મિત્રાચારી હતી

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
જેણે જૌહર કર્યું સ્વપ્નના દુર્ગ પર એ બધી મારી ઈચ્છા   કુંવારી   હતી,
હું ય કેસરિયાં કરવાને નીકળ્યો અને મારા હાથે તો ફૂલની કટારી હતી.

એ વલોપાત પણ વિશ્વવ્યાપી હતો, જે વ્યથાઓ હતી   એકધારી   હતી,
મેં  પ્રયત્નો  કર્યા આગને  ઠારવા,મારા આંસુએ જ્વાળા       વધારી હતી.

જ્યાં વસ્યું’તું નગર-આજ  ખંડેર છે,     સર્વ રસ્તાઓ      ઠોકર પર્યાય  છે,
સૂર્યના સાત રંગો જ્યાં ડૂબી ગયા એ જ સદગત  હવેલીની બારી હતી.

ભીંતને પણ  નમસ્કાર  કરવા પડે,     એક    ફોટાએ    લટકી  જીવવું  પડે,
આટલાં ભવ્ય છે આભ-ધરતી છતાં, મારે પડછાયાની મિત્રચારી હતી.

એક બગડેલ ઘડિયાળની વારતા,  એક સુમસામ પરસાળની   વરતા,
જે રીતે જેટલી પળ અને    જ્યાં મળી-જિંદગી એજ રીતે ગુજરી  હતી.

-ભગવતીકુમાર શર્મા