રાખ્યો  છે. મારા ડેડીએ મને ઉંઘ ના આવે તો બાળગીત ગાયા છે, બાળવાર્તાઓ કહી છે. મારી તબિયત નરમ હોય ત્યારે રાતના ઉજાગરા કર્યા છે. મારા ઉછેર માટે  તેમણે  તેમની જિંદગીના ઘણાં મોજ-શોખ જતાં કર્યા છે. મારી મમ્મીના અવસાન બાદ તેમની નાની ઉંમર હતી છ્તાં તેમણે ફરી લગ્ન ના કર્યા..આથી મોટો ત્યાગ ક્યો હોય શકે?

               ‘બેટા અતુલ!  સવારના પહોરમાં ક્યાં ખોવાઈ ગયો છે!  મેં તને બે વખત બુમ પાડી કે ચા-નાસ્તો તૈયાર છે! ‘ I am sorry daddy..I was just..(ડેડી, માફ કરજો હું જરા..)’  ‘ એમજ કેહેને કે તારી ગર્લ-ફ્રેન્ડ જ્યોતિકાના. .’  ‘ના ના ડેડી..એવું  નથી.’ અતુલે વાત બદલી…Good morning Daddy!, આજ  સવારથીજ બહાર સ્નો પડવાની શરૂઆત થઈ ગઈ છે.  પણ આજ સન્ડે છે એટલે કોઈ ચિંતા નથી.’  ‘હા બેટા..આજ આપણે take it easy( સહજ રીતે)લેવાનું છે..બસ ઘરમાં બેસી સાથે ફૂટબોલ ગેઈમ જોઈશું સાથે હોટ પૉપકોર્ન,ચીપ્સ,સાલ્સા અને સાથે થોડું ડ્રીન્ક લઈ મજા કરીશું.’ ‘  Yes,dad, I am with you!( હા ડેડી, હું તમારી સાથે સહમત છું)’

                ડેડીને દિકરો મિત્રની જેમ રહેતાં હતાં. અતુલ અને એના ડેડી અલ્પેશ બન્ને  જીગરીજાન દોસ્તની જેમ એકદમ નજીક હતાં કે લોકોને પણ કોઈવાર ઈર્ષા જાગે!  આવો અદભુત પ્રેમ બાપ-દિકરા વચ્ચે બહુંજ અલ્પ પ્રમાણમાં સમાજમાં જોવા મળે! અતુલ માત્ર બે વર્ષનો હતો ત્યારે તેની મમ્મી કાર એક્સીડન્ટમાં ઈશ્વરને વહાલી થઈ ગઈ હતી. ઘણાં મિત્રો, સગા વહાલાઓએ અલ્પેશને બહુંજ સમજાવ્યો કે હજું તારી ઉંમર માત્ર ૨૮ વર્ષનીજ છે અને તું બીજા મેરેજ કરી લે. પણ અલ્પેશ બહું જ દ્રઢ અને મક્કમ હતો કે ના હું મારા દિકરાની કેર કરીશ અને મા-બાપ બન્નેનો પ્રેમ આપી ઉછેરીશ એજ મારું મૂખ્ય ધ્યેય અને લક્ષ રહેશે. અલ્પેશ પ્રાઈવેટ કંપનીમાં ઑડીટર તરીકે જોબ કરતો હતો અને તેનો બૉસ પણ સારો હતો કે અતુલ સાંજો-માંદો થાય તો એ ઘરે રહી પોતાના દીકરાની કેર કરી લે. જોબ બહુંજ ફ્લેકસીબલ હતી તેથી અતુલને મોટો કરવામાં કોઈ પણ જાતની તકલીફ ઉભી થઈ ના હતી.અતુલ પણ ભણવામાં ઘણોજ હોશિંયાર હતો.આજ એ ફસ્ટ કલાસ સાથે સી.પી.એ.ની ડિગ્રી મેળવી છે અને અત્યારે ઘણી સારી કંપનીઓમાંથી જોબની ઑફર આવે છે.પણ અતુલને પિતાને એકલા છોડવા નથી.વૉશીગટ્ન ડીસીમાં જ જોબ મળી જાય તો ડેડી સાથે રહી, ડેડીનું નિવૃતીનું શેષ જીવન ઉજ્જવળ બનાવી તેનું ઋણ અદા કરવાનું હતું.

                       ‘બેટા, તને નથી લાગતું કે હવે તારે જ્યોતિકા સાથે લગ્ન કરી લેવા જોઈએ? તેણીએ પણ કમ્પુટર એન્જિનયર પુરુ કરી લીધુ છે.’ 

‘ડેડી તમે હંમેશા મારા મનની વાત પહેલા જ જાણી લો છો! હું તમને કહેવાનો જ હતો કે આવતા વિકમાં જ્યોતિકાને પ્રપોઝ કરી રીંગ આપી દઉ.’ 

‘બેટા હું બહુંજ ખુશ છું, જ્યોતિકા તારા માટે પરફેક્ટ લાઈફ-પાર્ટનર છે, તમારા બન્નેની જોડી રાધા-કૄષ્ણ જેવી સુંદર લાગે છે.’

‘ડેડી..હું સમજી ગયો તમે શું કહેવા માંગો છો ? હું થોડો શ્યામ કલરનો છું એટલે મને કૄષ્ણ કહ્યો અને જ્યોતિકાને રુપાળી રાધા! આવો અન્યાય ના ચાલે ?’

‘ અતુલબેટા! કૃષ્ણ શ્યામ હતાં પણ સ્માર્ટ અને મુખડું નમણુંને પ્રભાવશાળી હતા એથીજ રાધાને ગમતા હતાં.’

‘હા ડેડી દીકરાને ખોટું ના લાગે એટલે હવે માખણ મારવા લાગ્યા!’ આવી હસી મજાક ઘરમાં કાયમ ચાલતી. બેજ વ્યકતિ ઘરમાં છે  છતાં ઘરમાં કિલ્લોલભર્યું  વાતાવરણ રહેતું.

         અતુલ-જ્યોતિકાના લગ્ન ધામધુમથી થયાં. ઘરના વાતાવરણમાં જ્યોતિકા આવવાથી જાણે વસંત ઋતુમાં કોયલનો મધુર અવાજ ગુંજતો થયો. જ્યોતિકાને પિયરને ભુલાવી દે એવો સ્નેહ-સત્કાર સાસરે મળ્યો.અલ્પેશ જ્યોતિકાને કહેતો કે

‘બેટી,મેં દીકરી વિશે ઘણું વાંચ્યું છે પણ અનુભવ્યું નથી.આજ તારા આવવાથી  દીકરી કેટલી મૂલ્યવાન અને વહાલનો એક મહાસાગર છે તે હું આજ અનુભવું છે. મારી જાતને હું ધન્ય ગણું છું કે મને આવી ગુણવાન દીકરી મળી.બસ અતુલ અને તું મારા જીવનની અમૂલ્ય ભેટ છે.મારું જીવન સાર્થક ગણું છું કે મને આવા સુંદર સંતાન મળ્યા.’

 ‘ ડેડી! પિતા વાત્સલ્યનો આપની પાસે અઢળક ખજાનો છે, કોઈ પણ દીકરીને આપ બાપ જેવા સસુર મળેતો તો એને પિયર કદી પણ યાદ ના આવે એવો અદભુત પ્રેમ મને મળી રહ્યો છે. આનાથી વિશેષ નસીબદાર દીકરી કોણ હોય શકે ?’

કહેતા કહેતા જ્યોતિકાની પ્રેમાળ આંખો ભીંની થઈ ગઈ! અલ્પેશે સ્નેહથી ભેટી જ્યોતિકાના આંસુ લુછી નાંખ્યા.  ત્યાંજ રૂમમાં અતુલ પ્રવેશતાજ મજાકમાં બોલ્યો. ‘

ડેડી!  that is not fair! I came first in your life and then  Jyotika..Lately you are giving so much love to her. That’s discrimination!( આ બરાબર ના કહેવાય! હું તમારા જીવનમાં પહેલા આવ્યો અને પછી જ્યોતિકા. હમણાં હમણાં તમે જ્યોતિકાને બહુંજ પ્રેમ આપો છો, એ તો પક્ષપાત કહેવાય.’)….

‘તારે જે કહેવું હોય તે કહે પણ હું તો મારી દીકરી જ્યોતિકાનેજ હવે વધારે પ્રેમ આપીશ. અલ્પેશે હસતાં હસતાં જવાબ આપી દીધો..જ્યોતિકાએ અતુલને અંગુઠો બતાવ્યો..’લે લેતો જા..’ અતુલે આવી જ્યોતિકાને માથે ટાપલી મારી.. ‘ડેડી!

‘અતુલ મારી દીકરીને ખોટી રીતે હેરાન ના કર!’  આવો સુખી પરિવાર જોઈ કોઈ હરખાય તો કોઈને  ઈર્ષા પણ આવે!

                                                   અમારા  સુખી પરિવારના સરિતાનો પ્રવાહ વહેતો ચાલ્યો. મારા ડેડી નિવૃત થયાં બાદ મેં અને જ્યોતિકાએ ડેડીને  નિવૃતીની પાર્ટી રૂપે ત્રણે વેકેશનમાં યુરોપની ટુરમાં ગયાં. ડેડી બહુંજ ખુશ હતાં. યુરોપના ૧૫ નાના દેશોની મુલાકાત લીધી અમારી યાત્રા બહુંજ સફળ રહી. ટુરમાંથી પાછા  આવ્યા બાદ ડેડી એ પ્રવાસ વર્ણનની બુક લખવાનું નક્કી કર્યું, મે તેમને બધા ફોટા અને વિડિયો,અને ૧૫ દેશોના નામ સાથે લીસ્ટ આપી દીધું જેથી બુક લખવામાં સરળ પડે. અમો જોબ પર જઈએ એટલે સવારના અડધી કલાક યોગા, ૧૦ મિનિટ ટ્રેડમીલ પર અને પછી ચા-નાસ્તો, ત્યાર બાદ લેપ-ટોપ પર ગુજરાતી ભાષામાં પોતાની બુક લખે. રોજ અમો સાંજે આવીએ એટલે રસોઈ તૈયાર રાખે. મારા ડેડીને રસોઈ કરવાનો જબરો શોખ! ડાઈનીંગ ટેબલ પર ડીશ,ચમચા-ચમચી સાથે  રોજ નવા નવા મેનુ સાથે ડીનર રેડી હોય! હું અને જ્યોતિકા કેટલા નસીબવંતા કહેવાયીએ!  ડેડી!ની તુલના હું કોઈ સાથે ના કરી શકું! મા ગયાં પછી ઈશ્વરે તેમને માના સમગ્ર ગુણોની શક્તિ પ્રદાન કરી દીધી હતી. મને માફ કરજો પણ  એથી જ મને મારી મા કદી પણ યાદી નથી આવી!

                                                                 ‘જ્યોતિકા, ગરાજ ડોર કેમ ખુલ્લું છે?’

મેં કાર ડ્રાઈવેમાં લેતા પુછ્યું.

‘ ડેડી! કદાચ ફ્રન્ટ-યાર્ડની બાજુંની સાઈડમાં રીંગણા અને મરચાના છોડને પાણી પાતા હશે!  

મેં કાર ડ્રાઈવે માં પાર્ક કરી સાઈડમાં જોવા ગયો તો ડેડી નહોતા. હું અને જ્યોતીકા બન્ને ઘરમાં જઈ ..’

ડેડી..ડેડ ક્યાં છો ?’

કઈ જવાબ   મળ્યો નહી! ડાઈનીંગ ટેબલ પર રાબેતા મુજબ ડીનર તૈયાર હતું. ઘર પાસે પોલીસ-કાર અને એમ્બ્યુલન્સ આવી ઉભી રહી. પોલીસના હાથમાં ગન હતી. અમો બન્ને ગભરાઇ ગયાં. પોલીસે કહ્યું..’તમો ઘરના માલીક છો? અમોએ હા પાડી..પોલીસે કહ્યું કે તમારા પડોશીએ  ૯૧૧ પર ફોન કરી  કીધું છે કે..તમારા ઘરમાંથી ગન(બંધુક)માંથી બે-ત્રણ ગોળીના ધડાકા થયા છે અને સાથો સાથ તમારા જ ગરાજ પાસેથી એક લાલ  પીક-અપ(ટ્રક) માં બે અજાણા શખ્સ(માણસો) ભાગી છુટ્યા છે…અમોને કશી વસ્તુંની ખબર નહોતી અમોએ કીધું કે અમો હમણાંજ જોબ પરથી પાછા ફર્યા છીએ.અને મારા ડેડી ઘરે હોય છે.અને એ દેખાતા નથી..’તમો અહીંજ રહો અમો ઘરમાં તપાસ કરીએ છીએ.’   બે પોલીસ ઘરમાં ગન લઈ ચારે બાજું ફરી વળ્યા.ડેડી, ના મળ્યા..પોલીસ ઉપરના માળે ગયા..અમારી ચિંતા વધી ગઈ. જ્યોતીકા રડવા  લાગી, મારું શરીર પાણી પાણી થવા લાગ્યુ. બે  ત્રણ મિનિટ બાદ એક પૉલીસે નીચે આવીને કહ્યુ..

‘ઉપરના બેડરૂમમાં એક ડેડ બૉડી પડ્યું છે..તમો ઉપર આવી ઓળખો.’

એક ધ્રાસ્કા સાથે અમો બન્ને ઉપરના માળે ગયા…ડેડી…લોહી-લુહાણ અવસ્થામાં ખુલ્લી આંખ રાખી…અમારી છેલ્લી રાહ જોઈ રહ્યા અને કહી રહ્ય હોય કે ..’ચાલો બેટા ડીનર તૈયાર છે.” જિંદગીમાં પહેલીવાર લાગ્યું કે મેં આજ મા-બાપ બન્નેને એકી સાથે ગુમાવ્યા છે કોઈ અજાણ્યા પાપીના હાથે.. વગર વાંકે!.

આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ આપવા વિનંતી..

એક શાળાની મુલાકાત..

ભાવનગર નજીક વાવડીની સ્કુલની મુલાકાત યાદગાર બની રહી,બાળકો,શિક્ષકો સાથે વિતાવેલ સુંદર પળો સ્મણિય બની ગઈ.નાના ભુલકાઓએ તબલાના તાલ સાથે,બાળકોના સુંદર કંઠ અને હ્ર્દયથી ગયાવેલી સરસ્વતિની સ્તુતિ, પ્રાર્થના અને શિક્ષકો બેન-ભાઈઓ એ કરેલ સુંદર સંચાલન, ૨૦૦૦ની વસ્તી ધરાવતા એક નાના એવા ભાવશાળી ગામમાં એક મહોલ જામી ગયો. શાળાના એક ૧૦ વર્ષના બાળક અમિત ભાનુભાઈએ શીઘ્ર લખેલ કવિતાએ અમોને ભાવ-વિભોર બનાવી દીધા..એમિતનાજ શબ્દોમાં..

થોડાક સમયની થોડીક નાની કવિતા આપકે લીયે…

આનેકા બહુત હી હૈ આનંદ.
જાનેકા બહુત હી જ્યાદા હૈ દુઃખ…

પૈર મેં નહી, સર પર ભી નહી,
દિલમેં જગા બનાતે ગયે..

કુછ હી દેરમેં અમરિકા ઘુમ ગયે!
ઐસા હૈ વિશ્વદીપ ભાઈ ઔર રેખા બહન,
આપકા ખુબ ખુબ આભાર….

બોલો તો થેન્ક્યુ..

-અમિત
તાલુકોઃ ઘોઘા-જિલ્લોઃ ભાવનગર
**********************************

વતન પ્રેમી!

‘શેઠાણી,મારો પતિ દારૂડિયો,જુગારી છે,તમો જે પગાર આપો છો તે બધો લઈ લે.’જીવી પોતાની હૈયા વરાળ કાઢતી બોલી..મેં કહ્યું જો જીવી, મે તને કેટલીવાર કીધું છે કે મને તારે શેઠાણી કહીને નહીં બોલાવવાનું,મને આન્ટી કહીને બોલાવાની. ‘અહીં જે જે બંગલામાં કામ કરૂ છું તે સૌને મારે શેઠાણી કહીને જ બોલાવવું પડે નહી તો શેઠાણી ગુસ્સે થઈ જાય.’ ‘હા પણ હું જુદી છું..અમોને શેઠ હોય કે વાણોત્તર આમારા માટે બધા સરખા.’ ‘.હા..આન્ટી તમો પરદેશી છો અને તમો મને કોઈદી કામવાળી તરીખે માનીજ નથી,માનથી બોલાવો છો અને ઘેરે જમવાથી માંડી અવાર-નવાર નવી સાડી અને ઘણી ઘર વખરી આપોછો.’

અમો બન્ને પતિ-પત્ની દરવર્ષે ભારત આવીએ છીએ અને ત્રણ મહિના રહીએ છીએ.અહીં અમદાવાદમાં બે બેડરૂમનો ફ્લેટ સેટલાઈટ એરિયામાં લીધો છે. દેશમાં દિનપ્રતીદીન વધતી જતી મોંઘવારીમાં દર વર્ષે વસ્તુંના ભાવમાં ૨૦ થી ૩૦ ટકા વધારો થતો હોય છે..માસિક ખર્ચ અમો એન.આર,આઈ.ને રૂપિયા ૩૦,૦૦૦ માત્ર ખાવા-પિવા અને ટ્રાન્સ્પોર્ટેશનમાં ખર્ચાય જાયછે.અહીંની મોંઘવારી અજગરની જેમ દીન પ્રતિદીન ભરડો લેતી જાય છે.ઘણીવાર લાગી આવે કે મહિને ૨૦૦૦-૩૦૦૦ રૂપિયા કમાતા વ્યક્તિનું શું થતું હશે? વતનમાં ચોરી,ભષ્ટાચાર અને લુંટફાટનું મૂખ્ય કારણ ગરીબાઈ પણ હોય શકે અને તેને લીધે પ્રમાણિકતા,ભેળશેળ જેવા દુર્ગુણો ઘુસી જતાં હોય છે. માનવીને મુળભૂત જરૂરિયાતમાં પુરતું ખાવા-પિવા મળે,આરામથી જિંદગી જીવે તો ભષ્ટાચાર કે ચોરી કરવાનો કોઈ સવાલજ ઉભો ના થાય! વતન છે પણ આપણાંજ વતનમાં “એન.આર.આઈને ધુતો..” એમને તો ૫૦ રૂપિયા એટલે એક ડોલરજ થાયને..એમને શું વાંધો? એ વેપારીથી માંડી નાના શાકભાજીવાળા અને રિક્ષાવાળાનું વલણ અહીં થઈ ગયું છે.દુઃખ થાય છે કે આપણાંજ વતનમાં અમેજ લુંટાઈએ છીએ.દેશવાસીઓને ખબર નથી કે અમેરિકામાં એક ડોલર કમાવો સહેલો નથી! અહીં એક રૂપિયાની કોઈ કિંમત નથી. થોડા સમય માટે આવા વિચારો આવી જાય પણ “ચાલ્યા કરે!”..’માણસોની મજબુરી છે.’ માની મનને મનાવી લઈએ.વતનની ધુળમાં હજું પ્રેમની સુવાસ માણીએ છીએ.જન્મદાતામાંના ખોળામાં આળોટવાનું મન થાય એ સ્વાભાવિક છે.અહીં આવી બની શકે તો થોડી માનવ-સેવા કરી ઋણ અદા કરવાનું મન થાય.

મજબુરી , ગરીબાઈ છે એથીજ કામવાળી જીવીને કપડા અને બીજા લોકો જીવીને મહેનતાણું આપે તેના કરતાં વધારી આપીએ તો તેને મોંઘવારીમાં થોડી રાહત થાય.એજ ઉદ્દેશથી મારા પતિ રૂપેશ પણ એટલોજ ઉદાર છે અને ઘણીવાર કહે.’ મીતા, તું તો જાણે છે કે સૌ કામવાળા આપણી આવવાની રાહ જોંતા હોય છે એનું કારણ કે એમને એમની મહેંનત કરતાં વધારે મહેંનતાણું આપી આપણે એમને ઘણાંજ ખુશ રાખીએ છીએ. એમની ખુશીમાં આપણી પણ ખુશી છે.’

‘બિચારી જીવીની વાતો સાંભળી આપણને ઘણું દુઃખ થાય.આટલું કમાય છે,દિવસ રાત કામના ઢસરડા કરે છે તોય એનો આળસું પતિ એને મારે. તેણીના પૈસે જલસા કરે સાથો સાથ સાસુ-સસરા સૌ આળસુંના ગોર. તેણીના ઘર-કામમાં કશી મદદરૂપ ના થાય.જીવી એકલા હાથે ચાર ચાર જણાંનું ભરણ-પોષણ કરે! જીવી ઘણીવાર પોતાની દર્દભરી વાતો કરે ત્યારે આપણી આંખમાં પણ આંસુ આવી જાય..એટલે રૂપેશ અમેરિકાથી નવા નવા શર્ટ, પેન્ટ અને હું સાડીઓ લાઉં ને જીવીને આપું બિચારી ખુશ ખુશ થઈ જાય..જીવી અમારે ત્યાં છેલ્લા પાચ વર્ષથી નોકરી કરે છે.ઘરનું સઘળું કામકાજ તેણી કરે છે.અમો ઘણીવાર બહાર જવાનું થાય ત્યારે ઘર તેણી સંભાળે, તેણીને એક વધારાની ચાવી આપી રાખેલ જેથી કામ-કાજ પતી જાય એટલે ઘર બંધ કરી પોતાના ઘરે જાય.એક બે વખત અમો સેલ ફોન લઈ આપેલ પણ તે સેલ ફોન એનો ગુંડો પતિ લઈ લે અને પછી વેંચી દે. અમો અહીં ભારતમાં આવીએ એની રાહ જોતી હોય ત્રણ મહિના અમારે ત્યાં ફૂલ ટાઈમ ઘરનું સાફ સુફીથી માંડી સઘળું કામ કાજ તે સંભાલી લે અને અમો મહિને ખાવા-પિવા સાથે૩૫૦૦ રૂપિયા આપીએ..બિચારી ખુશ ખુશ થઈ જાય!એ ઘણીવાર કહે આન્ટી મને તમારા દેશમાં લઈ જાવ ને! હું તમારું ઘરનું બધું કામકાજ સંભાળી લઈશ! ‘જીવી,ત્યાં આવવું સહેલું નથી.ઘણાં પેપર વર્ક કરવા પડે.અમો અહીંથી જઈએ ત્યારે પણ ટીપમાં ૫૦૦૦ રુપિઆ આપીએ.

‘રૂપેશ,છેલ્લા ત્રણ ચાર દિવસથી જીવી નથી આવતી.’ ‘ મીતા માંદી હશે..કા’તો તેણીના પતિએ ઢોરની જેમ મારી હશે. મારી પાસે કોઈ તેણીનો કોન્ટેક છે નહી. જીવી ક્યાં રહે છે તેની પણ મને ખબર નથી. ઘરના કામકાજમાં બહુંજ મુશ્કેલી પડે છે. ‘હની,આપણે અમેરિકામાં ક્યાં કામવાળી હોય છે આપણું બધું કામકાજ જાતે જ કરી લઈએ છીએ..હા પણ ત્યાંની વાત જુદી છે..તો તપાસ કર કે આપણાં કોઈ પડોશીને તેણીની કઈ ખબર હોય.

ડોર બેલ વાગ્યો..સાહેબ નવા સૉફાસેટ અને ડાઈનીંગ સેટની ડિલીવરી છે .ઓકે! એ લોકો જુના સોફાસેટ લઈ નવા મુકવાના હતાં, બધું સેટ થઈ ગયાં પછી તેમની સાથે આવેલ માણસને એક લાખ રોકડા અપવાના હતાં. ‘ હની..તીજોરીમાંથી…ઑકે.. રૂપેશ અહીં આવતો..તીજોરીમાં કોઈ પૈસા નથી..તે કોઈ બીજી જગ્યાએ મુક્યા છે. હની ત્યાં તીજોરીમાં કવર છે તેમાં છે..હની કશું નથી. ફર્નિચરવાળો ઓળખીતો હતો મેં ફોન કરી જાણ કરી કે પછી પૈસા મોકલાઉ તો ચાલશે? ઑકે , રૂપેશભાઈ તમારા પૈસા ક્યાં જવાના છે. સમય મળે આપી જજો અથવા તમે કહો ત્યારે માણસ પૈસા લેવા મોકલી દઈશ.પૈસાની ચિંતા ના કરશો..

બે વીક પહેલાંજ બેંકમાંથી કેશ ઉપાડી ફર્નિચર માટે પૈસા લાવી મેં તીજોરીમાં મુકી દીધા હતાં. ઘરમાં બધી જગ્યાએ શોધવા ફરી વળ્યા. કઈ પૈસા મળ્યા નહી.શું કરીશું? ચોરી થઈ ગઈ હશે! તીજોરી તુટેલી પણ નહોંતી.કોઈ ચોરીના ચિન્હ અમને દેખાય નહી.તો થયું શું? જીવી પણ છેલ્લા ચાર દિવસથી નથી આવતી. નહીંતો તેણીને પુછી લઈએ કે અમારાથી ઉંમરને હિસાબે ઘણીવાર વસ્તું ક્યાં મુકી છે તેની અમને ખબર નથી રહેતી ત્યારે તેણી ઘણીવાર વસ્તુ શોધવામાં મદદ કરતી.જીવી ઘણીવાર મજાકમાં કહેતી કે આન્ટી તમને કશું યાદ નથી રહેતું.ઘરમાં શું શું છે તે પણ તમને યાદ નથી રહેતું.’અરે..ગાંડી તું છે તો અમારે શું ચિંતા.ઘરમાંથી વસ્તુ ક્યાં જવાની છે? તું અમને બહું સારી અને પ્રમાણિક અને વિશ્વાસુ છોકરી મળી ગઈ છે તેથી અમોને કશી પણ ચિંતા નથી.’

બે અઠવાડિયા પછી અમારા ફ્લેટ પર પોલીસ આવી પુછ્યું..’આપ એન.આર.આઈ છો ? અમેરિકાથી આવો છો? મેં હા કહી..તેમણે આગળ પુછ્યું..’તમારે ત્યાં જીવી નામની કોઈ નોકરાણી કામ કરતી હતી ? હા પણ શું થયું ? બિચારી છેલ્લા દસ દિવસથી કામે નથી આવી.એ બિચારીનો પતિ દારૂડિયો, જુગારી અને ગુંડો છે અને સાસું સસરાનો પણ એટલો જ ત્રાસ છે.બિચારી જીવીને માર માર્યો લાગે છે.સાસરાવાળા બહું સારા નથી જીવીને બહુંજ ત્રાસ આપે છે.’ ‘ બેન એ વાત સાચી નથી. બધી બનાવટી વાતો છે એ જીવી પરણિત છે જ નહી.એક લુંટારૂ ટોળકીમાં ભળેલી છે. હું અધવચ બોલી..હોય જ નહી. અમો સાચું નથી માનતા. ‘બેન,ત્રણ ચાર દિવસ પહેંલાજ “મધુ માધવ છાપરણ” ઉર્ફે જીવી એસ.જી. હાઈવે પર એક બેનના ગળામાંથી સોનાનો ચેઈન બાઈક પર છીનવવા જતાં પોલીસે પકડી પાડી અને તેણીના ઘરે તપાસ કરતાં ૯૦,૦૦૦ની રોકડી રકમ મળતાં વધું તપાસ અને રિમાન્ડ પર લઈ દબાણ કરતાં માહિતી મળી કે એ તમારી વિશ્વાસું નોકરાણીએ એક લાખની રકમ તમારા જ ઘરમાંથી ચોરી કરી છે. ઉપરાંત તેણીના ઘરમાં નાની-મોટી ઘણી વસ્તું પરદેશની જોવા મળી છે. તે અંગે વધુ પુછતાછ કરતાં ખબર પડી છે કે તમોને વિશ્વાસમાં તેમજ તમારા ભુલકણા સ્વભાવનો ગેરફાયદો લઈ ધીરે ધીરે ઘણી નાની-મોટી વસ્તુંની ચોરી કરી છે. સાથોસાથ એ પણ બકી છે કે આપના પતિના કપડા ધોતા ઘણીવાર ત્રણ સો ચારસો ની નોટો નીકળે તો ૫૦ રુપિયા જેટલા તમને આપી દે એટલે તમને લાગે કે જીવી કેટલી પ્રમાણિક છે! તમને આ વિશ્વાસમાં લેવાનું તેણીનું બધું કાવત્રુ હતુ. છેલ્લા પાંચ વર્ષમાં તમને ઘણાં લુંટ્યા છે અને તમને ખબર પણ નથી પડી. પોલીસ બધું પેપરવર્કસ કરી અમારી સહી લઈ જતા રહ્યા.અને જતાં જતાં કહ્યું.’ચિંતા ના કરશો અમો અમારી રીતે બધી તપાસ કરી જાણ કરીશું.’

‘ રૂપેશ, આપણાં જ વતનમાં આપણે લુંટાયા! પાચ વર્ષમાં આપણા ભુલકણા સ્વભાવ, ઉંમર અને વિશ્વાસનો ગેરલાભ લઈ તેણીએ શું શું નહી ચોર્યું હોય!આપ્ણે કોનો વિશ્વાસ કરીએ? દેશમાં પ્રમાણિકતાનું પતન થઈ ગયું છે! મીતા, છાપામાં વાંચીએ છીએ કે ‘એક લાંબા સમયથી કામ કરતાં નોકરે માલિકનું પૈસા માટે ખુન કરી નાંખ્યું ‘..તો આપણે તો સલામત છીએને? તને બહું ચિંત્તા થતી હોય તો આ ફ્લેટ વેંચી દઈ બધું સમેટી અમેરિકા પાછા.રૂપેશ, તારી વાત મને ગમી..પણ આપણે જે વીલમાં લખ્યું છે તે પ્રમાણે જ થવુ જોઈએ. હા…હા..એજને કે ફ્લેટ વેંચી જે પૈસા આવે તે..ગરીબ બાળકોની કેળવણી માટે ડૉનેશનમાં આપી દેવાના…બસ ખુશ હની ?

જ્યાં ઈશ્વર પણ આંખ આડા કાન ધરે છે!!

મારા પતિ અમૃતલાલ વહેલા સવારે ૪.૩૦ વાગે ઉઠે ત્યારે તેના માટે મારે  ગરમ પાણી તૈયાર કરી જ રાખવું પડે જો એ ક્રમમાં મોડું થાય તો મારે અધમણ ગાળો સાંભળવાની તૈયારી રાખવાની. નાહી ધોઈ બરાબર સવારના પાંચવાગે ઘરમાં રાખેલ મંદીરમાં  એમના  આસન પર આવી જાય ત્યારે દિવેલીમાં ઘી,માચીસ બધું  તૈયાર કરી રાખવાનું  એમાં કોઈ જાતની બાંધ છોડ નહી.આજ  મને સતત શરદી-ઉધરસ થઈ જવાથી મોડું ઉઠાયું અને એ બહં જ ગુસ્સે થઈ ગયાઃ ‘તને કશી ભાન પડતું નથી,આ તારાજ લીધે મારા લાલાજીને જગાડવામાં આટલું મોડું થઈ ગયું.તને ખબર તો છે કે મારે મારા લાલાજીને ઉઠવાનો સમય પાંચ વાગે છે અને એના માટે તું જ જવાબદાર છે એકદમ ગુસ્સે થઈ તાંબાનો લોટો સીધો મારા તરફ ઘા કર્યો. મારી આંખ બચી ગઈ,મો પર વાગ્યું. ‘પણ…મારી તબિયત થોડી..’ ‘તબિયત..તબિયત બસ થોડી માંદગી આવી ગઈ એમાં આવડા મોટા ભવાડા!મરી તો નથી ગઈને? ચાલ જલ્દી મારું આસન ગોઠવી દે.મારે કેટ્લું મોડું થયું છે. બધુ પાપ તને જ લાગવાનું છે! મેં ગભરાતા, ગભરાતા દોડા દોડી કરી બધું ગોઠવી દીધું.પહેલા જપ, લાલાજીની પૂજા પછી  આરતી  બધું એક કલાક ચાલે.આ વિધી દરમ્યાન કોઈ એમને જરી પણ ખલેલ ના પાડી શકે.એક વખત મારી  દીકરી નૈનાએ ઉઠી તેના પૂજાના રૂમમાં જઈ પિતાને કહ્યું ‘પપ્પા,મને પેંડાનો પ્રસાદ આપો. બસ પૂજામાં ભંગ પડ્યો. નૈનાને તો ગાલ પર થપ્પ્ડ પડી સાથો સાથ મારું પણ આવીજ બન્યું! શું કરું એક પણ સામો શબ્દ બોલ્યા વગર સાંભળી જ લેવાનું.પૂજામાંથી બહાર આવે એટલે..”હરે કૃષ્ણ ,હરે રામ!” ના જાપ સાથે ટેબલ પર પધારે ત્યારે  ચા-નાસ્તો ટેબલ પર ૬.૩૦ વાગે તૈયારજ હોય. ૭.૩૦ વાગે મંદીરે જાય.ત્યારે પણ ભગવાનને ધરાવવા ફળ-ફળાદી બધું હું  તૈયારજ રાખું.મારા  પતિના આવા આકરા અને દુર્વાસા ઋષી કરતા પણ ક્રોધી સ્વભાવને હું  જાણી ગઈ હતી.એમના ધાર્મિક કાર્યમાં જરી પણ અવરોધ ના આવે તેની સતત કાળજી રાખતી.

અમૃતલાલ મંદીરે જવા નિકળ્યા, મોબીલ પર એમના મિત્ર મુકેશનો ફોન આવ્યો.’શું કરો છે? યાર મંદીરે જાઉં છુ..શું કઈ કામ હતું?’  ‘હા,તારી ઓફીસમાં મેં ટેન્ડર ભરેલ છે પણ..તારો સાહેબ..’મંજૂર કરી આગળ જવાજ નથી દેતો એમને…તું ચિંતા ના કર…’ ‘મને પાંચ હજાર આપી દેજે હું બધું સંભાળી લઈશ ?’ ‘ યાર પાંચ હજાર ? ૫૦૦૦ તો આવી મોંઘવારીમાં કશુંએ ના કહેવાય. મને અને  તને પણ  ખબર છે કે તારા કામમાં કેટલી ભેળ-શેળ હોય છે.’ ‘ઑકે! તારા ઘેર ૫૦૦૦ મોકલી આપીશ.’ ‘બસ સમજીલે કે તારી ફાઈલ આગળ નીકળી ગઈ.’   ‘શેઠ..મને કઈ ખાવા પૈસા કે ગાંઠીયા લઈ અપાવોને,બહું જ ભુખ લાગી છે એક પાંચ વર્ષની બાળકી એના પગ પાસે કરગરી રહી હતી.અમૃતલાલે પગથી ધક્કો લગાવી કહ્યુઃ” હટ,તારા મા-બાપે તમને લોકોને જણીને રસ્તા પર છોડી ભીખ માંગતા કરી દીધા છે..જા અહીંથી નહીંતો બીજી લાત પડશે..બિચારી બાળકી ડરીને રડતી રડતી દૂર જતી રહી.

અમૃતલાલ મંદિરેથી ઘેર આવે પહેલા ૧૦.૩૦ વાગે લન્ચ તૈયારજ હોય. ઓફીસનો સમય ૧૧ વાગ્યાનો છે છતાં અમૃતલાલનો ઓફીસે પહોંચવાનો સમય ૧૨ વાગ્યાનો! છતાં તેના સાહેબ કોઈ એક શબ્દ પણ કહી ના શકે એટલી એમની દાદાગીરી.ઓફીસે પહોંચી તુરત અગરબત્તી સળગાવી તેના ટેબલ પર રાખેલ તેના લાલા ભગવાનની છબી પર આરતી ઉતારી છબી પાસે રાખેલા સ્ટેન્ડ પર મુકી દે એમાં ૧૫ મિનિટ જેવો સમય લઈ લે,કોઈ કશું બોલી ના શકે!

ભગવાનને પ્રાર્થના કર્યા બાદ  પટ્ટાવાળાને બોલાવે..’હે રમણ! ગઈ કાલે હું ઓફીસેથી વહેલો નિકળી ગયો હતો..પછી કોઈ…’  રમણને ખબર છે કે એ શું કહેવા માંગે છે..’હા સાહેબ,બ્રેક સમયમાં આપણે હિસાબ સમજી લેશું!’ ‘ ગુડ..મનમાં બોલે પણ ખરો..’સાલો એક નંબરનો લાલચું અને ચાલુ માણસ છે..ઘરમાં સુંદર બૈરી છે તોય ઓફીસમાં કામ કરતી યુવાન છોકરીઓ પર નજર બગાડી ચારે બાજું  ફાંફા મારતો હોય છે.!’

મારા પતિને સૌ ‘અમૃતભગત’ કહીને બોલાવે પણ મેં ઘણીવાર લોકોને પાછળથી કહેતા સાંભળ્યા છે કે..’અમૃત ઠગત..એક નંબરનો ઢોંગી’સાંભળું ત્યારે દુંખ લાગે પણ કેટલાને વારવા જાઉં!મને પણ મનમાં ઘણીવાર થઈ જાય કે હું ક્યાં આવા માણસમાં ફસાઈ પડી!

મારી મોટી બહેન અમેરિકા છે, એ ત્યાંની સિટિઝન થયાં બાદ અમોને સ્પોન્સર કર્યા ત્યારે મારી દીકરી નૈના માત્ર પાંચ વર્ષનીજ હતી. મારા પતિ ઈન્ડિયામાં બી.એ હતાં પણ અમેરિકામાં ઓફીસની નોકરી ના મળી એથી મારા બનેવીએ એક દેશીની મોટેલમાં રખાવી દીધા.૨૦ રુમ્સની મોટેલ હતી.ત્યાં રહીને મોટેલ ચલાવવાની.એરિયા બહું સારો નહોતો.

‘અમૃત, તમે આવા ધંધા ના કરો, થોડા તો પ્રમાણિક થાવ!’ ‘ રહેવા દે સત્યવાન સાવિત્રી, તને કશી ભાન ના પડે..મોટેલના માલિક મુકેશભાઈ જે પગાર આપે છે તેમાં આપણે કશું સેવિંગ કરી ના શકીએ..દસ ઘરાક આવે તેમાંથી આઠ ઘરાકના જ પૈસાનો હિસાબ આપવાનો બાકીના ખિસ્સામાં જ નાંખવા પડે.હા જો મારો સંધ્યાની આરતી અને લાલાજીને થાળ ધરાવવાનો સમય થઈ ગયો છે.તો મેં કીંધું એમજ તારે કરવાનું..સમજી ગઈને?’  મારે ‘હા’જ કહેવાની રહી નહીતો ગાળો ઉપરાંત એકાદી ગાલ પર પડી જાય! મારી મોટી બહેનને એમના કૃર સ્વભાવની ખબર છેમને ઘણીવાર કહેતી આવા ઢોંગી અને પાખડી પુરુષ સાથે તું જ રહી શકે એ જગ્યાએ હું હોઉ તો ક્યારના… પણ હું કહેતી કે લગ્ન કર્યા ૧૦ વર્ષ થઈ ગયા અને પડ્યું પાનું નિભાવે છુટકોજ નથી.એમાંય બિચારી મારી નૈનાનું શું જો હું ડિવોર્સ લઉ તો?

મને ના ગમતું બધું ગેરકાનુની કામ એ મોટેલમાં ચલાવતા અને પોતાના ખિસ્સા ભરતાં.મોટેલ ખોટમાં ચાલે છે એવું જુઠ્ઠાણું મુકેશભાઈને કહે.મુકેશભાઈને ક્યાં ખબર હતી કે મોટાભાગના પૈસા એમના ખુસ્સામાં જાય છે.એ જ મુકેશભાઈએ પ્રપોઝલ મુકી કે તમારે આ મોટેલ ખરીદી લેવી હોય તો..બસ એતો એમને જોઈતું હતું. બે વર્ષની અંદર ઘણા ગેરકાયદાસેર બનાવેલ પૈસાથી મોટેલના માલિક બની બેઠા!..હું પ્રેગનન્ટ થઈ મારે આઠમે મહિને પણ બધા રૂમ્સ મારે સાફ કરવાના, એ મોટા ભાગે ફન્ટ ડેસ્ક પર સાહેબની જેમ બેસી ઓર્ડર કર્યા કરે તું બધા ખાલી રુમ્સ સાફ કરી નાંખજે.જાણે હું એમની નોકરણી!

એમને શીલા સાથે લફરું હતું એ મને જ્યારે ડિવોર્સના પેપર્સ મારા હાથમાં આવ્યા ત્યારે ખબર પડી! મોટેલનું કામ, ઘર કામ ઉપરાંત નૈનાની સંભાળ લેવાની સાથો સાથ પ્રેગનન્સીમાં એટલી બધી થાકી જતી કે બહારની દુનિયામાં શું ચાલી રહ્યું છે તેનો મને ખ્યાલ જ નહોતો.

કોર્ટમાં એમણે મોટેલમાં ઘણીજ ખોટમાં ચાલે છે એ બતાવ્યું અને પોતાની પાસે કશું સેવિંગ છેજ નહી.બહું જ લુચ્ચાઈ ભર્યું વર્તન અને ઠગાઈ કરવામાં એ બહુંજ ચાલાક હતાં.મારે ભાગે કશું ના આવ્યું.નૈનાની સંભાળ માટે એલિમનીના માત્ર ૨૦૦ ડોલર્સ નક્કી થયાં.નૈનાની જવાબદારી મે લીધી એમાં એમને કશો વાંધો નહોતો એતો ઉપરના ખુશ થયાં જવાબદારીનું લફરું ગયું  અને હું શીલા સાથે રંગ રલીયા માણી શકીશ..મને ખબર હતી કે સ્વાર્થી બાપ પોતાની દીકરીની પણ કશી દયા ખાય તેમ નથી.ડિવોર્સબાદ મારી ધારણા સાચી પડી.એમનો ખરાબ ઈરાદો અને પ્લાન મુજબ બધીજ સેવિંગની રોકડી રકમ શીલાને આપી દીધી હતી જેથી કોર્ટમાં એની કશી આવક કે કશું સેવિંગ નથી એ બતાવ્યું જેથી મને કાળી કોડી પણ  ના મળે!

મોટી બહેનની મદદથી મેં મારા પુત્ર  હિમેશને જન્મ આપ્યા બાદ મેડિકલ ટેકનોલોજીની સ્કુલ કરી મને સારી જોબ મળી ગઈ.બાળકોને ભણાવવામાં અને સંભાળ રાખવામાં સમય ક્યાં સરકી ગયો તેનો કશો ખ્યાલ ના રહ્યો.એકલા હાથે પારાવાર  મુશ્કેલીઓનો સમુંદર પાર કરી મારી મંઝીલે પહોંચી તેનો મને આનંદ અને મારી જાત પર એક સ્ત્રી તરીકે ગૌરવ લઉં છું

નૈના  આર.એન સર્ટીફાઈડ નર્સ બની અને હિમેશ કમ્પુટર એન્જિનિયર થયો.નૈના અને હિમેશ બન્નેને એના ડેડીના પાંખડી,લાલચું અને  સ્વાર્થી ભર્યા ઈતિહાસની ખબર છે.કે જેણે મદદ તો બાજુંમાં રહી પણ કદી પોતાના બાળકોનો સંપર્ક પણ નથી કર્યો ,પોતાની કૉમન ગણાતી વાઈફ  શીલા,પૈસો, મિલકત,એશ આરામ એજ એમની દુનિયા હતી. હું, નૈના અને હિમેશ ત્રણેજણ બેઠાં હતાં ત્યારે મારી દીકરી નૈનાએ  વાત કાઢી.’મમ્મી,તમોએ  એકલા રહી,અપાર મુશ્કેલીઓનો સામનો કરી  અમારી પાછળ  જે  સેક્રીફાઈસ(ત્યાગ) આપેલ છે તે અજોડ છે.મમ્મી તું મહાન છે.પણ બીજી બાજુ આજે  આ શહેરમાં  સમાજના એક અગ્રગણી,જેની પાસે મોઘામાં મોઘી  મર્સિડીઝ કાર  છે.ત્રણ થી ચાર મિલિયનનું મકાન છે, ઘણીજ સંસ્થાના પ્રમૂખ પદે ચુંટાયેલા ડેડી, મંદીરોના મેઈન ટ્રસ્ટી જેને શહેરમાં સૌ દાનેશ્વરી તરીખે ઓળખે છે જેણે પોતાના ખુદના બાળકોની કદી કોઈજ સંભાળ કે પરવા પણ નથી કરી,એમના ઉજળા દેખાતા દેખાવની  અંદર છુપાયેલ દાનવને કેમ કોઈ ઓળખી નથી શક્તું ? એમની અપ્રમાણિક આવક,ગોરખ ધંધા,લુચ્ચાઈ અને દાનવ ભર્યુ વર્તન કરનાર વ્યક્તિ આટલી  બધી સુખી કેમ છે ? તે અમોને કાયમ શિખવાડ્યું છે કે પાપ કદી પણ ના કરવું, પાપ  હંમેશા છાપરે ચડીને પુકારે,કુક્ર્મોનો હિસાબ આપવોજ પડે..પાપીને હંમેશા ઈશ્વર સજા કરે છે તો  શું પપ્પા માટે  ઈશ્વર પણ આંખ આડા કાન ધરે છે ?’ હું એનો શું જવાબ આપું?

આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ આપવા વિનંતી..

તારી બારી એ થી

 

એ હાસ્ય હૈયેથી નીકળી આવતું’તુ  ઘર તરફ તારી બારીએથી,

ઉંડી અવકાશનો  રંગ  ભરતતું’તું  ઘર તરફ તારી બારીએ થી.

યાદ છે દિવસને દેશ વટો દઈ સાંજને  શણગારતી જાતી ઝરૂખે,

હોઠ હલાવતી મધુરા ગીત ગાતી’તી ઘર તરફ તારી બારીએથી.

મિલનના સ્વપ્નતો ક્યારના ડુંબી ગયા છે ઉંડા સમુદરમાં જઈને,

યાદોની બારાત  આવન-જાવન કરે છે ઘર તરફ તારી બારીથી.

કોઈ કે’તું નથી,પ્રેમ કરનારનું સદા મિલન  થાઈ છે આ જગતમાં,

વરસતી વાદળીમાંય કોરા રહેવાય છે  ઘર તરફ તારી બારીએ થી.

કયાં છે? ખબર નથી એ વાત દીલ કદીએ માનતું નથી દોસ્ત મારા,

હ્ર્દયના દરવાજા  હજુએ ખખડાવે છે એ ઘર તરફ તારી બારી એ થી.

જ્યારે વેકેશન વેરી બને!

Colorado Wild Bear..

*********************************************************

‘ડેડી, હજું મમ્મી  કેમ પાછી નથી આવી? ચાર વર્ષની મીતાએ મુકેશને સવાલ કર્યો..એજ સવાલ નો  એક વર્ષથી એકજ જવાબ આપી મુકેશ પણ હવે મુંઝવણમાં મુકાઈ ગયો છે.ચાર વર્ષની બાળકીને સાચી હકિકત કહેવાથી એની પર સાયકૉલોજીકલ કઈ અસર પડશે અને એના શું રિયેકશન આવશે તેની ધારણા કરવી મુશ્કેલ છે. મમ્મીની સત્ય

હકિકત આ બાળકી સાંભળી શકશે ખરી? તેના માટે મુકેશે તેના મિત્ર સાયકો.ડોકટર અમિતની સલાહ લીધી..અમિતે કહ્યું.” મુકેશ,અહીં અમેરિકામાં તો બાળકોને પેરન્ટસ સાચી હકિકત કહી દેતા હોય છે’.મુકેશને એ વાત હજું ગળે ઉતરતી નથી.

‘મુકેશ, તું બધું એકલા હાથે કામ ન કર,હું તને મીતા સુઈ જાય પછી હેલ્પ કરાવું છું.’ મેં મારી પત્નિ રચનાને કહ્યું..’ના હની, Thank you, I want you to take care of  our baby boy!(આભાર,બસ, તું આપણાં આવનાર રાજકુમારની સંભાળ રાખ) રચનાને ત્રણ મહિના થયાં છે અને ડૉકટરે ટેસ્ટબાદ સારા સમાચાર આપ્યા કે રચનાને આ વખતે બાબો છે.હું  રચનાને કશું પણ ભારે કામ કરવા દેતો નહોંતો.મેં વેકેશનમાં કોલોરોડો સ્ટેટની મુલાકત લેવાનું કહ્યું તો ડોકટર સ્મિથે કહ્યું કે હજું ત્રણજ મહિના થયાં છે અને રચનાની તબિયત પણ સારી છે તો તમે વેકેશનમાં જઈ શકો છો.મેં આગલી રાતે બધો સામાન અને જરૂરિયાત વસ્તું કારમાં પેક કરી દીધી હતી.રચના, મે સવારે ચાર વાગ્યાનો આલાર્મ મુકી દીધો છે અને મારો પ્લાન સવારે છ વાગે નીકળી એરપોર્ટ પર પહોંચી જવાનું અને એરપોર્ટ પર કાર પાર્ક કરી ૮ વાગ્યાનુ પ્લેન લેવાનું છે. ‘ઑ.કે હની હવે આપણે સુઈ જઈએ.રાત્રીના દસ વાગ્યા છે અને વહેલા ઊઠવાનું છે.ડેનવર પહોંચી હોટલમાં એક-બેકલાક આપણે આરામ કરીશું’..’યસ હની એ મારા પ્લાનમાંજ છે.’ ‘મુકેશ, મને ખબર છે તારો પ્લાન, વેલ-પ્લાન હોય છે છતાં હું તને વારંવાર ટોક્યા કરું છું.’  ‘માય ડાર્લિંગ આને ટોકવાનું ન કહેવાય.મારી કોઈ ભુલ થઈ ગઈ હોય કે કઈ રહી ગયું હોય તો તું મને બધું યાદ કરાવે તો મને ગમે છે.’

ડેનવર પહોંચ્યા પછી  અમારા પ્લાન મુજબ અમોએ રેન્ટલ કાર કરી લીધી અને હોલીડે-ઈનમાં પહોંચી સૌએ આરામ કર્યો.એકાદ-વીક ડેનવર રહી, સ્કી-માઉન્ટેઈન એરિયામાં રિસોર્ટમાં એકાદ દિવસ રહેવાનું ઉપરાંત  ફેમસ માઉન્ટેઈન ટ્રેઈન રાઈડ વિગરે કવર કરવાનું  હતું. તેમજ ત્યાંના Aspen Highlands(એસ્પેન હાઈ-લેન્ડ્સ)માં  માઉન્ટેઈન સ્કી-એરિયામાં ઘણું જોવાનું હતું. રચનાની તબિયતે ઘણોજ સાથ દીધો..મીતા તો પર્વત વિસ્તારમાં સ્નો જોઈને ખુશ થઈ ગઈ.રિસોર્ટ એરિયામાં બસ સ્નો-બોલ,શાન્તા-ક્લોઝ બનાવવામાં મને બીઝી કરી દીધો.

એપ્રિલ માસ ચાલતો હતો છતાં એસ્પેન એરિયામાં રાતના સમયે હેવી જેકેટની જરૂર પડતી.બીજે દિવસે માઉન્ટેઈન તરફ સ્કી એરિયા તરફ જવા અમો સૌ હેવી જેકેટ અને જરૂરી નાસ્તો,પાણીની બોટલ રેન્ટલ કારમાં પેક કરી દીધું.સ્ટેટ હાઈવે  ૮૨, લોકલ હાઈવે ૧૫ ઉપર સ્નો પડવાની શરૂઆત થઈ ગઈ હતી.લોકલ રેડિયામાં સાંભળવા મળ્યું કે આજે ત્રણ થી ચાર ઈન્ચ સ્નો પડે એવી શક્યતા છે.અમારી રેન્ટલ કાર કેમરી બ્રાન્ડ ન્યુ  હતી તેથી કોઈ ચિંતા નહોતી. ‘મુકેશ,સ્નો જોવાની મજા આવે છે પરંતુ તને સ્નોમાં ચલાવવાની બહું પ્રેકટીસ નથી તો સાવચેત રહેજે.’  ‘ઓકે હની..માઉન્ટેન-એરિયામાં સ્નો પડતો હતો તેથી હાઈવે પર કાર બહું જ ઓછી દેખાતી હતી.મીતા તો અવાર-નવાર વિન્ડો રોલ કરી સ્નો હાથમાં લેવાની મજા માણી રહી હતી..સ્નોની ગતી વધતી જતી હતી. રસ્તામાં મેક-ડોનાલ્ડમાં બપોરે લન્ચ લીધું અને બે વાગે નક્કી કર્યું કે આપણે પાછા ફરીએ..સ્નો વધી રહ્યો હતો અને અમારા માટે આ રસ્તાઓ અને એરિયા અજાણ્યા હતાં. મેપ પ્રમાણે ૧૫૦ માઈલ પાછા જવાનું હતું.હાઈવે પર સ્નો-વ્હીકલ ફરતાં હતાં અને હાઈવે સાફ કરી રહ્યાં હતાં પરંતું સ્નોની ગતી ભારે હતી.વીઝીબિલીટી માત્ર ત્રણથી ચાર ફૂટની જ હતી. ‘મુકેશ..બી-કેરફૂલ! હાઈવે પર માત્ર બેથી ત્રણ કાર માંડ જોવા મળતી હતી એ પણ બંધ થઈ ગઈ! હજું ૧૦૦ માઈલ બાકી હતાં, હેવી સ્નોમાં મેં ક્યારે બીજા નાના હાઈવેની એકઝીટ લઈ લીધી તેની ખબર પણ ના પડી.ત્યાં તો કોઈ કાર પણ નહોતી.વેરાન વગડો! આગળ વધ્યો તો ત્યાં રસ્તો બંધ થતો હતો..સ્નોના ઢગલા ચારે તરફ  જે સ્નો ફોરકાસ્ટ હતું તેના કરતાં વધારે સ્નો પડી ગયો હતો અને હજું હેવી પડી રહ્યો હતો.અમો ગભરાઈ ગયાં શું કરવું . આજુ બાજું કોઈ હેલ્પ કરવા વાળું નહોતું. ‘મુકેશ, સેલ-ફોન પરથી ૯૧૧ ફોન કર તો કોઈ હેલ્પમાં આવી શકે.’  ‘હા.ગુડ-આઈડિયા! ઓહ! માય ગૉડ! સેલ-ફોન ક્યાં છે ? કારમાં બધે જોયું કઈ સેલ-ફોન ના-મળ્યો..મને લાગે છે કે હોટેલમાં મે ચાર્જમાં મુક્યો હતો અને લેવાનું જ ભુલી ગયો છુ.સાંજના ૭ વાગી ગયાં હતાં.રસ્તા પર પાછા જવા નજર કરી તો રસ્તાપર ત્રણથી ચાર ફૂટના સ્નોના ઢગલા! અજાણી વેરાન જગ્યા!કારમાં ગેસ-ગેઈજ પર નજર કરી તો અડધાથી ઓછો ગેસ હતો! સ્નો હેવી ફૂંકાય રહ્યો હતો. ‘હની! કારમાં થોડી ચીપ્સ અને કુકી છે,એકાદ બોટલ વૉટર.મને તો બરાબરની ભુખ લાગી છે.રચના,આવા ભયાનક વેધરની આપણે કલ્પના પણ નહોતી કરી.ચારે બાજું નજર કરી પણ કઈ આજું બાજું ઘર કે ગેસ-સ્ટેશન પણ જોવા મળે નહી! મે કાર રિવર્સ કરવાની કોશિષ કરી કે પા્છો જે રસ્તે આવ્યો તે રસ્તે  જાઉ! કાર સ્નોમાં બરાબરની ફસાઈ ગઈ હતી.ઘણી કોશિષ કરી પણ સ્નોમાંથી બહાર ના નિકળી.કારનું હીટર ચાલુ હતું જેથી ઠંડી થી થોડી રાહ્ત મળી તેમજ હેવી જેકેટ સાથે બ્લેન્કેટ હતો તે ઓઢી લીધો. ‘રચના, મને લાગે છે કે હું ચાલીને આજું-બાજું જોઉં કે કોઈ મદદ મળે. આજુબાજુ કોઈ ઘર હોય!’ ‘આવા વેરાન વગડામાં કોણ હોય? અંધારું થતું જાય છે અને સ્નો વધતો જાય છે,મુકેશ,મને તો બીક લાગે છે કે કોઈ વાયલ્ડ બેર( જંગલી રીછ)ની! હની, તું ક્યાંય જતો  નહી!  મીતા, નેપ લઈ ઉઠી અને બોલી ડેડી.’આપણે કયાં છીએ ? ઘરે આવી ગયાં.મને ભુખ લાગી છે.’ રચનાએ ચીપ્સ અને કુકી જે હતું તે આપ્યા.પોતાને પણ ભુખ લાગી હતી પણ શું કરે?પોતાના સંતાનની સંભાળમાં મા પોતાનું સઘળું દુંખ ભુલી જાય છે. મીતાનુ પેટ ભરાઈ એટલું માંડ હતું.’રચના,મને માફ કરજે આપણે ફસાઈ પડ્યા છીએ.’  ‘મુકેશ એમાં તારો ક્યાં દોષ છે? this is nothing but our bad luck!(આ નસીબના દોષ સિવાય કશું નથી). કહેવાય છે કે પ્રેગનન્સીની ભુખ ઉચા આકાશને પણ કરડી ખાય છે! રચના તમે બન્ને કાર લોક કરીને બેસો હું નજીકમાં વૉક કરી જાઉ છું.જોઉ કે કોઈ ગેસ-સ્ટેશન નજીકમાં હોય? મુકેશ, મને કશું આસપાસ સ્નો સિવાય  દેખાતું નથી. એકબાજું બીક અને બીજી બાજુ કડકડતી ભુખ! રચના, ચિંતા ના કર મને કોશિષ તો કરવા દે!’ ‘ઑકે હની.પણ બહું દૂર ના જતો!આ ફ્લેશ-લાઈટ લેતો જા!’ ‘ઓકે હની..રસ્તા પર ત્રણ-ત્રણ ફૂટના સ્નો પડેલો હતો રાત્રીના ૯ વાગી ગયાં હતાં.. મને આવા હેવી સ્નોમાં ચાલવાની કદી પણ પ્રેકટીસ નહી.સ્નો શુઝ નહોતા એટલે માંડ, માંડ ચાલી શકતો હતો. દૂર એક નાની લાઈટ જોઈ. ઘર હશે.તે તરફ ચાલ્યો.હેવી સ્નો ખુંદતા ખુંદતા ત્યાં પહોંચતા એક કલાક જેવું થઈ ગયું, ઘર નહી પણ નાની એવી એક બેડરૂમની કેબીન હતી. ડોર ખખડાવ્યું. ‘who is there?’  ‘sir, I need some help'(કોણ છે..સર, મારે મદદની જરૂર છે)એક મોટી ઉંમરનો વ્યક્તિએ દરવાજો ખોલ્યો! ઉંચો પડછંદ અને હાથમાં ગન હતી.ઘડીભર તો હું ગભરાઈ ગયો..મેં કહ્યું અમો રસ્તો ભુલી ગયાં છીએ અને મારી કાર સ્નોમાં ફસાઈ ગઈ છે. મારી બે વર્ષની બેબી અને મારી પ્રેગનન્ટ વાઈફ કારમાં છે.મને મદદ કરશો?
તેનું નામ તેણે માઈકલ કહ્યું અને તે રિટાયર્ડ પોલીસ ઓફીસર હતો.મને કહ્યું મને માફ કરજો આવા સ્ટોર્મી વેધર અને વેરાન જગ્યામાં બહુંજ કેરફૂલ રહેવું પડે! મને અંદર બોલાવ્યો.હકીકત જાણી.હજું હેવી સ્નોની આગાહી છે.બધા રસ્તાઓ બંધ છે.માઈકલે હાઈવે ડિપાર્ટમેન્ટને ફોન કર્યો પણ લાઈન બીઝી હતી.૧૦ મિનિટ સુધી ફોન કરવાની કોશિષ કરી પણ કોઈ સફ્ળતા ના મળી.
તમારી કાર ક્યાં છે તેનો તમને ખ્યાલ છે? રસ્તાનું નામ? તમે જે રસ્તે આવ્યા છો તે રસ્તા પર પણ અત્યારે ચાર-ચાર ફૂટ સ્નોના ઢગલા થઈ ગયાં છે.મારી પાસે પણ સ્નો-વ્હીકલ નથી. તમારી વાઈફને કીધું છે ને કે કાર લોક રાખે ? રાત્રે વાઈલ્ડ-બેર( જંગલી રીંછ) ખાવા માટે આજુ-બાજું ફરતા હોય છે. તેમજ કાર-હીટર ચાલું હશે તો કોઈ વાંધો નહી આવે.મારી ચિંતા વધી. મેં કીધું કે હું પાછો જાઉ ? ‘રાત્રીનો અંધકાર અને તોફાની સ્નોમાં તમને રસ્તો મળવો મુશ્કેલ છે.ઉપરવાળા પર ભરોસો રાખો! સવાર સુધી રાહ જુઓ તો આપણને કોઈ મદદ મળી રહે.તમે ફાયર-પ્લેસ પાસે હું સ્લિપીંગબેગ આપું છું ત્યાં સુઈ જાવ!’ મને સુતા પહેલાં સુપ-કુકી અને ચીપ્સ આપ્યા.મારી ભુખ પણ મરી ગઈ હતી.મોઢામાં જરા પણ ઉતરે નહી..બિચારી રચના ભુખથી તડપી રહી છે અને હું અહી…આગળ કશુ ખાઈ ના શક્યો.માઈકલ ગુડ-નાઈટ કહી એના નાનારૂમમાં સુઈ ગયો.થોડી થોડી વારે હું બહાર જોઉ કે સ્નો બંધ પડ્યો!કહેવાય છે કે સમયને જતાં વાર નથી લાગતી,ઝડપથી સાપની જેમ  સરકી જાય છે! મને તો અહી લાગ્યું કે સમય થંભી ગયો છે.થોડી થોડી વારે ઘડીયાળ તરફ નજર કરું, કલાકનો,મિનિટ અને સેકન્ડના કાંટા જાણે હલતાજ નહોંતા.મીતા અને રચના સલામત હશેને ? કોઈ વાઈલ્ડ-બેર(જંગલી રીંછ) તો ત્યાં નહી આવ્યો હોયને ? કારનો ગેસ ઓછો હતો તો ખલાસ નહી થઈ ગયો હોયને! કાર ગેસને લીધે બંધ થઈ જશે તો કાર-હિટર પણ બંધ થઈ જશે તો આવા ફ્રીઝીંગ-કોલ્ડમાં મીતા અને રચનાનું શુ થશે? આવા સમયે આવતા નરસા વિચારોએ મારા મનને જીવતા  નર્ક બનાવી દીધું.માંડ માંડ સવારના પાંચ વાગ્યા. હુ ધીરે રહી પોર્ટેબલ બાથરૂમમાં ગયો અને ત્યાં માઈકલ પણ જાગી ગયો.તેણે તુરત હાઈવે-ડિપાર્ટમેન્ટને ફોન કર્યો તેઓને મારી સંપૂર્ણ પરિસ્થિતીની વાત  કરી.મને કહ્યુઃ
‘સ્નો-મુવીંગ વ્હીકલ સાથે એમ્બ્યુલન્સ-ફાયર બ્રિગેડ હાઈવે ડિપાર્ટમેન્ટ  આ બાજું મોકલી રહ્યાં છે અને ટૂંક સમયમાં એ લોકો અહી આવી પહોંચશે.તમો જરી પણ ચીંતા ન કરો,સૌ સારાવાના થઈ જશે.’ મે માઈકલનો આભાર વ્યક્ત કર્યો તેણે કહ્યું કે રાત્રીના બે વાગ્યા પછી સ્નો પણ બંધ થઈ ગયો છે અને હાઈવે-ડિપાર્ટમેન્ટ બધા હાઈવે પર સ્નો દૂર કરવા કામે લાગી ગયાંછે.હું ધારું છું કે તમારી કાર અહીંથી એકાદ માઈલજ દૂર હશે.પણ હેવી સ્નોના ઢગલાને લીધે  ત્યાંનો રસ્તો  શોધવો મુશ્કેલ છે.

અડધી કલાકમાંજ  સ્નો મુવીંગ વ્હિકલ પાછળ એમ્બુલન્સ, ફાયર-બ્રીગેડ અને પોલીસ કાર આવી ગયાં. તેમણે હેલિકૉપ્ટરને પણ જાણ કરી દીધી હતી..હેલિકોપ્ટરે કાર-ફાયન્ડરની મદદથી કાર ક્યાં છે તે શોધી અને ત્યાં સ્નો-મુવીંગ વ્હિકલ ,સાથે સૌ પહોંચી ગયાં. મારી સાથે માઈકલ પણ હતો.કારનું  એન્જિન ગેસ ખલાસ થઈ જવાથી કાર બંધ પડી ગઈ હતી. ડૉર બંધ હતાં,મેં ઈશ્વરનો આભાર માન્યો કે અંદર મીતા અને રચના સલામત છે.
ડૉર ફ્રીઝ થઈ ગયો હતો.ફાયરબ્રિગેડના માણસોએ એન્ટીફ્રીઝ સ્પ્રે ઉપયોગ કરી દરવાજો ખોલ્યો. તો મારી માન્યતા ખોટી પડી.કારની અંદર માત્ર મીતા બે-ભાન અવસ્થામાં પડી હતી.તેણી પર બે હેવી જેકેટ અને ધાબળો ઓઢાડેલ હતાં.ઉપર હેલિકૉપ્ટર ફરતું હતું પાર્ક કરવાની જગ્યા નહોંતી. રેડિયો દ્વારા હોલિકૉપ્ટર પરથી દોરડા દ્વારા એનો માણસ નીચે આવે તે પહેલાંજ એમ્બ્યુલન્સના પેરામેડિકના માણસોએ મીતાને સી.પી.આર.આપ્યો.કારમાં હીટર ના ચાલવાથી ફ્રીઝીંગ ટેમ્પરેચરને લીધે બેભાન થઈ ગયેલી. મીતા ભાનમાં આવી અને એ સાથેજ હેલિકૉપ્ટરમાં તેને લઈ જવામાં આવી.”રચનાનું શું થયું હશે?’ મારી ચિંતા વધી. પોલીસે તપાસ આદરી.અનુમાન કર્યું કે પ્રેગનન્સીને લીધે સ્ત્રીને બાથરૂમ વધારે જવું પડે. તેણી સ્નો બંધ થઈ ગયાં બાદ બહાર બાથરૂમ જવાં નીકળી હોય.શક્ય છે કે વાયલ્ડ બેર(જંગલી રીંછ) ત્યાં આવી ગયું હોય.હું આ વાતથી એકદમ ગભરાઈ ગયો. અડધા માઈલના એરિયામાં તેઓ સ્નો-મુવર સાથે રચનાને શોધી રહ્યાં હતાં.બે કલાક બાદ જે સમાચાર આવ્યા તે સમાચારે મને હલબલાવી નાંખ્યો…મારાથી ચીસ પડાઈ ગઈ..”રચના”..રચના
જંગલી રીંછનો ભોગબની ચુકી હતી..તેણીનું  ગળું ફાડી ખાધુ હતું.’મારી વહાલી પત્નિ સાથે આ સંસારમાં આવનાર દીકરો” ડેડી” કહે એ પહેલાંજ કાળનો કોળીયો બની ગયો.’

મારી વહાલી દીકરી મીતાને આ ભયાનક વાત કેમ કહી શકું?કે તારી મમ્મી જંગલી રીંછનો શિકાર બની ચુકી છે.મીતાની રોજ એકની એક વાત, રોજ મારો એકનો એક જવાબ , ક્યાં સુધી હું જુઠનો સહારો  લેતો રહીશ ? અને મારી ભોળી દીકરીને બનાવતો રહીશ. ચાર વર્ષની મીતા તેણીની ઉંમર કરતાં વધારે સ્માર્ટ હતી.ટીવી પર કાર્ટુન  “લાયન્સ કીંગ” મુવી જોયાબાદ હંમેશા સવાલ કર્યા કરતી. લાયન્સ-કીંગ કેમ મરી ગયો ?એ હવે પાછો નહી આવે ડેડી ? મારામાં રહેલી શક્તિ એક વખત ભેગી કરી મીતાને કહ્યું.’મીતા બેટી..જે મરીને ભગવાન પાસે જાય એ કદી પાછા ના આવે?’ ‘ડેડી…મમ્મી પણ મ…રી…આગળ બોલે તે પહેલાંજ મે તેણીના મો પર હાથ રાખી ખોળામાં લઈ લીધી.’બેટી..હવે તો હું જ તારી મમ્મી..હું જ તારો ડેડી..હું અને તું..એજ આપણી દુનિયા. મીતાની  આંખ મારા પર અચરજતાથી સતત જોતી રહી!!તેણીની આંખોમાં સેકડો સવાલ હતા!

આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ જરૂરથી આપશોજી..

હ્યુસ્ટન ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાની બેઠક સપ્ટેમ્બર ૧૫,૨૦૧૨નો અહેવાલઃ

   

હ્યુસ્ટન ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાના સભ્યો..             સભાસંચાલક શ્રીમતી ભારતીબેન અને પ્રમૂખશ્રી વિશ્વદીપ

******************************************************************************
                            ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાની બેઠકના યજમાન આપણાં જાણીતા-માનિતા  શ્રી પ્રકાશભાઈ અને ભારતીબેન મજમુદારને ત્યાં યોજવામાં આવેલ.સમય સાંજના ૪.૦૦ વાગે હતો.સૌ સાહિત્ય રસિકો સમયસર આવી ગયાં હતાં.સાહિત્ય સરિતાની બેઠક રાબેતા મુજબ ૪.૦૫ વાગે  સાહિત્ય સરિતાના પ્રમૂખશ્રી વિશ્વદીપે સૌનું ભાવ સભર સ્વાગત કર્યું.  શ્રીમતી ભારતીબેન અને શ્રી પ્રકાશભાઈની જુગલજોડી એ ..”પ્રભુ  આનંદ રૂપે આપ મારા ઘર વિશે વસજો.. બનો ઉત્સાહનું એ સ્થાન ને સૌનો વિસામો હો..” સુંદર કંઠે  પ્રાર્થના ગાઈ. યજમાન શ્રીમતી ભારતીબેન તેમજ શ્રી પ્રકાશભાઈએ સૌ આવેલ શ્રોતાજનોનો સમયસર અને બેઠકમાં હાજરી આપી તે બદલ આવકાર સાથે સૌનો હાર્દિક આભાર વ્યકત કરેલ.સૌને પોત-પોતાનો ટૂંકમાં પરિચય આપવા વિનંતી કરેલ.

                 સમયને લક્ષમાં લઈ ભારતીબેને આજના વકતાઓને એક પછી પોત-પોતાની કૃતિ સમયને ધ્યાનમાં રાખી માત્ર પાંચ મિનિટમાં રજૂ કરવાં વિનંતી કરી જેથી દરેક કવિ-લેખકને આજની બેઠકમાં પોતાની સ્વરચિત રચના રજૂ કરવાનો સમય મળે.

                    આજની બેઠજમાં વિષય હતો.”સ્મૃતિ અને પ્રતિક્ષા”.કવિયત્રી પ્રવિણાબેન કડકીયા.”સ્મરણ અને પ્રતિક્ષાનું સુભગ મિલન
                     જાણે ધરાઅને ગગનનું મધુરું મિલન..” સ્મરણ-પ્રતિક્ષા બન્ને વિષયને આવરી લેતી કવિતા રજૂ કરી..દોર આગળ ચાલતા શ્રી વિજયભાઈએ સ્મરણને આગળ ધપાવતાં લાગણીશીલ શૈલીમાં..”છો તમે પ્રભુને ધામ, તે તો ઉત્તમ ધામ.એજ પ્રભુને પ્રાર્થના..”મા ને યાદ કરતા સ્મરણનું ભાવ-વિભોર કાવ્ય રજૂ કર્યું.

                  આજની બેઠકના યજમાન શ્રી પ્રકાશભાઈ અને ભારતીબેન બન્ને સાહિત્ય સાથે સંગીત અને ગીત-ગઝલ ના રસિક છે તેથી સાહિત્ય સાથે ગુજરાતી ગીત-ગઝલને વણી લેતા સભાસંચાલક ભારતીબેને રેખા બારડને ગુજરાતી ગીત ગાવા વિનંતી કરેલ.
.
“અમે મંયારા રે ગોકુળ ધામના.હા..રે  મહીં વેંચવાને જાવા…મંયારા રે..ગીત સૌ શ્રોત્તાજનોના સાથે સાથે ગાઈ રંગત જામી ગઈ.ગીત-ગઝલ અને કવિતાના આસ્વાદ માણતા શ્રોત્તાજનો ને શ્રી ચીમનભાઈ(“ચમન”)એ..ગગન ચુંબી
                                            ઈમારત જો ઉં હું
                                             બુરખા માંથી..હાયકું સાથે નવો પ્રયોગ “તાન્કા..બાકીની બે લાઈન ૭,૭ અક્ષરની પુરી કરવા વિનંતી કરેલ..સાથો સાથ ..નથી ચિંતા તમારા આ અવસરના ખર્ચની..રસમ ખાલી અહિં આર.એસ.વી.પી”નો પડી ગયો..રમૂજી કાવ્યાસ્વાદ કરાવ્યો.ગઝલને લલકારતા શ્રી પ્રકાશભાઈએ..”આપ અથવા આપની જો યાદ  તડપાવે નહી”..શયદાની ગઝલ સુંદર કંઠે રજૂ કરી ત્યારે શ્રોત્તાજનો આનંદ-વિભોર બની ગયાં.

                          આજના સભા-સંચાલક ભારતીબેન , ગુજરાતી સાહિત્યકાર લેખકશ્રી ઈશ્વર પેટલીકરના અગંત મિત્ર અને પડોશી હતાં.ઈશ્વર પેટલિકરની શ્રેષ્ઠ નવલકથા”લોહીની સગાઈ”ના મુળ અને એ નવલકથા કેવી રીતે લખાઈ તેનો પ્રસંગ કહ્યોઃ ઈશ્વર પેટલિકરની બહેનની નબળી  માનસિક અવસ્થાને લીધે સૌ તેને ગાંડી કહેતા..અને એમની બા પેટલીમાં રહેતા,આણંદ આવે,અશકત વિધવા માનસિક અવ્સ્થાનો શિકાર બનેલી દીકરીની સંભાળ અને સેવા કરતા એ લોહીની સાચી સગાઈ..અને એજ સગાઈ પર આધારિત..”લોહીની સગાઈ” નવલકથાને જન્મ થયો.એ લાગણીશીલ પ્રસંગ એ આજની બેઠકનો યાદગાર કિસ્સો હતો અને એ  સંભળાવી ભારતીબેને સૌ શ્રોત્તાજનોને લાગણીપ્રધાન બનાવી દીધા.

               કવિયત્રી દેવિકાબેને ધ્રુવે..પ્રતિક્ષા વિષય આવે  ત્યારે કવિશ્રી સુંદરમની જરૂર યાદ આવે..મારી બંસીના બોલ તૂં વગાડી જા..ઝાંઝર પે’રી…સુંદર લયનું ગીત અને “પ્રતિક્ષા-સ્મરણ” ની ફિલોસોફીની સુંદર રજૂઆત કરી.

                અધવચ્ચે સભાના દોરમાં સાહિત્ય સરિતાના શુભ સમાચાર આપતાં વિશ્વદીપ બારડે..નાસાકેન્દ્ર અને સાહિત્ય સરિતાના જાણિતા-માનિતા  ડૉ. કમલેશભાઈનું પુસ્તક ‘પૃથ્વી એજ વતન” ચલો ગુજરાતમાં પ્રકાશિત અને વિવેચન થયાના શુભ સમાચાર સાથે સાહિત્ય સરિતા  ગૌરવ અનુભવે છે અને સાથો સાથ ડો.કમલેશભાઈને સાહિત્ય સરિતા હાર્દિક અભિનંદન પાઠવ્યા.સાથો સાથ આપણાં જાણીતા સાહિત્યકારશ્રી વિજયભાઈ શાહે લખેલ પુસ્તક” રજળપાટ”જે પંદર દિવસના ટૂંકાગાળામાં લખી પ્રકાશિત કરવા બદલ સાહિત્ય સરિતા એક ગૌરવ સાથે અભિનંદન લેખકશ્રીને આપ્યા.સભાનો દોર આગળ વધારતા ભારતીબેન હેમાબેન પટેલને પોતાની સ્વરચના રજૂ કરવા વિનંતી કરેલ.સ્મરણ અને પ્રતિક્ષા વિશે પ્રવચન આપતા હેમાબેને શબરીનું ઉદારણ ટાંકતા કહ્યું”મા શબરીએ સ્મરણ અને પ્રતિક્ષાની વ્યાખ્યા સમજાવી છે.સ્મરણ અને પ્રતિક્ષાનુ એક અજોડ યુગો સુધી યાદ રહે એવું ઉદાહરણ પુરું પાડ્યું છે.

           ત્યારબાદ શ્રી પ્રકાશભાઈએ મરીઝની “જુઓ શી કલાથી મેં તમને …” ગઝલ ગાઈ ફરી સૌને એક અનેરા મુડમાં લાવી દીધા.ચિંતકશ્રી ગીરીશભાઈ દેસાઈએ સ્મરણ અને વિસમરણ વિશે ઉંડી સમજ આપી સાથો સાથ ત્યાગને ભોગવી જાણો..સુંદર કાવ્ય રજુ કર્યું. વડીલ લેખશ્રી ધીરુભાઈએ ..કોણ ભાગ્યશાળી છે?..જ્યારે હું કોઈ સત્પુરૂષને મળું છું ત્યારે પણ હું નમ્રભાવે વંદન કરૂં છુ..તેમજ એક પત્નિની મનોભાવના કાવ્ય રજું કરી હળવી છતાં સચોટ શૈલીમાં શ્રોતાજન સમક્ષ રજૂ કર્યા.

  કવિયત્રી ડૉ.ઈન્દુબેને ૯/૧૧ની સ્મૃતિને યાદ કરતાં..”સ્મરણ રહ્યું, વરસ અગિયાર, ના ભુલાય, ગોઝારો દિન નવ અગિયાર.” .નું સુંદર કાવ્ય સાથે સ્મરણ વિશેની આધ્યાત્મિકતાની વાત કરી. લાગણીશીલ કવિ-લેખશ્રી હેમંતભાઈએ “ભોપાલ”ની કરુણ ઘટના સ્મરણો રજૂ કર્યા.

               કવિશ્રી વિશ્વદીપે બારડે..”એ આવશે..એ આવશે એ જરૂર આવેશે..મોંજાની મસ્તીમાં ચાંદ ઉગી આવશે..શીતળ વાયુ લહેરાવશે..એ જરૂર આવશે.”.કાવ્ય ગીત રજૂ કર્યું સાથો સાથ કવિ-લેખક અને વિવેચકશ્રી નેવિન બેંકરે ખાલીશની સુંદર કવિતા સંભળાવી, મુકુંદભાઈએ “કયાં અટકવું, ક્યાં લટકવું અને ક્યાં છટકવું.”.હાસ્ય શૈલી સાથો રજૂ થયા.શ્રી પ્રકાશભાએ ફરી બેફામની..’જુઓ જાહેરમાં તો ખાય છે સૌ મારી દયા.”ગઝલ ગાઈ વાતાવરણમાં ભીંનાશના ભાવ લાવતાં રહ્યાં.

                         કવિયત્રી દેવિકાબેને ફ્લોરિડા(ગીન્સવીલમાં યોજાયેલ કાવ્ય-મહોત્સવની યાદગાર વાતો કરી..વિષ્યાંતર સાથે કરેલ કોમેન્ટની પ્રમુખશ્રીએ નોંધ લીધેલ.

                          આજની યાદગાર બેઠકનું સંચાલન જ્યારે ભારતીબેનેને સંભાળશે એ જાહેર થયુ ત્યારે કદી પણ પ્રકશમાં ના આવેલ કે સભાસંચાલન નહી સંભાળેલ એ જાહેરાતથી અચરજ થયેલ..પરંતુ આજનું સંચાલન ઘણીજ ચિંવટ, ગમ્મત,રમુજી ટુચકાસાથે સાહિત્ય સરિતાના દોર સંભાળનાર ભારતીબેનેને સાહિત્ય સરિતા હાર્દિક આભાર વ્યકત કરે છે.બહુંજ સુંદર રીતે સંચાલન કર્યું.સભા-વિસર્જન સાથે વિશ્વદીપે યજમાનનો આભાર વ્યક્ત કર્યો.  “ભારતીબેન અને પ્રકાશભાઈએ કરેલ સુંદર સરભરા સાથે  સ્વાદિષ્ટ ભોજનની આવેલ શ્રોત્તાજનો માણેલી મજા બદલ ખુબ ખુબ આભાર.” ત્યાર બાદ એક મીઠી યાદ લઈ સૌ છુટા પડ્યા..

અહેવાલઃ વિશ્વદીપ-રેખા બારડ

અધુરા સ્વપ્ન જ્યારે સફળ બને!

 

*************************************************************

અધુરા સ્વપ્ન જ્યારે સફળ બને !

ગરીબી એ નાનપ નથી.ગરીબીમાંથી બહાર નિકળવાનો રસ્તો કાઢવો એ વ્યકતિ ઉપર આધાર રાખેછે.એની પાછળ મહેનત-લગન-ઘગશ અને મુશ્કેલીઓનો સામનો કરવાની હિંમત મહત્વની હોય છે..આ ચિત્રમાં એક ગૌરવ લઈ શકાય એવી ઘટના છે જે મોચી પિતાની લગન ,ધગશ અને મહા-મહેનતથી દીકરીને ભણાવી અને આઈ-ટીમાં ૧૩ લાખનો સેલેરી મળ્યો, કુટુંબને ઝુંપડામાંથી મહેલમાં..આ કુટુબને મારા લાખ લાખ અભિનંદન.આપણે આ ગૌરવભરી ઘટનામાંથી સારો બોધ શીખીએ..