વિહરતાં ન આવડ્યું

 

મન-હંસલા! પરખ  તને  કરતાં   ન આવડ્યું,
ચારો   વિચારો-મોતીનો  ચરતાં  ન   આવડ્યું.

જગથી   જતાં-જતાંય   ગઈ    સ્વર્ગ  ઝંખતી,
સૃષ્ટી  ઉપર  એ દૃષ્ટીને   ઠરતાં  ન   આવડ્યું.

કાજળથી   લાલી  ગાલની  ખરડી   ગયાં સદા,
અશ્રુને  ભાલ પર   થઈ  સરતાં  ન   આવડ્યું.

રત્નોને    આવવું   પડ્યું    પુષ્પોને    સૂંઘવા,
સૌરભને  અબ્ધિ-હૈયે    ઉતરતા ન   આવડ્યું.

ધાર્યુ   જો     હોત,  ચંદ્ર! તમે  દેત ખેરવી,
સંપીને    તારલાઓને   ખરતાં  ન   આવડ્યું.

એને    ડુબાડવામાં      સુકાનીનો    હાથ  છે,
કઈ  જીભે  કહું કે  નાવને તરતાં ન   આવડ્યું.

ચિંતન  કરી   હું ચાલ્યો, ન  ચાલીને ચિંતવ્યું,
મસ્તક  ઉપર  કદમ કદી ધરતાં  ન   આવડ્યું.

વાગ્યાં   અમારે   હૈયે    નકી    હાથના  કર્યા,
જીવનમાં  આગ  ચાંપી  ઉગરતાં ન   આવડ્યું.

ફળ    કેવું   પામ્યો   ફૂલ    કચડવાની  ટેવનું,
કંટકના    હૈયે   ડગ     ભરતાં   ન   આવડ્યું.

બે   આંખ  લાલ  થઈ  ન  થઈ  ત્યાં  રડી પડી,
‘કિસ્મત’ની  લાગણીને  વીફરતાં  ન   આવડ્યું.

-‘કિસ્મત’કુરૈશી