થોડીક બૌધિક વાતો!!
ભૂલતા શીખો. …..
જીવનમાં અઘરામાં અઘરી વાત હોય તો એ છે” બસ ભૂલી જવું” કેટ્લી વાતો,રાતો, મુલાકાતો ભૂલી શકાતી નથી અને ભૂલી જવા માટે હૈયું વ્રજનું જોઈએ.કોમળ હૈયું કશું જ ભૂલવા તૈયાર જ નથી.
જિંદગીમાં કાયમ સરવાળા જ કરવાના નથી કરવાના, બાદબાકી માટે પણ તૈયાર રહેવું પડે…જીવનમાં બાદબાકી પણ કરવી પડે.
બસ ભૂલી જાવ બસ બીજાની ભૂલો ભૂલી જાવ, વિસરી જાવ ..માફ કરતા શીખી જાવ.ભૂતકાળ યાદ કરી ખોટા દુઃખી ન થાવ..શું લઈને આવ્યાં હતાં? શું લઈ ને જવાના? કોઈને કડવું કહેલું વેણ કાયમ યાદ આવે અને ડંખે..એ જિંદગી પાયમાલ કરી નાંખે એ પહેલા બસ એને ભૂલી જઈ એ!દુશ્મનાવટ કરી શું ફાયદો! જિંદગી શોકમય બનાવવામાં શું ફાયદો? જ્યાં શોક છે ત્યાં દુઃખ છે.
ભૂલવાની કળા શીખો! પણ એક પ્રકારની આવડત છે.સારું યાદ રાખો.. ડ્ંખને ભૂલી જાવ..તો હળવા ફૂલ જેવા થઈ જશો..અને એ જિંદગી જીવવાની જે મજા છે તે મજા-મસ્તીમાં જીવો. ફરિયાદી વગરની જિંદગી જીવવાની મજા માણો…
**************************************************************************************
પરોપકારી જીવન જીવતા માનવીઓ ઘણી વિપત્તિઓ થી દૂર રહેતાં હોય છે..હંમેશા શાંતીનો આસ્વાદ માણતા હોય છે અને પ્રસન્નતા અનુભવતા હોય છે.
1 ટીકા »
Thank you for visiting" ફૂલવાડી" Thank you for your comments.
પરિચય અને સ્વાગત
વિશ્વદીપ બારડ
“આવો, આવો તો મારી આંખો ઠરે,
ને નહિ આવો તો મુખ નહિ મોડું”
“મને વાંધો નથી વ્હાલા હૃદયમાં ઘર કરી બેસો,
તમારો દેશ છે આખો ભલે ને સર કરી બેસો.”
જન્મભુમિ અને ઊછેરઃ ભાવનગર
પ્રથમ આપ સૌ નું ભાવભીનું સ્વાગત છે. આપ સૌ ની પ્રેરણા મારા માટે ઘણીજ મહત્વની છે.આપ સૌ નો અભિપ્રાય અને સુચન ” ફૂલવાડી ” ને સિંચન કરવા સમાન છે.
કવિતા સાથે લાગણીશીલ હૈયાનો પરિચય , નિકટતા શિશુવયથી છે એ કહું તો અતિશયોક્તિ નહી થાય. “મંગળ મંદીર ખોલો “, “આભમાં ઊગેલ ચાંદલો”, અને “આ પસ્તાવો વિપુલ ઝરણું “જેવા પ્રિય કાવ્યો મન,તન અને હૈયા ને હરી લેતા.
આજ ભાવના ના બીજ ૧૯૬૭માં, કોલેજકાળ દરમ્યાન “અદયભીંત્” કોઈ બિચારી,(“સ્ત્રી” મેગેઝીનમાં)અને કહેશો નહી, હસતો રહ્યો, કાવ્યનો પ્રવાહ શરૂ થયો.
૧૯૭૫માં ફેમીલી સાથે અમેરિકા આવ્યો. નવો દેશ તેમજ સ્થાયી થવાની ચિંતા. બાળકો ના આભ્યાસ, આ બધી કૌટુંબિક જવાબદારીની વણઝાર માં કાવ્ય-સુંદરી થી આળગો થઈ ગયો.૧૯૭૯માં હ્યુસ્ટ્નમાં આવી સ્થાઈ થયો , હ્યુસ્ટ્નમાં ચાલતી ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાએ આવેગ આપ્યો. ” કાવ્ય-સુંદરીની સાથે સાથે ” મારો પ્રથમ સંગ્રહ ગઝલ સમ્રાટ શ્રી આદિલ મનસૂરીને હસ્તે પ્રગટ થયો(૨૦૦૨). પરદેશમાં આપણી માતૃભાષા ગુજરાતી ધીરે ધીરે ભુલાતી જાય છે. આપણાં બાળકો ગુજરાતી બોલી શકે છે, પણ લખી કે વાંચી શકતા નથી તો પછી આપણાં બાળકોની પેઢીમાં આપણી માતૃભાષા તદ્દન ન બોલાય એવું પણ બને ! ચાલો આપણે સયુંકત પ્રયાસ કરીએ અને પરદેશમા એક પ્રકટતા દીપ ને તેલ ની ધાર સતત આપ્યા કરીએ.આશા રાખીએ કે આપણી માતૃભાષા પરદેશમાં પણ અમર રહે.
CLUSTSMAP
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ
Raksha Patel on આખરી ચીસ !! SARYU PARIKH on આખરી ચીસ !! dolatvala on આખરી ચીસ !! mayuri25 on “જિંદગીને જીવતા શીખીએ… Ashok Thakor on જે વિચારો તે સુ-વિચારજો..… હરીશ દવે on વહાલનું વાવેતર! Haresh Maheshwari on ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari on તમે આવ્યા તો ખરા !… dhufari on તારી બારી એ થી dhufari on દોસ્તની દોસ્તી….! dhufari on હું પણ “મા” બની… dhufari on નિશબ્દ પ્રેમની આહુતી! dhufari on ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari on એ એવીતો વિફરી….… HARDIK RANA on કઈ જાણવા જેવું..કઈ શિખવા … geo counter
વિશ્વદીપ બારડ
શું લઈને આવ્યાં હતાં?
શું લઈ ને જવાના?
એ સીક્દર હતો કે ખાલી હાથે ગયો
અમે જશું ત્યારે તારી યાદ સાથે જશું
ફરિયાદી વગરની જિંદગી …?
શું કરું ફરીયાદ હું?
ફરીયાદમાં જ ફરી યાદછે!
ફરી ફરીને યાદ આવે
એ જ મારી ફરીયાદ છે!
‘ભૂલવાની કળા શીખો!’
એક સંતે ઉપદેશ આપ્યો…
ધ્યાન કરો ત્યારે વાંદરાને ભૂલી જાવ-
પછી તો ઉલટો ધ્યાનમાં વાંદરો આવતો જ!!