જે આપે છે તેજ પામે છે
ભિખારીએ સોનાના રથમાં કોઈ મહારાજ ને પોતાની તરફ આવતાજોયા.
ભિખારી ને થયું કે બસ આજ તો મારૂ ભાગ્ય ફળશે. મહારાજાધિરાજ આવે છે.
રથ તેની પાસે આવી ને ઉભો રહ્યો. ભિખારીના આશ્ચયૅ વચ્ચે રાજાએ પોતે જ રથ માંથી ઉતરીને
ભિખારી સામે યાચક બની ને હાથ લાંબા કર્યા.
પેલો ભિખારી તો વિચારમાં પડી ગયોઃ શું આપું? બોલ લલચાવે છે, આપવાનું મન જ થતું નથી.
પણ રાજા હાથ પાછો ખેચતો જ નથી. આખા રાજ્યના સુખનો સવાલ છે. કાંઈક આપવુંજ પડશે.
ભિખારી છેવટે પોતાની ઝોળી માંથી એક દાણો કાઢીને રાજાના હાથ માં મૂકે છે.
રાજાતો દાણો લઈને ચાલ્યો જાય છે.
ભિખારી વિચારવા લાગ્યો કે વાહ , મારી ખીચડી માંથી તે એક દાણો ઓછો કર્યો.
દુઃખ સાથે તે ઘેર ગયો અને ઝોળી ખાલી કરી. તેમાં એક સોનાનો દાણો દેખાયો !!
તેની આંખમાં આંસુ ભરાઈ આવ્યાં.
અરે…રે મેં મારી આખી ઝોળી શા માટે ઠાલવી ના દીધી?
*****રવિન્દ્રનાથ ઠાકુર
કોણ માનશે ?
પોતે જ હું ગમાર હતો , કોણ માનશે ?
એનો તો બહુ વિચાર હતો , કોણ માનશે ?
ચુંબનનું ચિન્હ્ ગાલ પર સમજે છે જેને સૌ,
ચંપલ નો એ પ્રહાર હતો , કોણ માનશે ?
લિપસ્ટીક ને લાલીઓ મહી વપરાઈ જે ગયો,
મારો પુરો પગાર હતો , કોણ માનશે?
જેના ઉપર હું ભુલથી બેસી ગયો હતો ?
સળિયો એ ધારદાર હતો , કોણ માનશે ?
– રઈશ મનીયાર (હ્યુસ્ટ્ન માં રજૂ કરે ગઝલ, ૨૦૦૪)
(એક વેળા આપને મેં દઈ દીધેલું દિલ હજુયે યાદ છે,
ને પછી ભરતો રહ્યો’તો હોટલોના બિલ, હજુ યે યાદ છે)
પરિચય અને સ્વાગત
વિશ્વદીપ બારડ
“આવો, આવો તો મારી આંખો ઠરે,
ને નહિ આવો તો મુખ નહિ મોડું”
“મને વાંધો નથી વ્હાલા હૃદયમાં ઘર કરી બેસો,
તમારો દેશ છે આખો ભલે ને સર કરી બેસો.”
જન્મભુમિ અને ઊછેરઃ ભાવનગર
પ્રથમ આપ સૌ નું ભાવભીનું સ્વાગત છે. આપ સૌ ની પ્રેરણા મારા માટે ઘણીજ મહત્વની છે.આપ સૌ નો અભિપ્રાય અને સુચન ” ફૂલવાડી ” ને સિંચન કરવા સમાન છે.
કવિતા સાથે લાગણીશીલ હૈયાનો પરિચય , નિકટતા શિશુવયથી છે એ કહું તો અતિશયોક્તિ નહી થાય. “મંગળ મંદીર ખોલો “, “આભમાં ઊગેલ ચાંદલો”, અને “આ પસ્તાવો વિપુલ ઝરણું “જેવા પ્રિય કાવ્યો મન,તન અને હૈયા ને હરી લેતા.
આજ ભાવના ના બીજ ૧૯૬૭માં, કોલેજકાળ દરમ્યાન “અદયભીંત્” કોઈ બિચારી,(“સ્ત્રી” મેગેઝીનમાં)અને કહેશો નહી, હસતો રહ્યો, કાવ્યનો પ્રવાહ શરૂ થયો.
૧૯૭૫માં ફેમીલી સાથે અમેરિકા આવ્યો. નવો દેશ તેમજ સ્થાયી થવાની ચિંતા. બાળકો ના આભ્યાસ, આ બધી કૌટુંબિક જવાબદારીની વણઝાર માં કાવ્ય-સુંદરી થી આળગો થઈ ગયો.૧૯૭૯માં હ્યુસ્ટ્નમાં આવી સ્થાઈ થયો , હ્યુસ્ટ્નમાં ચાલતી ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાએ આવેગ આપ્યો. ” કાવ્ય-સુંદરીની સાથે સાથે ” મારો પ્રથમ સંગ્રહ ગઝલ સમ્રાટ શ્રી આદિલ મનસૂરીને હસ્તે પ્રગટ થયો(૨૦૦૨). પરદેશમાં આપણી માતૃભાષા ગુજરાતી ધીરે ધીરે ભુલાતી જાય છે. આપણાં બાળકો ગુજરાતી બોલી શકે છે, પણ લખી કે વાંચી શકતા નથી તો પછી આપણાં બાળકોની પેઢીમાં આપણી માતૃભાષા તદ્દન ન બોલાય એવું પણ બને ! ચાલો આપણે સયુંકત પ્રયાસ કરીએ અને પરદેશમા એક પ્રકટતા દીપ ને તેલ ની ધાર સતત આપ્યા કરીએ.આશા રાખીએ કે આપણી માતૃભાષા પરદેશમાં પણ અમર રહે.
CLUSTSMAP
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ
Dr Induben Shah પર આખરી ચીસ !! sepmkauoy પર ફેંકીએ-ભગવતીકુમાર શર્મા વિશ્વદીપ બારડ પર શક્ય છે. નીરજ મહેતા પર શક્ય છે. વિશ્વદીપ બારડ પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા રામદત્ત પર એક ગઝલ- પારુલ મહેતા Raksha Patel પર આખરી ચીસ !! SARYU PARIKH પર આખરી ચીસ !! dolatvala પર આખરી ચીસ !! mayuri25 પર “જિંદગીને જીવતા શીખીએ… Ashok Thakor પર જે વિચારો તે સુ-વિચારજો..… હરીશ દવે પર વહાલનું વાવેતર! Haresh Maheshwari પર ગર્ભિત રહસ્ય…! dhufari પર તમે આવ્યા તો ખરા !… dhufari પર તારી બારી એ થી geo counter
"ફૂલવાડી" 