એક નિરાધાર પિતા !
ડૉ.ઉમેશ અહીં અમેરિકામાં જન્મ્યો હતો પણ મમ્મી-ડેડીના સારા સંસ્કાર અને તેનામાં માનવતાના બીજ હતાં . આજ કાલ આવા સંસ્કાર ભારતમાં, ડોકટરોમાં ભાગ્યેજ જોવા મળે છે..તેની કલિનિક પર ઘણીવાર કોઈ પેસન્ટ ઈન્સ્યુરન્સ વગર આવે અને આર્થિક પરિસ્થિતિ નબળી હોય તો એ પેસન્ટની ટ્રીટમેન્ટ ફ્રી અથવા નોમીનલ ચાર્જ કરી કરે.આવો ઉમેશ એક ભલો-ભોળો અને માયાળું પિડીયાટ્રીસ્યન જેની સ્પેસ્યાલીટી ગેસ્ટ્રો એન્ટ્રોલોજીસ્ટ(G.I in pediatrician ) હતી. ઉમેશની પત્નિ મેરી તેની ક્લિનિકમાં નર્સ તરિકે ફરજ બજાવતી હતી.તે પણ એટલીજ માયાળું અને મળતાવડી હતી..ઉમેશ કરતાં પણ ભારતનો ઈતિહાસ, ભારતિય રહેણી કરણી વિષે તેણીને સારું એવું જ્ઞાન.
“Umesh, after you finish with this patient, can we go out to eat and celebrate our second marriage anniversary?..” “Sure..please make a reservation in one of our favorite italian restuarant..’Romi dine inn.’ and have a great time over there”. “sure.”.(“ઉમેશ, આ દર્દીને તપાસ્યા બાદ..આપણે આપણી આ બીજી લગ્ન તિથિમાં બહાર ખાવા જઈએ ?..”. “જરૂર, તું આપણને બહુંજ ગમતું ઈટાલિયન રેસ્ટોરન્ટ.”.રોમા ડાઈન ઇન”..નક્કી કરી દે..અને ત્યાં મજા પડી જશે…જરૂર..)
“Sir, please take care of my two years old son….while he was crying…said furhter..he swallowed a Quarter and hardly he can breathe( સાહેબ,મહેરબાની કરી મારા બે વર્ષનો છોકરો..આગળ રડતા બોલ્યો….એ ક્વાટર ગળી ગયો છે અને શ્વાસ પણ ભાગ્યેજ લઈ શકે છે…)..એ અહીંનો બ્લેક અમેરિકન હતો..એકનો એક છોકરો…
ઉમેશે એક પણ પળ ગુમાવ્યા વગર તેનાબે વર્ષના દિકરાને સીધો રૂમમાં દાખલ કરી દીધો..મેરીએ તુરત…માઈનર ઑપરેશન માટે તૈયારી આદરી..બાજુની હોસ્પિટલમાં થી ડો.ગુપ્તા આવી લોકલ એનેથેસિયા આપ્યો..ઉમેશે સાવચેતથી ક્વાટર કાઢી નાંખ્યો.હસતાં હસતાં ડો. ઉમેશ બોલ્યો. “Mr. Brown, here is your Quarter(coin) and your son is doing fine..let him recover for while, soon as he wake up , you can go home.( મિસ્ટર બ્રાઉન, આ રહ્યો તમારો કવાટર.અને તમારો દીકરો બરાબર છે. જેવો એ ભાનમાં આવી જાય એટલે તમો ઘેરે જઈ શકો છે..
‘મિસ્ટર, બ્રાઉન, આ તમારું બીલ, કેશ કે ચાર્જ કાર્ડે ?” ઓફીસની કેશિયર મીસ પિટરસન આવી કહ્યું. ૨૦૦૦ ડૉલર્સ ઉપરનું બીલ હતું. “મેમ, મારી પાસે તો એક પૈસો પણ નથી..મારી પાસે ક્રેડીટ કાર્ડ પણ નથી..હું જોબ વગરનો છું..ઘરમાં સેન્ડવીચ ખાવાના પણ પૈસા નથી…”
ઉમેશ અને મેરી આ વાત સાંભળી.રહ્યાં હતાં.ડૉ.ઉમેશે મીસ પિટરસનને કહ્યું ..”It’s OK..Don’t worry about bill. Mr. Brown, you can take your son home. He is fine…(“બીલની કોઈ ચિંતા ના કર..” “મિસ્ટર બ્રાઉન, તમે તમારા દિકરાને ઘેરે લઈ જઈ શકો છે..એ બરાબર છે.)
મીસ્ટર બ્રાઉનની આંખ છલકાઈ ગઈ…”થેન્ક્યું…થેન્ક્યું”..,કહી તેના દિકરાને લઈ ઘર તરફ રવાના થઈ ગયો…
મેરીએ ઉમેશને કહ્યું…”તમને ખબર છે તે કોણ હતો ? યાદ છે..?” “.હા..હની..મને બરાબર યાદ છે. બે વીક પહેલાં કલિનિકમાંથી આપણે બહાર નિકળતા હતાં ત્યારે સાંજે આપણાંજ પાર્કિગ લૉટમાં મને ગન બતાવી મારું વૉલેટ છીનવી ગયો હતો…જેમાં મારા ૨૦૦ ડોલર્સ હતાં…””તમે જાણતા હતાં તોયે પૉલીસને જાણ….” “My Darling…this time he was not a robber, This time he was a helpless father…(પ્રિયે, આ વખતે એ ચોર નહોતો..આ વખતે એ એક નિરાધાર પિતા હતો..)
આપના પ્રતિભાવ જરૂરથી આપવા વિનંતી..
7 ટિપ્પણીઓ »
Thank you for visiting" ફૂલવાડી" Thank you for your comments.
પરિચય અને સ્વાગત
વિશ્વદીપ બારડ
“આવો, આવો તો મારી આંખો ઠરે,
ને નહિ આવો તો મુખ નહિ મોડું”
“મને વાંધો નથી વ્હાલા હૃદયમાં ઘર કરી બેસો,
તમારો દેશ છે આખો ભલે ને સર કરી બેસો.”
જન્મભુમિ અને ઊછેરઃ ભાવનગર
પ્રથમ આપ સૌ નું ભાવભીનું સ્વાગત છે. આપ સૌ ની પ્રેરણા મારા માટે ઘણીજ મહત્વની છે.આપ સૌ નો અભિપ્રાય અને સુચન ” ફૂલવાડી ” ને સિંચન કરવા સમાન છે.
કવિતા સાથે લાગણીશીલ હૈયાનો પરિચય , નિકટતા શિશુવયથી છે એ કહું તો અતિશયોક્તિ નહી થાય. “મંગળ મંદીર ખોલો “, “આભમાં ઊગેલ ચાંદલો”, અને “આ પસ્તાવો વિપુલ ઝરણું “જેવા પ્રિય કાવ્યો મન,તન અને હૈયા ને હરી લેતા.
આજ ભાવના ના બીજ ૧૯૬૭માં, કોલેજકાળ દરમ્યાન “અદયભીંત્” કોઈ બિચારી,(“સ્ત્રી” મેગેઝીનમાં)અને કહેશો નહી, હસતો રહ્યો, કાવ્યનો પ્રવાહ શરૂ થયો.
૧૯૭૫માં ફેમીલી સાથે અમેરિકા આવ્યો. નવો દેશ તેમજ સ્થાયી થવાની ચિંતા. બાળકો ના આભ્યાસ, આ બધી કૌટુંબિક જવાબદારીની વણઝાર માં કાવ્ય-સુંદરી થી આળગો થઈ ગયો.૧૯૭૯માં હ્યુસ્ટ્નમાં આવી સ્થાઈ થયો , હ્યુસ્ટ્નમાં ચાલતી ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાએ આવેગ આપ્યો. ” કાવ્ય-સુંદરીની સાથે સાથે ” મારો પ્રથમ સંગ્રહ ગઝલ સમ્રાટ શ્રી આદિલ મનસૂરીને હસ્તે પ્રગટ થયો(૨૦૦૨). પરદેશમાં આપણી માતૃભાષા ગુજરાતી ધીરે ધીરે ભુલાતી જાય છે. આપણાં બાળકો ગુજરાતી બોલી શકે છે, પણ લખી કે વાંચી શકતા નથી તો પછી આપણાં બાળકોની પેઢીમાં આપણી માતૃભાષા તદ્દન ન બોલાય એવું પણ બને ! ચાલો આપણે સયુંકત પ્રયાસ કરીએ અને પરદેશમા એક પ્રકટતા દીપ ને તેલ ની ધાર સતત આપ્યા કરીએ.આશા રાખીએ કે આપણી માતૃભાષા પરદેશમાં પણ અમર રહે.
CLUSTSMAP
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ
sepmkauoy પર ફેંકીએ-ભગવતીકુમાર શર્મા વિશ્વદીપ બારડ પર શક્ય છે. નીરજ મહેતા પર શક્ય છે. વિશ્વદીપ બારડ પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા રામદત્ત પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા Raksha Patel પર આખરી ચીસ !! SARYU PARIKH પર આખરી ચીસ !! dolatvala પર આખરી ચીસ !! mayuri25 પર “જિંદગીને જીવતા શીખીએ… Ashok Thakor પર જે વિચારો તે સુ-વિચારજો..… હરીશ દવે પર વહાલનું વાવેતર! Haresh Maheshwari પર ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari પર તમે આવ્યા તો ખરા !… dhufari પર તારી બારી એ થી dhufari પર દોસ્તની દોસ્તી….! geo counter
વિકટર હ્યુગોની ‘લા મિઝરાબ’ ની કહાનીનો અઠંગ ગુનેગાર જયાં વાલ્જયાં અને માત્ર ક્ષમાની તાકાતથી દાનવના દેહ નીચે છુપાયેલા માનવને સજીવન કરનાર પાદરી અને એની ચાંદીની દીવીઓ યાદ આવી જાય છે! રાતવાસો આપવાના બદલામાં એ દીવીઓ ચોરીને ભાગતા ઝડપાતા ચોરને વગર ઓળખાણે પાદરી ‘અરે, આ તો મારા મહેમાન હતા, મેં જ એમને આ ભેટ આપી છે’ કહીને ચોંકાવી દેનાર પાદરી બોલવાને બદલે વર્તનથી ક્ષમા આપે છે. અને એ ક્ષણે એ કાતિલનું ટ્રાન્સફોર્મેશન ક્રિસ્ટલમાં થાય છે. આ ઘટનાનું ચેઈન રિએકશન એવું આવે છે કે, એ જીંદગીના મુશ્કેલમાં મુશ્કેલ વળાંકે શરમને બદલે હિંમતભેર માફી માંગતા અને આપતા શીખી જાય છે!
તેમા મુખ્ય વાત પાદરી એ સમજાવે છે કે તે પસાર થયેલી ક્ષણે ચોર હતો.હંમણા તે ચોર નથી.
આ રીતે વર્તાનમા રહેવું એ બહુ મૉટી આધ્યાત્મિક સિધ્ધી છે.
બીજી વાત યાદ આવે છે.અમારી પડોશમા રહેતી મુન્ની પાવલી ગળી ગ ઇ.ડો.એ કહ્યું કે કાંઇ થતું ન હોય તો રાહ જુઓ.ચાર દિવસ બાદ ડો.ને બતાવતા ફોટો પાડી ઓપરેશન કરવાની વાત આવતા મુન્ની રડી પડી..રડતા રડતા કહે પાવલી ધોઈ તે ચણા ખાઇ ગ ઇ હતી!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
saras Tunki vaarta…
ટૂંકી પણ સરસ લાગણીસભર વાર્તા.
Khub sundar rajuaat, abhinandan.
Bahuj Sarash story
hmmmmmm
aa yug ma lagnishil manso ni bahu khot che tema aa dr. a teni faraj bajavi saru kam karyu che…
વિશ્વદીપ બારડ : આપ ખુબ જ સરસ લખો છો.
શું અમે તમારી આ લઘુકથા અને બીજી ઘણી બધી લઘુકથાઓ અમારા પેજ પર પોસ્ટ કરી શકાયે ? પોસ્ટ સાથે લેખકનું નામ પણ પ્રકાશિત કરવામાં આવે છે.
પેજ : http://www.facebook.com/Dikri.Vhal.No.Dariyo
આપની પરવાનગીની અમે આતુરતાથી રાહ જોઈ રહ્યા છીએ.