નદીકિનારાની ભેખડ છું
અશબ્દ વાવ છું-પડઘાથી ગૂંગળાઈ જઈશ,
ખમો હે વર્તુળો, પથ્થરથી હું ઘવાઈ જઈશ.
કરો મને તમે આજ સિન્દૂરી થાપા,
હું પાળિયો છું- પછી ધૂળથી છવાઈ જઈશ.
નથી હું રાતનો ઓથાર કે બહું પીડું,
પ્રભાતકાળનું સ્વપ્ન છું હુ ભુલાઈ જઈશ.
હું ચૈત્ર છું, મને ઝંખો નહીં અષાઢરૂપે,
ગગનથી નીચે વરસતામાં હું સુકાઈ જઈશ.
લખું છું નામ તમારું હથેળીમાં આજે,
ને હિમખંડથી, સંભવ છે, હું ગળાઈ જઈશ.
સમયના જળનો આ જન્માન્તરો જૂનો ભરડો,
નદીકિનારાની ભેખડ છું હું -ઘસાઈ જઈશ.
-ભગવતીકુમાર શર્મા
2 ટિપ્પણીઓ »
Thank you for visiting" ફૂલવાડી" Thank you for your comments.
પરિચય અને સ્વાગત
વિશ્વદીપ બારડ
“આવો, આવો તો મારી આંખો ઠરે,
ને નહિ આવો તો મુખ નહિ મોડું”
“મને વાંધો નથી વ્હાલા હૃદયમાં ઘર કરી બેસો,
તમારો દેશ છે આખો ભલે ને સર કરી બેસો.”
જન્મભુમિ અને ઊછેરઃ ભાવનગર
પ્રથમ આપ સૌ નું ભાવભીનું સ્વાગત છે. આપ સૌ ની પ્રેરણા મારા માટે ઘણીજ મહત્વની છે.આપ સૌ નો અભિપ્રાય અને સુચન ” ફૂલવાડી ” ને સિંચન કરવા સમાન છે.
કવિતા સાથે લાગણીશીલ હૈયાનો પરિચય , નિકટતા શિશુવયથી છે એ કહું તો અતિશયોક્તિ નહી થાય. “મંગળ મંદીર ખોલો “, “આભમાં ઊગેલ ચાંદલો”, અને “આ પસ્તાવો વિપુલ ઝરણું “જેવા પ્રિય કાવ્યો મન,તન અને હૈયા ને હરી લેતા.
આજ ભાવના ના બીજ ૧૯૬૭માં, કોલેજકાળ દરમ્યાન “અદયભીંત્” કોઈ બિચારી,(“સ્ત્રી” મેગેઝીનમાં)અને કહેશો નહી, હસતો રહ્યો, કાવ્યનો પ્રવાહ શરૂ થયો.
૧૯૭૫માં ફેમીલી સાથે અમેરિકા આવ્યો. નવો દેશ તેમજ સ્થાયી થવાની ચિંતા. બાળકો ના આભ્યાસ, આ બધી કૌટુંબિક જવાબદારીની વણઝાર માં કાવ્ય-સુંદરી થી આળગો થઈ ગયો.૧૯૭૯માં હ્યુસ્ટ્નમાં આવી સ્થાઈ થયો , હ્યુસ્ટ્નમાં ચાલતી ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાએ આવેગ આપ્યો. ” કાવ્ય-સુંદરીની સાથે સાથે ” મારો પ્રથમ સંગ્રહ ગઝલ સમ્રાટ શ્રી આદિલ મનસૂરીને હસ્તે પ્રગટ થયો(૨૦૦૨). પરદેશમાં આપણી માતૃભાષા ગુજરાતી ધીરે ધીરે ભુલાતી જાય છે. આપણાં બાળકો ગુજરાતી બોલી શકે છે, પણ લખી કે વાંચી શકતા નથી તો પછી આપણાં બાળકોની પેઢીમાં આપણી માતૃભાષા તદ્દન ન બોલાય એવું પણ બને ! ચાલો આપણે સયુંકત પ્રયાસ કરીએ અને પરદેશમા એક પ્રકટતા દીપ ને તેલ ની ધાર સતત આપ્યા કરીએ.આશા રાખીએ કે આપણી માતૃભાષા પરદેશમાં પણ અમર રહે.
CLUSTSMAP
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ
કાજલ શાહ પર ગ્રામ્યમાતા-કલાપી Dr Induben Shah પર આખરી ચીસ !! sepmkauoy પર ફેંકીએ-ભગવતીકુમાર શર્મા વિશ્વદીપ બારડ પર શક્ય છે. નીરજ મહેતા પર શક્ય છે. વિશ્વદીપ બારડ પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા રામદત્ત પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા Raksha Patel પર આખરી ચીસ !! SARYU PARIKH પર આખરી ચીસ !! dolatvala પર આખરી ચીસ !! mayuri25 પર “જિંદગીને જીવતા શીખીએ… Ashok Thakor પર જે વિચારો તે સુ-વિચારજો..… હરીશ દવે પર વહાલનું વાવેતર! Haresh Maheshwari પર ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari પર તમે આવ્યા તો ખરા !… geo counter
"ફૂલવાડી" 
સમયના જળનો આ જન્માન્તરો જૂનો ભરડો,
નદીકિનારાની ભેખડ છું હું -ઘસાઈ જઈશ.ખૂબ સરસ
પૂ.રવિશંકર મહારાજે ઘસાઈને ઊજળા થવાની વાત કહી છે કાટ ઘસાઈ જાય ત્યારે લોઢું ચાંદી જેવું ચમકે છે. ઊજળું અને રેશમ જેવું સુંવાળું પણ હોય છે! રવિશંકરદાદા ગુજરાતની અસ્મિતાના સાચા જ્યોતિર્ધર છે. તેઓ સેવામૂર્તિ હતા. જાતે ઘસાઈને ઊજળા થઈને બીજાની મદદ કરીને, બીજાને ઉપયોગમાં આવીને સાદગી-સેવા વિનમ્રતા-ઋજુતાની સદેહ મૂર્તિ બનનાર પૂ. રવિશંકર મહારાજે માણસાઈના દીવા પ્રગટાવ્યા હતા.
સિદ્ધહસ્ત સર્જકોની એકએક પંક્તિમાં કેટલું સુક્ષ્મ સંવેદન પ્રગટી શકે છે ! સમગ્ર રચના ભાવ–વિચારથી સુંદર રીતે કંડારાઈ છે.