આંતરડી ઠરી
એક સાંજે હું ફરવા નીકળેલો. બજારમાં એક સ્ત્રી અને પુરૂશ પોતાનાં બે બચ્ચાઓ સાથે ભીખ માંગતા હતાં. કોઈ આપતું, કોઈ કહે ,’માફ કરો.
એના દેખાવ ઉપરથી લાગતું હતું કે આ માગણ(ભીખારી) નથી. મને થોડું જાણવાનું મન થયું. એમની પાસે જઈને મેં પૂછ્યું, ‘તમે ભીખ શું કામ માગો છો?’પેલો જણ કહે,’અમે માગણ નથી, મજુરી કરીએસ. ખાંભા પાંહે નેહડામાં રહીએસ. અમારી હારે બીજાં હતાં એ સૌ મોઢા આગળ નીકળી રાજકોટ ગયાં. અમે વાંહે રઈ ગ્યાં સંઈ. દી આથમી ગ્યો સે. આ નાના બસડાં(બચ્ચાં) અને અમે સૌ હવારના ભૂખ્યાં સઈ. પાંહે ખરચી નો રઈ. એટલે હાલતાં માણહ પાંહે ને બજારમાં માંગતા ફરી એ સંઈ..થોડુંક ખરચી જોગું થાય તો આ બસડાંના ને અમારા પેટમાં નાંખ એ.’
મને એની વાત સાચી લાગી. મેં કહ્યું, ‘ હાલો, મારી વાંહે વાંહે હાલો!’ તે સૌને એક દેશી હોટલમાં લઈ ગયો. હોટલના શેઠ મારા જાણીતા હતા. મેં તેમને બધી વાત કરી કહ્યું, આ સૌને ચા..અને ગાંથીયા આપો…
ગાંઠીયાના પૈસા હું આપીશ, ચાનું તમે લ્યો! શેઠ રાજી થી હા પાડી.
તે સૌ ગાંઠીયા, મરચા ખાંવા માંડ્યાં અને ચા પીવા લાગ્યાં. ખાતાં ખાતાં પેલો જણ સ્વભાવિક રીતે કહે, થોડીક જલેબી અપાવો તો હારું! કાલ દસેરાંનું પરબ ગયું. પણ અમે કોઈ એ સુખડું દીઠ્યું નોતું!’ એટલે મેં જલેબીનો ઑર્ડર આપ્યો.
ખાઈપી ને સહુ રાજીના રેડ થઈ ગયાં.પછી ઉપરથી શીખ(ભેટ)પણ આપીને મેં કહ્યું,’લ્યો આ રાજકોટ જાવાની ખરચી. હાંવને! એ બંને ગળગળાં થઈ ગયાં કહે,’અમારો કોઠો ટાઢો થ્યો સે! અમારી આંતરડી ઠરી,’
-અમૂલખ હસ્નાણી
સૌજન્ય: અખંડ આનંદ
પરિચય અને સ્વાગત
વિશ્વદીપ બારડ
“આવો, આવો તો મારી આંખો ઠરે,
ને નહિ આવો તો મુખ નહિ મોડું”
“મને વાંધો નથી વ્હાલા હૃદયમાં ઘર કરી બેસો,
તમારો દેશ છે આખો ભલે ને સર કરી બેસો.”
જન્મભુમિ અને ઊછેરઃ ભાવનગર
પ્રથમ આપ સૌ નું ભાવભીનું સ્વાગત છે. આપ સૌ ની પ્રેરણા મારા માટે ઘણીજ મહત્વની છે.આપ સૌ નો અભિપ્રાય અને સુચન ” ફૂલવાડી ” ને સિંચન કરવા સમાન છે.
કવિતા સાથે લાગણીશીલ હૈયાનો પરિચય , નિકટતા શિશુવયથી છે એ કહું તો અતિશયોક્તિ નહી થાય. “મંગળ મંદીર ખોલો “, “આભમાં ઊગેલ ચાંદલો”, અને “આ પસ્તાવો વિપુલ ઝરણું “જેવા પ્રિય કાવ્યો મન,તન અને હૈયા ને હરી લેતા.
આજ ભાવના ના બીજ ૧૯૬૭માં, કોલેજકાળ દરમ્યાન “અદયભીંત્” કોઈ બિચારી,(“સ્ત્રી” મેગેઝીનમાં)અને કહેશો નહી, હસતો રહ્યો, કાવ્યનો પ્રવાહ શરૂ થયો.
૧૯૭૫માં ફેમીલી સાથે અમેરિકા આવ્યો. નવો દેશ તેમજ સ્થાયી થવાની ચિંતા. બાળકો ના આભ્યાસ, આ બધી કૌટુંબિક જવાબદારીની વણઝાર માં કાવ્ય-સુંદરી થી આળગો થઈ ગયો.૧૯૭૯માં હ્યુસ્ટ્નમાં આવી સ્થાઈ થયો , હ્યુસ્ટ્નમાં ચાલતી ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાએ આવેગ આપ્યો. ” કાવ્ય-સુંદરીની સાથે સાથે ” મારો પ્રથમ સંગ્રહ ગઝલ સમ્રાટ શ્રી આદિલ મનસૂરીને હસ્તે પ્રગટ થયો(૨૦૦૨). પરદેશમાં આપણી માતૃભાષા ગુજરાતી ધીરે ધીરે ભુલાતી જાય છે. આપણાં બાળકો ગુજરાતી બોલી શકે છે, પણ લખી કે વાંચી શકતા નથી તો પછી આપણાં બાળકોની પેઢીમાં આપણી માતૃભાષા તદ્દન ન બોલાય એવું પણ બને ! ચાલો આપણે સયુંકત પ્રયાસ કરીએ અને પરદેશમા એક પ્રકટતા દીપ ને તેલ ની ધાર સતત આપ્યા કરીએ.આશા રાખીએ કે આપણી માતૃભાષા પરદેશમાં પણ અમર રહે.
CLUSTSMAP
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ
Dr Induben Shah પર આખરી ચીસ !! sepmkauoy પર ફેંકીએ-ભગવતીકુમાર શર્મા વિશ્વદીપ બારડ પર શક્ય છે. નીરજ મહેતા પર શક્ય છે. વિશ્વદીપ બારડ પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા રામદત્ત પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા Raksha Patel પર આખરી ચીસ !! SARYU PARIKH પર આખરી ચીસ !! dolatvala પર આખરી ચીસ !! mayuri25 પર “જિંદગીને જીવતા શીખીએ… Ashok Thakor પર જે વિચારો તે સુ-વિચારજો..… હરીશ દવે પર વહાલનું વાવેતર! Haresh Maheshwari પર ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari પર તમે આવ્યા તો ખરા !… dhufari પર તારી બારી એ થી geo counter
"ફૂલવાડી" 