વૃદ્ધાવસ્થા..
ઝાંખા થતા ચહેરાઓની નજીક લાવી હથેળીથી પામવાના.
હોઠોના ફાફડાટથી લય પામી ગીતોને માણવાનાં.
મન મૂકીને કરેલી વાતોને લવારો ગણે તે પહેલા
સ્નેહીઓને આપણા ભારથી હળવા રાખવાના.
ચાર દીવાલોમાં આકાશ પામી
ખોડંગાતા ખોડંગાતા ફરસ ઉપર
વગડા ખૂંધાનો આનંદ લૂંટવાનો.
મિત્રોના પીળા પડી ગયેલા ફોટાના આલબમને
ધ્રૂજતે હાથે લઈ-પાછા મૂકી દેવાના
સ્મૃતિના ભંડારમાં સાચવી રાખેલું ખોબોક જળ
ટીપે ટીપે-ફરી ફરી પી
ફરી ફરી પી
સમયને બહેલાવવાનો.
ખોબોળ જળ…
વૈતરણી નદી…
-વિપીન પરીખ
4 ટિપ્પણીઓ »
Thank you for visiting" ફૂલવાડી" Thank you for your comments.
પરિચય અને સ્વાગત
વિશ્વદીપ બારડ
“આવો, આવો તો મારી આંખો ઠરે,
ને નહિ આવો તો મુખ નહિ મોડું”
“મને વાંધો નથી વ્હાલા હૃદયમાં ઘર કરી બેસો,
તમારો દેશ છે આખો ભલે ને સર કરી બેસો.”
જન્મભુમિ અને ઊછેરઃ ભાવનગર
પ્રથમ આપ સૌ નું ભાવભીનું સ્વાગત છે. આપ સૌ ની પ્રેરણા મારા માટે ઘણીજ મહત્વની છે.આપ સૌ નો અભિપ્રાય અને સુચન ” ફૂલવાડી ” ને સિંચન કરવા સમાન છે.
કવિતા સાથે લાગણીશીલ હૈયાનો પરિચય , નિકટતા શિશુવયથી છે એ કહું તો અતિશયોક્તિ નહી થાય. “મંગળ મંદીર ખોલો “, “આભમાં ઊગેલ ચાંદલો”, અને “આ પસ્તાવો વિપુલ ઝરણું “જેવા પ્રિય કાવ્યો મન,તન અને હૈયા ને હરી લેતા.
આજ ભાવના ના બીજ ૧૯૬૭માં, કોલેજકાળ દરમ્યાન “અદયભીંત્” કોઈ બિચારી,(“સ્ત્રી” મેગેઝીનમાં)અને કહેશો નહી, હસતો રહ્યો, કાવ્યનો પ્રવાહ શરૂ થયો.
૧૯૭૫માં ફેમીલી સાથે અમેરિકા આવ્યો. નવો દેશ તેમજ સ્થાયી થવાની ચિંતા. બાળકો ના આભ્યાસ, આ બધી કૌટુંબિક જવાબદારીની વણઝાર માં કાવ્ય-સુંદરી થી આળગો થઈ ગયો.૧૯૭૯માં હ્યુસ્ટ્નમાં આવી સ્થાઈ થયો , હ્યુસ્ટ્નમાં ચાલતી ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાએ આવેગ આપ્યો. ” કાવ્ય-સુંદરીની સાથે સાથે ” મારો પ્રથમ સંગ્રહ ગઝલ સમ્રાટ શ્રી આદિલ મનસૂરીને હસ્તે પ્રગટ થયો(૨૦૦૨). પરદેશમાં આપણી માતૃભાષા ગુજરાતી ધીરે ધીરે ભુલાતી જાય છે. આપણાં બાળકો ગુજરાતી બોલી શકે છે, પણ લખી કે વાંચી શકતા નથી તો પછી આપણાં બાળકોની પેઢીમાં આપણી માતૃભાષા તદ્દન ન બોલાય એવું પણ બને ! ચાલો આપણે સયુંકત પ્રયાસ કરીએ અને પરદેશમા એક પ્રકટતા દીપ ને તેલ ની ધાર સતત આપ્યા કરીએ.આશા રાખીએ કે આપણી માતૃભાષા પરદેશમાં પણ અમર રહે.
CLUSTSMAP
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ
SARYU PARIKH on આખરી ચીસ !! dolatvala on આખરી ચીસ !! mayuri25 on “જિંદગીને જીવતા શીખીએ… Ashok Thakor on જે વિચારો તે સુ-વિચારજો..… હરીશ દવે on વહાલનું વાવેતર! Haresh Maheshwari on ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari on તમે આવ્યા તો ખરા !… dhufari on તારી બારી એ થી dhufari on દોસ્તની દોસ્તી….! dhufari on હું પણ “મા” બની… dhufari on નિશબ્દ પ્રેમની આહુતી! dhufari on ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari on એ એવીતો વિફરી….… HARDIK RANA on કઈ જાણવા જેવું..કઈ શિખવા … dhufari on એ એવીતો વિફરી….… geo counter
વિશ્વદીપ બારડ
મારા પ્રિય કવિ વિપીન પરીખનું આ સુંન્દ ર કાવ્ય અહી ફરી એકવાર માણવા મળ્યું તે ખૂબ ગમ્યું…આભાર અને આનંદ સાથે…
વિપીનભાઈ મારા મોટાભાઈના મિત્ર. મારે તેમને મળવા જવુ છે.
સુંદર કાવ્ય છે.
ક્યાંથી આટલા સુંદર ફોટા લાવો છો?
તું કહેનારા ઘટે અને તમે કહેનારા વધે ત્યારની લાગણીનું સચોટ આલેખન
સીધું સટ કવન જેમની લાક્ષણીકતા છે એવા વીપીન પરેખની સરસ રચના
“સ્મૃતિના ભંડારમાં સાચવી રાખેલું ખોબોક જળ
ટીપે ટીપે-ફરી ફરી પી
ફરી ફરી પી
સમયને બહેલાવવાનો.
ખોબોળ જળ…
વૈતરણી નદી…
-વિપીન પરીખનું સચૉટ નીરુપણ પછી અમે વાત કરીએને એક વાત આવે-અમે ફાવેલા ડાહ્યા!
સિનિયર સિટિઝન-પછી એ સ્ત્રી હોય કે પુરુષ-દરેક મનુષ્ય છે,તો પછી શા માટે સ્વયંને બિનજરૂરી માની ગૂંગળામણ અને અકળામણભરી જિંદગી વિતાવવી?જૉ એક રીતે જૉવા જઈએ તો,આ ઉંમર જ એવી છે જયારે વ્યકિત પોતાના મનમાં વર્ષોથી દબાયેલી અભિલાષાઓને સાકાર કરી શકે છે.પોતાના શોખને ફરીથી નવજીવન આપી શકે છે.પરંતુ એ માટે આત્મવિશ્વાસ અને ઈરછાશકિતની જરૂર છે.આ વિષે તો ગમે એટલું કહીએ શેષ રહે જ-તો શેષ આચારેણ પૂરયેત્…