જીવલેણ દર્દ છે
જીવલેણ દર્દ છે,જીવ લઈ જશે, એનો સ્વભાવ છે,
દવા-દારૂ સાથે કરી લીધી દોસ્તી, એનો સ્વભાવ છે,
મૃત્યુ સાથે મળી કરે કેવી મજાક! એનો સ્વભાવ છે,
ભૂવો ભાગ્યો,વૈદ્ય થાક્યો મૂળવાટી ,એનો સ્વભાવ છે.
સગા-સંબંધી સૌ સેવા કરી થાક્યા,એનો સ્વભાવ છે,
આતમ અંદર બળી બળી થાક્યો! એનો સ્વભાવ છે.
ગળી ગળી શરીર થયું હાડ-પિંજર,એનો સ્વભાવ છે,
આંખમાં આંસુ, કશું કહી ના શકે, એનો સ્વભાવ છે.
આ દર્દ આવી કરી છે મરણ પથારી,એનો સ્વભાવ છે,
મરસે પણ સાથ સાથ સંગાથ દઈ,એનો સ્વભાવ છે.
7 ટિપ્પણીઓ »
Thank you for visiting" ફૂલવાડી" Thank you for your comments.
પરિચય અને સ્વાગત
વિશ્વદીપ બારડ
“આવો, આવો તો મારી આંખો ઠરે,
ને નહિ આવો તો મુખ નહિ મોડું”
“મને વાંધો નથી વ્હાલા હૃદયમાં ઘર કરી બેસો,
તમારો દેશ છે આખો ભલે ને સર કરી બેસો.”
જન્મભુમિ અને ઊછેરઃ ભાવનગર
પ્રથમ આપ સૌ નું ભાવભીનું સ્વાગત છે. આપ સૌ ની પ્રેરણા મારા માટે ઘણીજ મહત્વની છે.આપ સૌ નો અભિપ્રાય અને સુચન ” ફૂલવાડી ” ને સિંચન કરવા સમાન છે.
કવિતા સાથે લાગણીશીલ હૈયાનો પરિચય , નિકટતા શિશુવયથી છે એ કહું તો અતિશયોક્તિ નહી થાય. “મંગળ મંદીર ખોલો “, “આભમાં ઊગેલ ચાંદલો”, અને “આ પસ્તાવો વિપુલ ઝરણું “જેવા પ્રિય કાવ્યો મન,તન અને હૈયા ને હરી લેતા.
આજ ભાવના ના બીજ ૧૯૬૭માં, કોલેજકાળ દરમ્યાન “અદયભીંત્” કોઈ બિચારી,(“સ્ત્રી” મેગેઝીનમાં)અને કહેશો નહી, હસતો રહ્યો, કાવ્યનો પ્રવાહ શરૂ થયો.
૧૯૭૫માં ફેમીલી સાથે અમેરિકા આવ્યો. નવો દેશ તેમજ સ્થાયી થવાની ચિંતા. બાળકો ના આભ્યાસ, આ બધી કૌટુંબિક જવાબદારીની વણઝાર માં કાવ્ય-સુંદરી થી આળગો થઈ ગયો.૧૯૭૯માં હ્યુસ્ટ્નમાં આવી સ્થાઈ થયો , હ્યુસ્ટ્નમાં ચાલતી ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાએ આવેગ આપ્યો. ” કાવ્ય-સુંદરીની સાથે સાથે ” મારો પ્રથમ સંગ્રહ ગઝલ સમ્રાટ શ્રી આદિલ મનસૂરીને હસ્તે પ્રગટ થયો(૨૦૦૨). પરદેશમાં આપણી માતૃભાષા ગુજરાતી ધીરે ધીરે ભુલાતી જાય છે. આપણાં બાળકો ગુજરાતી બોલી શકે છે, પણ લખી કે વાંચી શકતા નથી તો પછી આપણાં બાળકોની પેઢીમાં આપણી માતૃભાષા તદ્દન ન બોલાય એવું પણ બને ! ચાલો આપણે સયુંકત પ્રયાસ કરીએ અને પરદેશમા એક પ્રકટતા દીપ ને તેલ ની ધાર સતત આપ્યા કરીએ.આશા રાખીએ કે આપણી માતૃભાષા પરદેશમાં પણ અમર રહે.
CLUSTSMAP
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ
Raksha Patel on આખરી ચીસ !! SARYU PARIKH on આખરી ચીસ !! dolatvala on આખરી ચીસ !! mayuri25 on “જિંદગીને જીવતા શીખીએ… Ashok Thakor on જે વિચારો તે સુ-વિચારજો..… હરીશ દવે on વહાલનું વાવેતર! Haresh Maheshwari on ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari on તમે આવ્યા તો ખરા !… dhufari on તારી બારી એ થી dhufari on દોસ્તની દોસ્તી….! dhufari on હું પણ “મા” બની… dhufari on નિશબ્દ પ્રેમની આહુતી! dhufari on ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari on એ એવીતો વિફરી….… HARDIK RANA on કઈ જાણવા જેવું..કઈ શિખવા … geo counter
સરસ રચના.
આ દર્દ આવી કરી છે મરણ પથારી,એનો સ્વભાવ છે,
મરસે પણ સાથ સાથ સંગાથ દઈ,એનો સ્વભાવ છે.
ખરી વાત ભાઈ ! સ્વભાવની વાત સ્વીકારવી જ પડે.
sav sachi vat Vishvadeepbhai.
આ દર્દ આવી કરી છે મરણ પથારી,એનો સ્વભાવ છે,
મરસે પણ સાથ સાથ સંગાથ દઈ,એનો સ્વભાવ છે.
Sapana
wah…kharekhar vakhanava layak rachana che
સગા-સંબંધી સૌ સેવા કરી થાક્યા,એનો સ્વભાવ છે,
આતમ અંદર બળી બળી થાક્યો!
very nice poem.
….આંખમાં આંસુ, કશું કહી ના શકે, એનો સ્વભાવ છે.
manasni vibhajit avastha ane chetarpindi aathi vadhaare saari rite pragat kari shakay ?
saras abhivyakti.
* સ્વભાવ લાકડે જાય એવુ કહેવાય છે.આપણે એવું ન થાય એવી આશા, ખરૂ?
જો કે તમારે સ્વભાવની જડતાની ચિંતા કરવાની નથી.
આવતા ઘણાં વર્ષો લખતા રહો અને રેખાબેન સાંભળતા રહે તેવી શુભેચ્છા.
* ભાવનગર માટેની લાગણી દેખાય છે.
સરયૂ