એક ગઝલ-મનહર મોદી
અતિ ઉદાસ ચહેરા ઉપર લીલી રાતો,
ઊગી, ઉગાડી ગઈ છે પ્રભાત ખરબચડાં.
પછી એ યાદ નથી કેટલા થયા તેઓ,
અડી ગયા છે પવન પાંચ,સાત ખરબચડાં.
વહી રહ્યાં છે સમયમાં અસંખ્ય આશયથી,
નિરાળાં પાણી-નદીના વિચાર ખરબચડાં.
જગા જગાએ કોતરે છે નામ પોતાના,
મળે ના કોઈને આવા અભાવ ખરબચડાં.
મન સુંઘી ગયાં છે બાગમાં બપોરાતાં,
રહે મઝામાં બધાંયે ગુલાબ ખરબચડાં.
પૂછું તો કેમ પૂંછું એક એક જગ્યાને,
મળે છે એકસામટા જવાબ ખરબચડાં.
રમી રહ્યાં છે સુંવાળી ઉદાસ આંખમાં,
અરણ્ય જેમ અડાબીડ ઘાસ ખરબચડાં.
ભમે છે શેરી શેરીએ ગલી ગલી રસ્તે,
અપાર ઘેન ઘેનમાં મિજાજા ખરબચડાં.
ગયા જે પહાડમાં ઝરણાંનો ભેજ ઓળંગી,
બની ગયા છે વધારે અવાજ ખરબચડાં.
બને છે આમ તેમ કેટ કેટલા રસ્તા!
પણે પણે પણે..ણે અંધકાર ખરબચડાં.