વડો પ્રધાન છું છતાંય..

 

“વાહ! આ સાડીઓ તો બહું સરસ છે. શી કિંમત છે?”
“જી , આ આઠસોની છે અને આ હજાર રૂપિયાની.”
“ઓહો!  એ તો બહું  કિંમતી કહેવાય.એનાથી સસ્તી બતાવશો  મને?
“તો આ જુઓ પાચસોની અને આ ચારસોની છે”
“અરે ભાઈ એ પણ કિંમતી ગણાય. કંઈક ઓછી કિંમતી બતાવો તો મારા જેવા ગરીબને પોસાય!”
“વાહ! સરકાર – એવું શું બોલો છો? આપ તો અમારા વડા પ્રધાન છો-ગરીબ શાના? અને આ સાડીઓ તો આપને ભેટ આપવાની છે.”
“ના મારા ભાઈ, એ ભેટ હું ન લઈ શકું.”
“કેમ વળી” અમારા વડા પ્રધાનને કાંઈક  ભેટ ધરવાનો શું અમને અધિકાર નથી?”
“હું ભલે  વડા પ્રધાન હોઉં, પણ તેનો અર્થ એ નહીં કે જે ચીજ હું ખરીદી  ન શકું તેમ હોઉં, તે ભેટરૂપે લઉં. વડો પ્રધાન છું છતાંય હું છું તો ગરીબ જ. મારી હેસિયત પ્રમાણેની સાડીઓ જ હું ખરીદવા માગું છું. માટે ઓછી કિંમતવાળી સાડીઓ મને બતાવશો”

રેશમના કારખનાવાળાની બધી વિનવણી નકામી ગઈ. આખરે લાચાર થઈને એને સસ્તી સાડીઓ બતાવવી  પડી. અને એમાંથી ગરીબ ભારતના વડા પ્રધાન લાલ બહાદુરજીએ  પોતાના પરિવાર માટે સાડીઓ ખરીદી કરી.

-અમૃત મોદી
(ધન્ય છે ભારતના વિરલા સુપુતને! સાભળું છે કે લાલ-બહાદુર શાસ્ત્રીના અવસાન બાદ તેના પર દેણું હતું તે પણ તેના દિકરાઓને ભરવું પડ્યું..આવા વિરલા તો  ભાગ્યેજ પેદા થાય્!)