હાસ્ય…
અને જો હું નશ્વર વસ્તુ પર હસું છું,
તો એટલા માટે જ કે ક્યાંક હું રડી ન પડું.
*************************
બાયરન
હાસ્ય એ મનુષ્યને મળેલું મોટામાં મોટું વરદાન છે. કોઈ સુખી આનંદી, સદાય હસ્તો માણસ દેખાય તો તમે એમ ન માની બેસતા કે એના જીવનમાં કોઈ કરુણતા કે વેદના નથી. વેદનાને ઢાંકવા માટેનું બખ્તર, વેદના સામેની ઢાલ એ હાસ્ય છે. ઘણી વાર આપણું હાસ્ય આંસુની આવેજીમાં હોય છે.
આપણે રડીએ તો કોઈ આપણી દયા ખાય; સ્વમાની માણસને બધું ખપે પણ કોઈની દયા નહીં. આપણાં આંસુ આપણે જ લુછવાનાં હોય છે અને આ આંસુ લૂછવા માટે સ્મિત જેવો કોઈ રૂમાલ નથી.
રડવાથી કોઈ દિવસ પરિસ્થિતિમાં ફેર પડતો નથી, જે રડીને સ્વીકારી એ હસીને શું કામ ન સ્વીકારીએ? ચિંતા કરવાથી પણ કાંઈ વળતું નથી. આપણે આપણી જ વ્યથાચિંતા પર હસી લઈ તો એના જેવો મોટો પુરુષાર્થ નથી.
-જીવન જખમોને છુપાવવા માટે હાસ્ય જેવું કોઈ આવરણ નથી.
સંસ્કૃત નાટકોમાં રાજાની સાથે વિદુષક રહેતો. એ વિદુષક રાજાનો મિત્ર. રાજ ચલાવવું એ ખાવાના ખેલ નથી. આવો કોઈ પરમ વિદુષક આપણી પાસે હોવો જોઈએ. સંસારમાં માનભેર જીવવું હોયતો આપણી ભીતર જ એક વિદુષક ઉછેરવાનો છે. પોતાની વેદનાને જ્યાં ને ત્યાં ગાવાને બદલે, સહાનુભૂતિ ઉઘરાવવાને બદલે, માનસ મોકળા મને હસવું જોઈએ. એમ પણ કહેવાય છે કે માણસ જેટલો એના હાસ્ય પરથી ઓળખાય છે, એટલો બીજા કશાથી ઓળખાતો નથી. એલ્બર્ટે કહ્યું છે કે તમામ વિચારો કરતાં વેદના સૌથી ઊંડી છે; પણ તમામ વેદના કરતાં હાસ્ય સૌથી ઊચું છે.
જે પોતા પર હસી જાણે છે, એ જ જીવી જાણે છે. જે બીજાને હસતાં રાખી શકે છે તે એક અર્થમાં વૈષ્ણવજન છે.
-સૌજન્ય: ઝ્લક-સુરેશ દલાલ
પરિચય અને સ્વાગત
વિશ્વદીપ બારડ
“આવો, આવો તો મારી આંખો ઠરે,
ને નહિ આવો તો મુખ નહિ મોડું”
“મને વાંધો નથી વ્હાલા હૃદયમાં ઘર કરી બેસો,
તમારો દેશ છે આખો ભલે ને સર કરી બેસો.”
જન્મભુમિ અને ઊછેરઃ ભાવનગર
પ્રથમ આપ સૌ નું ભાવભીનું સ્વાગત છે. આપ સૌ ની પ્રેરણા મારા માટે ઘણીજ મહત્વની છે.આપ સૌ નો અભિપ્રાય અને સુચન ” ફૂલવાડી ” ને સિંચન કરવા સમાન છે.
કવિતા સાથે લાગણીશીલ હૈયાનો પરિચય , નિકટતા શિશુવયથી છે એ કહું તો અતિશયોક્તિ નહી થાય. “મંગળ મંદીર ખોલો “, “આભમાં ઊગેલ ચાંદલો”, અને “આ પસ્તાવો વિપુલ ઝરણું “જેવા પ્રિય કાવ્યો મન,તન અને હૈયા ને હરી લેતા.
આજ ભાવના ના બીજ ૧૯૬૭માં, કોલેજકાળ દરમ્યાન “અદયભીંત્” કોઈ બિચારી,(“સ્ત્રી” મેગેઝીનમાં)અને કહેશો નહી, હસતો રહ્યો, કાવ્યનો પ્રવાહ શરૂ થયો.
૧૯૭૫માં ફેમીલી સાથે અમેરિકા આવ્યો. નવો દેશ તેમજ સ્થાયી થવાની ચિંતા. બાળકો ના આભ્યાસ, આ બધી કૌટુંબિક જવાબદારીની વણઝાર માં કાવ્ય-સુંદરી થી આળગો થઈ ગયો.૧૯૭૯માં હ્યુસ્ટ્નમાં આવી સ્થાઈ થયો , હ્યુસ્ટ્નમાં ચાલતી ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાએ આવેગ આપ્યો. ” કાવ્ય-સુંદરીની સાથે સાથે ” મારો પ્રથમ સંગ્રહ ગઝલ સમ્રાટ શ્રી આદિલ મનસૂરીને હસ્તે પ્રગટ થયો(૨૦૦૨). પરદેશમાં આપણી માતૃભાષા ગુજરાતી ધીરે ધીરે ભુલાતી જાય છે. આપણાં બાળકો ગુજરાતી બોલી શકે છે, પણ લખી કે વાંચી શકતા નથી તો પછી આપણાં બાળકોની પેઢીમાં આપણી માતૃભાષા તદ્દન ન બોલાય એવું પણ બને ! ચાલો આપણે સયુંકત પ્રયાસ કરીએ અને પરદેશમા એક પ્રકટતા દીપ ને તેલ ની ધાર સતત આપ્યા કરીએ.આશા રાખીએ કે આપણી માતૃભાષા પરદેશમાં પણ અમર રહે.
CLUSTSMAP
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ
Dr Induben Shah પર આખરી ચીસ !! sepmkauoy પર ફેંકીએ-ભગવતીકુમાર શર્મા વિશ્વદીપ બારડ પર શક્ય છે. નીરજ મહેતા પર શક્ય છે. વિશ્વદીપ બારડ પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા રામદત્ત પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા Raksha Patel પર આખરી ચીસ !! SARYU PARIKH પર આખરી ચીસ !! dolatvala પર આખરી ચીસ !! mayuri25 પર “જિંદગીને જીવતા શીખીએ… Ashok Thakor પર જે વિચારો તે સુ-વિચારજો..… હરીશ દવે પર વહાલનું વાવેતર! Haresh Maheshwari પર ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari પર તમે આવ્યા તો ખરા !… dhufari પર તારી બારી એ થી geo counter
"ફૂલવાડી" 