મેં એક શાહજાદી જોઈ હતી…

 

 શાંત  ઝરૂખે  વાટ નીરખતી રૂપની રાણી જોઈ  હતી,
                મેં એક શાહજાદી જોઈ હતી.
એના હાથની મેંદી હસતી’તી
                        એના આંખનું કાજળ હસતું’તું;
એક નાનું સરખું ઉપવન જાણે
                              મૌસમ જોઈ વિકસતું’તું.
એના સ્મિતમાં સો સો ગીત હતા
                  એની ચુપકીદી સંગીત હતી;
એને પડછાયાની હતી લગન
                         એની પગરવ સાથે પ્રિત હતી.
એણે યાદના આસોપાલવથી
                       એક સ્વપ્ન-મહેલ શણગાર્યો’તો;
જરા નજરને નીચી રાખીને
                          એણે સમયને રોકી રાખ્યો’તો.
એ મોજાં જેમ ઊછળતી’તી;
                ને પવનની જેમ લહેરાતી’તી
કોઈ હસીને સામે આવે તો
                            બહુ પ્યારભર્યુ શરમાતી’તી.
એને યૌવનની આશિષ હતી
                            એની સર્વ બલાઓ દૂર હતી;
એના પ્રેમમાં ભાગીદાર થવા
                            ખુદ કૂદરત પણ આતુર હતી.

–સૈફ પાલનપુરી(૩૦-૦૮-૧૯૨૩-૦૭-૦૫-૧૯૮૦) સૈફુદીન ખારાવાલા.સૈફની ગઝલ વિવેચનની મોહતાજ નથી. એ પ્રત્યક્ષ અને સ્વયંસ્પષ્ટ છે. ગઝલના સ્વરૂપની સ્વમાનભેર આબરૂ જાળવનાર આ શાયરની શાયરીનો મિજાજ પણ જાણવા, માણવા અને પ્રમાણવા જેવો છે. દુબારા કે ઈર્શાદની વચ્ચે એમની ગઝલ ગૂંગળાઈ જતી નથી. પણ આપમેળે એ ખીલે છે અને ખૂલે છે. એમના કાવ્યસંગ્રહ’ઝરૂખો’ અને  હીચકો.