એક ગઝલ-સતીશ “નકાબ’
ખિસ્સાના ઊભા કાપમાં ચિરાઈ જાઉં છું;
રૂમાલ જેમ સાંજના ચોળાઈ જાઉં છું.
કડકડતી ટાઢમાં છે તમાકુંનાં ખેતરો,
હું સે’જ હૂંફ લઉં તો ધુમાડાઈ જાઉં છું.
સ્ટ્રાઈકરમાં હોઉં છું તો હું એકાગ્ર હોઉં છું,
પણ કૂકરીઓમાં સાવ વિખરાઈ જાઉં છું.
હું સ્ટેજ પર નથી છતાં નક્કી છે મારો રોલ,
પડદો પડે છે ત્યારે ઉંચકાઈ જાઉં છું.
આંખોની આસપાસ ઊડે છે પંતગિયાં,
પાંપણ જો પટપટાવું તો રંગાઈ જાઉં છું.
વાતાવરણામાં રહું છું તો વાતાવરણની જેમ,
એક્ઝોસ્ટ-ફેનમાંથી હું ફેંકાઈ જાઉં છું.
સ્મરણો ફર્યા કરે છે ઉઘાડા પગે નકાબ,
જોડાની લેસથી જ હું બંધાઈ જાઉં છું.
-સતીશ ‘નકાબ'(૧૭-૦૯-૧૯૪૮) મુંબઈમાં રહે એ. ગઝલસંગ્રહ ‘ગુંજન'(૧૯૬૯)
‘સાંનિધ્ય'(૧૯૮૮)
6 ટિપ્પણીઓ »
Thank you for visiting" ફૂલવાડી" Thank you for your comments.
પરિચય અને સ્વાગત
વિશ્વદીપ બારડ
“આવો, આવો તો મારી આંખો ઠરે,
ને નહિ આવો તો મુખ નહિ મોડું”
“મને વાંધો નથી વ્હાલા હૃદયમાં ઘર કરી બેસો,
તમારો દેશ છે આખો ભલે ને સર કરી બેસો.”
જન્મભુમિ અને ઊછેરઃ ભાવનગર
પ્રથમ આપ સૌ નું ભાવભીનું સ્વાગત છે. આપ સૌ ની પ્રેરણા મારા માટે ઘણીજ મહત્વની છે.આપ સૌ નો અભિપ્રાય અને સુચન ” ફૂલવાડી ” ને સિંચન કરવા સમાન છે.
કવિતા સાથે લાગણીશીલ હૈયાનો પરિચય , નિકટતા શિશુવયથી છે એ કહું તો અતિશયોક્તિ નહી થાય. “મંગળ મંદીર ખોલો “, “આભમાં ઊગેલ ચાંદલો”, અને “આ પસ્તાવો વિપુલ ઝરણું “જેવા પ્રિય કાવ્યો મન,તન અને હૈયા ને હરી લેતા.
આજ ભાવના ના બીજ ૧૯૬૭માં, કોલેજકાળ દરમ્યાન “અદયભીંત્” કોઈ બિચારી,(“સ્ત્રી” મેગેઝીનમાં)અને કહેશો નહી, હસતો રહ્યો, કાવ્યનો પ્રવાહ શરૂ થયો.
૧૯૭૫માં ફેમીલી સાથે અમેરિકા આવ્યો. નવો દેશ તેમજ સ્થાયી થવાની ચિંતા. બાળકો ના આભ્યાસ, આ બધી કૌટુંબિક જવાબદારીની વણઝાર માં કાવ્ય-સુંદરી થી આળગો થઈ ગયો.૧૯૭૯માં હ્યુસ્ટ્નમાં આવી સ્થાઈ થયો , હ્યુસ્ટ્નમાં ચાલતી ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાએ આવેગ આપ્યો. ” કાવ્ય-સુંદરીની સાથે સાથે ” મારો પ્રથમ સંગ્રહ ગઝલ સમ્રાટ શ્રી આદિલ મનસૂરીને હસ્તે પ્રગટ થયો(૨૦૦૨). પરદેશમાં આપણી માતૃભાષા ગુજરાતી ધીરે ધીરે ભુલાતી જાય છે. આપણાં બાળકો ગુજરાતી બોલી શકે છે, પણ લખી કે વાંચી શકતા નથી તો પછી આપણાં બાળકોની પેઢીમાં આપણી માતૃભાષા તદ્દન ન બોલાય એવું પણ બને ! ચાલો આપણે સયુંકત પ્રયાસ કરીએ અને પરદેશમા એક પ્રકટતા દીપ ને તેલ ની ધાર સતત આપ્યા કરીએ.આશા રાખીએ કે આપણી માતૃભાષા પરદેશમાં પણ અમર રહે.
CLUSTSMAP
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ
mayuri25 on “જિંદગીને જીવતા શીખીએ… Ashok Thakor on જે વિચારો તે સુ-વિચારજો..… હરીશ દવે on વહાલનું વાવેતર! Haresh Maheshwari on ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari on તમે આવ્યા તો ખરા !… dhufari on તારી બારી એ થી dhufari on દોસ્તની દોસ્તી….! dhufari on હું પણ “મા” બની… dhufari on નિશબ્દ પ્રેમની આહુતી! dhufari on ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari on એ એવીતો વિફરી….… HARDIK RANA on કઈ જાણવા જેવું..કઈ શિખવા … dhufari on એ એવીતો વિફરી….… dhufari on વહાલનું વાવેતર! PATELIA LAXMANSINH V… on ‘મા’ વિશે બે સુંદર… geo counter
વિશ્વદીપ બારડ
સ્ટ્રાઈકરમાં હોઉં છું તો હું એકાગ્ર હોઉં છું,
પણ કૂકરીઓમાં સાવ વિખરાઈ જાઉં છું.
-અદભૂત વાત…
સ્ટ્રાઈકરમાં હોઉં છું તો હું એકાગ્ર હોઉં છું,
પણ કૂકરીઓમાં સાવ વિખરાઈ જાઉં છું.
આ શેર વર્ષો પહેલાં ક્યાંક વાંચ્યો હતો ને મારા સંગ્રહમાં ટપકાવ્યો હતો.. થોડા વખત પહેલાં જ ‘ઊર્મિ…’ પર મૂક્યો હતો… આખી ગઝલ પ્રથમવાર જ વાંચવા મળી.
આભાર અંકલ!!
સરસ ગઝલ છે…વાંચવાની મઝા આવી ગઇ…
યાદો આવ્યા કરે છે હંમેશ તમારી,
મોબાઈલ ના SMS થી પાસે આવી જાઉં છું.
ખિસ્સાના ઊભા કાપમાં ચિરાઈ જાઉં છું;
રૂમાલ જેમ સાંજના ચોળાઈ જાઉં છું.
ઓફીસથી આવીને અમારી પણ આવી જ હાલત હોય છે…
સ્ટ્રાઈકરમાં હોઉં છું તો હું એકાગ્ર હોઉં છું,
પણ કૂકરીઓમાં સાવ વિખરાઈ જાઉં છું.
amazing thought…
સરસ ગઝલ.