મા-ભારતીનું હ્ર્દય ઉકળે છે…
ભારતીય ધ્વજ બળતો જોઈ…ઉદભવેલું કાવ્ય..
***********************************************
મારાજ દેશમાં મારો જ દેહ બળે છે,
મારી ચુંદડી સમો ધ્વજ બળે છે.
કોઈ રોકે નહી, કોઈ ટોકે નહી,
મા નો દેહ,ભડ ભડ બળે છે….ધ્વજ બળે છે.
કેવી છે આઝાદી? હાથ મારો મચોડે,
જકડે-પકડી મા જીવતી બળે છે….ધ્વજ બળે છે.
સત્ય અહિંસા ને શાંતીના દૂત સમો,
ધ્વજ મારો રોજ રોજ બળે છે….ધ્વજ બળે છે.
સભામાં સૌ શાંત બેઠા ભીષ્મસમા,
મૌનભાવે આ ધ્વજ બળે છે….ધ્વજ બળે છે.
ફરકતો ધ્વજ, દેશના વિજયની નીશાની,
ધિક્કારની આગમાં, આ ધ્વજ બળે છે…ધ્વજ બળે છે..
મળી છે આઝાદી મહા-મુલ્યે દેશવાસી,
ચેતો! વતનવાસી,નહીં તો બળે છે…ધ્વજ બળે છે..
અહીં તો…
બરફ હોય તો ગળે
અહીં તો પથ્થર નરદમ પથ્થર!
હવા હોય તો હલે
અહીં તો ખાલીપાનું ખપ્પર !
ક્યાં જઈને ઠરવાનું અહીંયાં ?
નથી છાંયડો -છાજ
કોમળતા અહીં કેમ કૉળશે?
કાતિલતાનાં રાજ
સાંજ હોયતો ઢળે
અહીંતો ધોમ ધખે શિર કટ્ટર!
પરખ તેય તરસી અહીંયાં,
ધરતી પીળું પાન;
આભ પીંખતું પાંખોને ત્યાં
ભરાય કેમ ઉડાન?
મૂળને મબલખ મળે
અહી તો બધુંય અધ્ધરપધ્ધર!
સાથ રહ્યું આવવું…
-ઊજમશી પરમાર